Θα ξεκινήσω σημειώνοντας πως ο «go back κα Μέρκελ» Αλέξης Τσίπρας ήταν και είναι ένα μεγάλο ατύχημα για τη χώρα.
Μεγάλο, όσο ο «στρατηλάτης των Βαλκανίων και εμπνευστής των Ζαππείων» Αντώνης Σαμαράς.
Μεγάλο, όσο ο «άστο για αργότερα» Κώστας Καραμανλής των δυσθεώρητων ελλειμάτων και της «θωρακισμένης οικονομίας».

Να συνεχίσω σημειώνοντας πως κατανοώ όσους φίλους συνεχίζουν να γράφουν και να υποστηρίζουν τα χειρότερα για τον Αλέξη Τσίπρα, να τους επισημάνω όμως πως δεν είναι αυτός που μας κυβερνά πλέον.

Οι τύχες μας και οι τύχες της χώρας εξαρτώνται, όπως πάντα, από το Μέγαρο Μαξίμου και στις καρέκλες του κάθεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης δύο σχεδόν χρόνια τώρα και πολλοί δείχνουν να μη το έχουν αντιληφθεί.
Φοβάμαι πως ούτε ο ίδιος το έχει αντιληφθεί, τον παρακολουθώ να μη χάνει ευκαιρία να αντιπολιτευθεί τον Αλέξη Τσίπρα.

Εντάξει φίλοι το εμπεδώσαμε και συμφωνούμε, ο κος Μητσοτάκης είναι λιγότερο κακός από τον κο Τσίπρα, το λένε και οι δημοσκοπήσεις.

Θα πάμε παρακάτω;

Εμένα αυτό να υποθέσουμε πως μου αρκεί, στην κατάσταση όμως που έχει περιέλθει η χώρα αυτό δεν της αρκεί.

Πως θα πάμε παρακάτω;

Ποιος θα μας πει πως θα πάμε παρακάτω;

Τα σύννεφα είχαν φανεί από την αρχή της διακυβέρνησης του κου Μητσοτάκη όταν επιλέχθηκε η προσωποκεντρική επικοινωνία αντί της ώριμης μεταρρυθμιστικής πολιτικής.
Τα σύννεφα ήταν εκεί αλλά χρειάζονταν μάτια για να τα δεις.
Πριν ένα χρόνο, που αντιμετωπίζαμε με επιτυχία την πρώτη φάση της πανδημίας, μου αποδόθηκε άκαιρη και άδικη κριτική, όταν έγραψα μεταξύ άλλων:

Η συνεχής, μονότονη και σκηνοθετημένη αναφορά των ΜΜΕ στο πρόσωπό του Πρωθυπουργού και τις αποφάσεις του, αλλά και η σε κάθε ευκαιρία άκομψη, επαναλαμβανόμενη και τυποποιημένη επίκληση των σκέψεών του και των εντολών του από Υπουργούς και άλλα στελέχη της Κυβέρνησης, μάλλον σε πολίτευμα υβριδικής μοναρχίας προσιδιάζει παρά σε αυτό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας παραπέμπει.
Πολλοί θα θεωρήσουν πως όλα αυτά δεν είναι παρά πολιτική αισθητική και ο καθένας δικαιούται να έχει τη δική του. Μπορεί να είναι και έτσι.
Άλλα όμως μας έχουν διδάξει τα λάθη του παρελθόντος μας.
Είναι απολύτως επικίνδυνο να φορτώσουμε τις ελπίδες μας και τις τύχες της Χώρας σε ένα μόνο πρόσωπο.
Θα αποβεί μοιραίο αν τελικώς αποδειχθεί ανεπαρκές για τις προκλήσεις που έρχονται.

Έρχονται πολλές και μεγάλες προκλήσεις.
Ικανό Πρωθυπουργό χρειαζόμαστε δεν χρειαζόμαστε Μεσσία.

Τι περιμένω λοιπόν ως πολίτης από τον Πρωθυπουργό στην τρέχουσα περίοδο.

Περιμένω να μου περιγράψει την πραγματική κατάσταση της Χώρας. Το καλό και το κακό σενάριο.

Να μου εξηγήσει το σχέδιο της Κυβέρνησης που θα μας βγάλει από αυτή την κατάσταση, τις μεσοπρόθεσμες και τις μακροπρόθεσμες προοπτικές.

Περιμένω να καθορίσει ρόλους και ευθύνες για κάθε κυβερνητικό στέλεχος και να ελέγχει με αυστηρότητα την επιτυχή ανταπόκρισή τους σε αυτούς, σε όρους δημοσίου συμφέροντος μόνον και όχι εσωκομματικών συσχετισμών.

Να μου περιγράψει με τόλμη και καθαρές κουβέντες τις προβλέψεις του για την επόμενη μέρα και να με καλέσει να αναλάβω ως πολίτης τις ευθύνες που μου αναλογούν. [1]

Ένα χρόνο μετά δεν χρειάζεται να περιγράψω όσα βιώνουμε … όλοι τα βιώνουμε.

Δεν είμαι από αυτούς που πίστωσαν στο Πρωθυπουργό Μητσοτάκη την επιτυχή αντιμετώπιση της πρώτης φάσης της πανδημίας και δεν θα του χρεώσω την αποτυχία της φάσης που ζούμε, όμως ακόμα περιμένω όσα περιέγραψα πριν ένα χρόνο και αυτό του το χρεώνω.

Εύχομαι να βιαστεί, όσο του απομένει αξιοπιστία.

Η κλεψύδρα αδειάζει γρήγορα πλέον.

[1] Πρωθυπουργό ή Μεσσία, Μεταρρύθμιση 02/04/2020