Πέθανε η Κίττυ Αρσένη και μας άφησε απροετοίμαστους να την πενθήσουμε. Για να την βρεις πρέπει πρώτα να παραμερίσεις το δάσος με τα ξεσαλωμένα «εγώ» που μας κατέλιπεν η Μεταπολίτευση. Το δικό της ήταν ένα φυλλαράκι και όσοι το εντοπίσαμε από νωρίς ας θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κερδισμένους. Διδάσκεται, θα μου πεις, η αξιοπρέπεια; Παρατηρώντας τα γερασμένα παιδιά της σημερινής Αριστεράς, αμφιβάλλω, αμφιβάλλω πολύ. Και όμως όταν την σακάτεψε η χούντα, η Κίττυ ήταν νέο κορίτσι. Βασανίστηκε, καταδικάστηκε, δραπέτευσε και ανάγκασε τον ανέμελο έξω κόσμο να ρίξει τη ματιά του στην Ελλάδα, ταρακουνώντας τους ίδιους του τους θεσμούς, δηλαδή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Οταν τη γνώρισα ήταν σαν να μην επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο που μάθαινα από οικογενειακούς ψιθύρους και κρυφακούσματα σε ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ηταν, πώς να σας το πω, ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν διεκδίκησε πρώτη μούρη στη μαρκίζα, δεν καβαλίκεψε στάδια, ψηφοδέλτια, δάφνες και πικροδάφνες. Από το μεγάλο socializing της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, η Κίττυ κράτησε μόνο ένα μικρό κομματάκι δημοκρατίας. Από αυτό έγινε αναγνωρίσιμη στις δημοκρατικές και στις γυναικείες διεκδικήσεις εκείνης της εποχής. Κι αν την ευχαριστώ για κάτι, είναι γιατί ουδέποτε προσπάθησε να γίνει η μητέρα μας και να μας βάλει κάτω από τη φούστα του μύθου της. Πάντα νεότερη από εμάς. Ετσι την ξέρω.