Η κίνηση των 59 αποτελεί το πρώτο τεκμηριωμένο κείμενο για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας,των προοδευτικών φιλελευθέρων και μετά από καιρό έρχεται να πολιτικοποιήσει την ατζέντα της χώρας. Δεν αποτελεί πρόπλασμα νέου κόμματος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, αλλά ένα κάλεσμα για συμμετοχή και συνεργασία των δυνάμεων όπου εμφοροούνται από τις ιδέες του προοδευτικού εκσυγχρονισμού και του ευρωπαϊστικού προσανατολισμού. Από το κείμενο συγκρατώ τρεις αιχμές.
1. ότι είναι αναγκαία μια εθνική στρατηγική που θα βασίζεται σε μια εθνική συμφιλίωση και συνεργασία, άρα αναδεικνύει το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών στο επίκεντρο σε μια νέα εποχή όπου η αυτοδυναμία και ο πάλαι ποτέ δικομματισμός αποτελούν παρελθόν.
2. την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της χώρας, όπου δίνεται έμφαση στην μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα και σε μια νέα μεσαία τάξη όπου θα υποστηρίζει το κράτος πρόνοια συμβάλλοντας με τους φόρους της και
3. στο κάλεσμα που κάνει στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου(ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), αλλά και σε ευρύτερες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου, να συμμετάσχουν σε μια ενωτική προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς υπό την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος.
Το κείμενο όπως φαίνεται και από την διάθεση των υποστηρικτών της, δεν επιθυμεί να μετατραπεί σε μανιφέστο αλλά σε ένα κοινό πρόγραμμα βάσης και συνεννόησης. Για αυτό και μένουν ερωτήματα που το κείμενο ως γενικό πρόταγμα δεν καλύπτει και καλούνται από εδώ και πέρα όσοι συμμετάσχουν να απαντήσουν.
1.Τι μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε ως χώρα και τι σημαίνει προοδευτικό πρόσημο;
2. Θέλουμε ένα κράτος μικρότερο και εποπτικό και πως επιτυγχάνεται αυτό;
3. Με ποιους μπορεί να οικοδομηθεί ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός; Θέλουμε μια παραγωγική και καινοτόμα επιχειρηματική τάξη που θα επενδύει και θα παράγει πλούτο και τι κάνουμε για αυτό;
4.Θα ξεκινήσει μια προσπάθεια για μια ενιαία και κατώτατη σύνταξη προς την κατεύθυνση της βιωσιμότητας των ταμείων και η σύνταξη ενός απλού και σταθερού φορολογικού συστήματος για τα επόμενα πέντε χρόνια και μέχρι να ξεπεραστεί η ύφεση;
5. Θα επανακαθοριστεί ο ρόλος των συνδικάτων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, άρα το δημόσιο να διαχωριστεί από το κρατικό;
6. θα γίνουν στοχευμένες παρεμβάσεις για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας μέσω ανακατανομής των πόρων;
7. θα υποστηριχθεί η αριστεία και η αξιοκρατία σε όλη την δημόσια διοίκηση ενάντια στον ατομικό και συντεχνιακό σφετερισμό;
8. Θα εφαρμοστεί η νομιμότητα όλων των μορφών και μια προοδευτική ατζέντα για την τάξη και την ασφάλεια;
9. Θα υπάρχει υπεύθυνη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, κάνοντας καταγραφή των δυνατοτήτων της χώρας πέρα από ιδεοληπικές εμμονές και σε συμφωνία με την Ε.Ε;
10. Θα ξεκινήσει ένας διάλογος για συνταγματική αναθεώρηση στην κατεύθυνση του εκδημοκρατικού των θεσμών και αναβάθμισης της δικαιοσύνης;
Και τέλος η συνεργασία συλλογικοτήτων, κομμάτων, προσωπικοτήτων μπορεί από μόνη της να περπατήσει με τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς;
Θεωρώ ότι με το κείμενο αυτό, ξεκινάει ουσιαστικά ένας διάλογος υπέρβασης της κρίσης με όρους προοδευτικής και δημοκρατικής ηγεμονίας και δίνεται η ευκαιρία στις πολιτικές δυνάμεις όπου πραγματοποιείται και το κάλεσμα, να παρέμβουν χωρίς ηγεμονισμούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες και να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση του δημοκρατκού προοδευτικού χώρου. Το κενό εκπροσώπησης ανάμεσα σε μια συντηρητική εθνολαϊκιστική αριστερά και μια συντηρητική πελατειακή κεντροδεξιά, είναι υπαρκτό και εξαρτάται από την πρωτοβουλία των πολιτικών δυνάμεων πως θα καλυφθεί.
Ας έχουμε υπ΄οψην μας όμως, ότι ο χρόνος δεν είναι επαρκής και καθημερινά στρέφεται λόγω των άδικων μέτων, ενάντια στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, των δυναμικών στρωμάτων και της δημιουργικής επιχειρηματικότητας και ότι κάθε νέο που κυοφορείται βγαίνει μέσα από το παλιό μέσα από διαλεκτική αλλά και ρήξη με αυτό. Σε αυτή την προσπάθεια λοιπόν οφείλουμε όλοι οι δημοκράτες αριστεροί, προοδευτικοί και ενεργοί πολίτες να δηλώσουμε παρόντες..