Για να είμαστε ειλικρινείς, την κίνηση της Φώφης Γεννηματά να καλέσει τις δυνάμεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σε συμπαράταξη για τη δημιουργία του τρίτου πόλου, την αναμέναμε από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής της στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Όπως περιμέναμε και ότι δεν θα έδινε καμιά απολύτως συνέχεια στα περί της μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ σε ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, έστω κι αν γι αυτό υπήρξε ομόφωνη απόφαση του τελευταίου – χρονικά – συνεδρίου του κόμματος.
Πρόκειται στην ουσία για μια κίνηση επανασυσπείρωσης του παλιού ΠΑΣΟΚ και την αυτονόητη επιστροφή του Γιώργου στο κόμμα του πατέρα του, μετά την απομάκρυνση του «εμποδίου Βενιζέλος» από την προεδρία, που απετέλεσε και τον μοναδικό λόγο της πρόκλησης της διάσπασης του κινήματος με άλλο κίνημα…
Η επανασύσταση του παλιού ΠΑΣΟΚ ήταν άλλωστε και το μοναδικό πολιτικό κίνητρο που θα μπορούσε να ευαισθητοποιήσει και να ενεργοποιήσει ξανά στην πολιτική σκηνή τον Κώστα Λαλιώτη, που πάντα παρέμεινε ειλικρινής και πιστός στην ιδέα της επανόδου στο προσκήνιο του μεγάλου Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ της αλλαγής.
Η κίνηση αυτή αποσκοπεί βασικά στην εκλογική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ στις δύσκολες – με βάσει όλες τις προβλέψεις – συνθήκες και τα διλήμματα της επερχόμενης αναμέτρησης και, ταυτόχρονα, στην δημιουργία ενός αξιόπιστου κοινοβουλευτικά υποδοχέα των επαναπατριζόμενων πασοκτζήδων πού ξενιτεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ λόγω της εξουσιαστικής τους εξάρτησης…
Πρόκειται για μια πολιτική κίνηση απόλυτα λογική, αλλά και απόλυτα σεβαστή που εκφράζει τις επιδιώξεις της Φώφης Γεννηματά, του Κώστα Λαλιώτη και του επιτελείου τους.
Δεν μπορεί όμως και δεν αφορά μια τέτοια κίνηση τις χιλιάδες των κεντροαριστερών που προσπάθησαν σκληρά, όλα αυτά τα χρόνια, για την ανασυγκρότηση της μεγάλης δημοκρατικής – προοδευτικής παράταξης.
Δεν μπορεί και δεν αφορά τους προοδευτικούς πολίτες, αριστερούς, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες κεντρώους που ενθουσιάστηκαν και εμπνεύστηκαν με την «πρωτοβουλία των 58», που έδωσαν – μάταια όπως αποδείχτηκε – όλες τους τις δυνάμεις για ευδοκιμήσει στην Ελλάδα μια δυνατή και καρποφόρα ελιά.
Δεν μπορεί και δεν αφορά τους αριστερούς μεταρρυθμιστές και γενικότερα όλους τους πολίτες που έχουν πια πεισθεί ότι μόνο με ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θα μπορέσει η χώρα αυτή να ξεπεράσει τη βαθιά κρίση και να τραβήξει το δρόμο της παραγωγικής και ανταγωνιστικής ανάπτυξης.
Για να πάει μπροστά η Ελλάδα, δεν χρειάζεται επιστροφή σ’ ένα – αμαρτωλό εν πολλοίς – παρελθόν που κάποιοι ακόμα φαντασιώνονται.
Χρειάζεται μια μεγάλη προοδευτική μεταρρυθμιστική συσπείρωση, ένα κίνημα κοινής λογικής που θα μπορέσει να αντισταθεί στην οπισθοδρόμηση, στην αβεβαιότητα και στην διεθνή απομόνωση που παραμονεύουν.