Οι κυβερνήσεις συνεργασίας έχουν έννοια μόνο όταν στηρίζονται σε μια στέρεη προγραμματική βάση και συσπειρώνουν ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας
Οι έννοιες «συναίνεση», «συνεννόηση», «συμβιβασμός», «συνεργασία» δεν υπήρξαν ποτέ από τις αγαπημένες των Ελλήνων. Και, δυστυχώς, τα τραγικά γεγονότα της Ιστορίας μας πολύ λίγο επέδρασαν σ αυτή την αρνητική στάση τους απέναντί τους.
Αρκεί να θυμηθούμε για τις πιο πρόσφατες κυβερνήσεις συνεργασίας -και ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς γι αυτές- ότι η μεν πρώτη έμεινε στην Ιστορία ως «το βρώμικο 89» και η σημερινή λίγο θέλει και θα εμφανιστεί ως η κυβέρνηση της… γερμανικής κατοχής.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν είναι, φυσικά, ούτε πανάκεια, ούτε αυτοσκοπός. Και ούτε, βέβαια, σχηματίζονται μόνο όταν δεν υπάρχει αυτοδυναμία ενός κόμματος, όπως ενδεχομένως νομίζουν οι περισσότεροι. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας εχουν έννοια και ουσία όταν στηρίζονται σε μια στέρεη προγραμματική βάση και συσπειρώνουν ένα όσο γίνεται πιο ευρύ τμήμα της κοινωνίας γύρω τους, έτσι ώστε η χώρα να αντιμετωπίζει τα προβλήματά της και να προχωρήσει μπροστά.
Μια τέτοια προοδευτική συσπείρωση έχει ανάγκη ο τόπος μας σήμερα, ώστε να αντιμετωπίσει την πολύ δύσκολη συγκυρία και ταυτόχρονα να βγει από την κρίση χαράσσοντας μια ευρωπαϊκή αναπτυξιακή προοπτική.
Μια τέτοια προοπτική αφορά, κατά τη γνώμη μου, όλες τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζονται στο σημερινό, ρευστό, πολιτικό τοπίο από τις έννοιες της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Η συσπείρωση αυτή δεν μπορεί να έχει, φυσικά, ούτε προεκλογικό, ούτε μετεκλογικό ορίζοντα, αλλά ν αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας μακρόχρονης στρατηγικής συμμαχίας.
Η Αριστερά κράτησε, διαχρονικά, αρνητική και, στην καλύτερη περίπτωση, παθητική στάση στο θέμα των συνεργασιών. Μια διαρκής αμηχανία μπροστά στα ερωτήματα, όταν αυτά τίθενται: «Τι θα κάνετε αν σας προταθεί» ή «Τι θα κάνετε αν χρειαστεί» κ.λπ.
Η δημιουργία και δράση της ΔΗΜΑΡ έχει δημιουργήσει ελπίδες ότι η μίζερη αυτή στάση μπορεί, επιτέλους, να ξεπεραστεί.
Η Αριστερά μπορεί να βγει μπροστά και να πάρει αυτή την πρωτοβουλία μιας τέτοιας στρατηγικής σημασίας συσπείρωσης. Να προτείνει η ίδια και στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου ένα σαφές πλαίσιο συμφωνίας, που θα βασίζεται σε:
Ριζοσπαστικά και αποτελεσματικά μέτρα, που θα εκφράζουν καθαρά την πολιτική βούληση για το χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.
Συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις -όχι μόνο ή κατ ανάγκην αυτές των μνημονίων- για μια ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού συστήματος, του κοινωνικού κατεστημένου και των διαμορφωμένων μακροχρόνιων νοοτροπιών.
Προτεραιότητες και πόρους χρηματοδότησης για μια αναπτυξιακή πολιτική.
Προγράμματα για την ουσιαστική στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων και των ανέργων.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα τάραζε στην πράξη το δικομματικό σκηνικό της «υποχρεωτικής» συγκυβέρνησης και θα έβαζε ξανά στο παιχνίδι με πλειοψηφικούς όρους την Κεντροαριστερά.
Ο τόπος έχει ανάγκη μια προοδευτική συσπείρωση ώστε να βγει από την κρίση
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» στις 3/3/2012