Κατά την άποψή μου, υπάρχουν τριών ποιοτήτων επεμβάσεις – μεταρρυθμίσεις, που αφορούν στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό:
.
1) Αυτές που έχουν μηδενικό ή ελάχιστο οικονομικό κόστος και ικανοποιούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, λ.χ., η αναδρομικότητα ελέγχου πόθεν και έσχες των πολιτικών, ή οι μειώσεις μισθών των πολιτικών. Είναι απολύτως χρήσιμες, αλλά κινδυνεύουν να χάσουν την ουσία τους, αν μείνουν ορφανές ως προς το εύρος τους κι έτσι η ηθική και πολιτική ανακούφιση που προσφέρουν να αποτελέσει κρυμμένο λαϊκισμό.
.
2) Αυτές που έπρεπε ν’ αρχίσουν να συντελούνται από παλιά και κυρίως αφορούν στον ορθολογικό εκσυγχρονισμό όλων σχεδόν των παραμέτρων της οντότητάς μας, ως χώρας. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι μερικές απ’ αυτές δείχνουν δεξιές, αλλά στο μεδούλι είναι προοδευτικές, υπό την έννοια ότι μεσομακροπρόθεσμα θα ξεβαλτώσουν την ποιότητα της ζωής μας.
.
Ας μου επιτραπεί εδώ να καταγράψω ένα προσωπικό περιστατικό που εξηγεί πολλά και φανερώνει ακόμα περισσότερα. Γύρω στο 2011, κάποιο βράδυ, επισκέφτηκα στο γραφείο του παλαιό μου φίλο, στέλεχος Οργανισμού. Τον είδα να ψιλοτακτοποιεί χαρτιά και cd σε μικρά κουτάκια, σα να επρόκειτο να μετακομίσει. Τον ρώτησα και μου είπε ότι ο εν λόγω Οργανισμός επρόκειτο σύντομα να συνενωθεί – ψυχή τε και σώματι – με άλλους τρεις παρεμφερείς. Είχαν ψηφιστεί οι Νόμοι, νομίζω και το ΦΕΚ ήταν έτοιμο, οπότε είχε αρχίσει να ετοιμάζεται σιγά – σιγά για την αναχώρηση. Ειρήσθω εν παρόδω, συμφωνούσε απόλυτα με τη συγχώνευση, ακόμα κι αν του στοίχιζε τη θέση του. Σήμερα που τα γράφουμε, ο φίλος μου εξακολουθεί να παραμένει στον – ακόμα ενοποιούμενο – οργανισμό.
.
Αρκετές επεμβάσεις όπως αυτή που ανέφερα, βασίζονται στην κοινή λογική περιορισμού δαπανών και αύξησης της λειτουργικότητας. Είναι περίπου προφανείς και παρόλα αυτά δεν υλοποιούνται. Για να πάμε παρακάτω, στα πιο δύσκολα. Ιδιωτικοποιήσεις. το περίφημο ταμείο κατ’ ουσίαν αδρανεί και βυζαντινολογεί περί του φύλλου των αγγέλων.
.
Η μία άποψη «δεν πουλάμε τίποτα», βλέπε ΣΥΡΙΖΑ.
.
Η άλλη, «ίσως», αλλά οι τιμές της αγοράς είναι χαμηλές, εδώ βλέπε μέρος του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Και με το φτωχό μου το μυαλό λέω, μα του χρόνου και του παραχρόνου θα είναι πιο χαμηλές, συνεπώς στοχευμένα πρέπει ν’ αρχίσουμε. Αμ δε… Κι έτσι, τα 10 δις.€ έγιναν 5, μετά 2… και τώρα τι; Απλώς σκεφτείτε πόσο, σε όχι πολύ μακρύ χρονικό διάστημα, θα ανακουφιζόταν η οικονομία και ως προς τα πλεονάσματα, και ως προς τις θέσεις εργασίας, και εν συνεχεία στην επανέναρξη μιας αναδιανομής. Η Κεντροαριστερά ακινητοποιημένη, ζαλισμένη και άτολμη. Τι θα γίνει όμως;
.
Άλλη περίπτωση, που συνδέεται με το προηγούμενο αλλά και με το επόμενο. Καμιά αντίρρηση για τη βαρβαρότητα των εργασιακών, αλλά η αντιμετώπισή του είναι θρησκοληπτικής χροιάς. Ήρθε ο καρκίνος, τον ξορκίζουμε με χαϊμαλιά, αλλά στο γιατρό δύσκολα πάμε. Το βιβλίο που προτείνεται από την «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ» δύο παράθυρα παρακάτω, δίνει χρήσιμα πορίσματα σχετικά με το πώς, εν μέρει ή εν όλω, μπορεί να αναπληρωθεί το εργασιακό μεροκάματο.
.
Αριθμοί, πίνακες, αποδείξεις σε αλληλουχία πάντα με τον δείκτη μιας υπαρκτής και επαρκούς κοινωνικής μέριμνας κι ευαισθησίας.
.
Κι εδώ η Κεντροαριστερά δεν είναι πράττουσα, αλλά καταγγέλλουσα.
.
Ένα τρίτο και τελευταίο παράδειγμα – για να μην κουραζόμαστε – αφορά στον παρασιτισμό των ΟΤΑ, των περισσότερων τουλάχιστον. Οι συνήθεις τρόποι διαχείρισης του νερού από τους Δήμους είναι μέσω των ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΔΕΥΑ (ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΥΔΡΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ…). Οι Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και κλιμάκια της Κομισιόν, διαπίστωσαν πειραγμένους ισολογισμούς και τεράστιας έκτασης παρασιτισμό με μαύρο χρήμα, διαφθορά και κακοφτιαγμένα έργα. Έτσι, προτάθηκε και είναι ΦΕΚ πλέον, η δική μας ΕΥΔΑΠ να τις κάνει θυγατρικές της, οι οποίες είτε θα υποκαταστήσουν τις ζημιογόνες ΔΕΥΑ, είτε θα συνεργαστούν με τις υγιείς, παρέχοντας και στις δύο περιπτώσεις την εξαίρετη τεχνογνωσία της αλλά και μπόλικο χρήμα. Έχει περάσει ενάμιση (1,5) χρόνος από τότε και δεν έχει κουνηθεί μήτε λιθαράκι στο εσαεί ισχύον status. Αφήστε δε, που στα Δημοτικά Συμβούλια, συνήθως, περίπου ομόφωνα τέτοιες αποφάσεις δεν περνάνε.
.
Ο Γιάννης Μπουτάρης έγινε Personna non grata, κάποια εποχή, γιατί είπε κοστολογημένα μία άλλη αντι-ΟΤΑ-ιστική πρόταση για την καθαριότητα των Δήμων.
.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, αλλά ας πάμε στην επόμενη ενότητα.
.
3) Εδώ είναι και η πιο ενδιαφέρουσα περιοχή, κατά τη γνώμη μου. «Βλέπουμε και στοχεύουμε αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν, γιατί δεν το μπορούν. αυτό είναι μεγαλοφυΐα» λέει ο Σοπενάουερ, σε αντίθεση με το ταλέντο που πετυχαίνει διάνα σ’ αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι. Δημιουργούμε, π.χ., επιτροπή σοφών – σοφών κι ανασκαλεύουμε το ζήτημα της Δημοσιονομικής και όχι μόνο Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια εποχή που είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Φτιάχνουμε ρεαλιστικά συμμαχικά μέτωπα με όποιον μπορούμε και δουλεύουμε για ένα στόχο της επόμενης 20ετίας, λέω. Τόσο φανερό, θα μου πείτε. Η απάντηση δόθηκε προηγουμένως από τον Σοπενάουερ. Αναζητούμε, σύμφωνα με τον αφορισμό, μεγαλοφυΐες για τις διακυβεύσεις της αύριον, από σήμερα, παρότι τώρα τσουρουφλιζόμαστε.
.
Ανέφερα έτσι κάποια ζητήματα -εντελώς ενδεικτικά- μέσα στα οποία η κεντροαριστερά θα πρέπει να βουτήξει και να ματώσει για να συμβάλλει στη λύση τους. Δεν πιστεύω στις μαγικές υπερβάσεις ή απαγκιστρώσεις των μνημονίων, χωρίς την προαπαίτηση της υλοποίησης του δικού μας μεταρρυθμιστικού χάρτη. Το πολύ-πολύ καμιά παράταση δύο (2) ή τριών (3) χρόνων και κάποια περισσότερα χρήματα για την ανάπτυξη.
.
Στην παρούσα φάση, εκτιμώ ότι μόνο την εξαίρεση των Δημόσιων Επενδύσεων μπορούμε να παλέψουμε,. που δεν είναι και λίγο. Δίνει δουλειά και φτιάχνει υπεραξίες. Ένα μόνον παραπολιτικό εδώ. Τελείως ανεξήγητη η στάση ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, συν την ουδετερότητα Σαμαρά, στο ζήτημα ορισμού ως υφ. Ανώτατης Παιδείας του ευφυέστερου πολέμιου του πιο εκσυγχρονιστικού νομοθετήματος της ΠΑΙΔΕΙΑΣ, μετά απ’ αυτό της περιόδου μετά την πτώση της Δικτατορίας του 1974.
.
Οι συμβιβασμοί με τους γκρίζους δήθεν προοδευτικούς θύλακες στα πλαίσια εσωκομματικών παιγνίων και ισορροπιών, δεν είναι και η καλύτερη τακτική για να κερδίσεις το μεταρρυθμιστικό παιχνίδι.
.
Η κεντροαριστερά, πρέπει συντομότατα να επανασυνδεθεί με την κοινή λογική και τους αριθμούς και να δει πού τέμνονται οι καμπύλες τους μ’ αυτήν της κοινής ευαισθησίας, αλλά και του μακροπρόθεσμου καλού.
.
Ας μου επιτραπεί η παράφραση της γνωστής επισήμανσης του Ν. Πουλαντζά: «Η Κεντροαριστερά, ή θα είναι βαθιά μεταρρυθμιστική, ή δεν θα υπάρξει.»
.
O Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός μηχανικός