athensvoice.gr
Σε κάθε κυβερνητική θητεία υπάρχει ένα κομβικό σημείο το οποίο καθορίζει και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Από εκεί και πέρα η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη παρά την οποιαδήποτε πρωτοβουλία πάρει η κυβέρνηση. Το κομμάτι αυτό του εκλογικού σώματος που κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν αποτελείται από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κάθε κόμματος αλλά από αυτούς που βρίσκονται στο κέντρο του εκλογικού φάσματος. Έτσι, λοιπόν, κάθε κυβέρνηση που θα θέλει να μείνει στην εξουσία για παραπάνω από μια θητεία, θα πρέπει να κρατάει ικανοποιημένο όσο μπορεί το προοδευτικό κέντρο.
Η πρόσφατη εκλογική νίκη της ΝΔ και το ποσοστό που κατέκτησε βασίζεται κυρίως στους κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που την εμπιστεύτηκαν. Βέβαια, αυτοί οι ψηφοφόροι με την ίδια ευκολία που ψήφισαν ΝΔ, με την ίδια ευκολία μπορεί να της γυρίσουν την πλάτη αν και εφόσον διαταραχθεί αυτή η σχέση. Μπορεί η κυβέρνηση που ανακοινώθηκε να είχε κάποιες κεντροαριστερές πινελιές, όμως διάφορες ενέργειές της ξένισαν τους προοδευτικούς ψηφοφόρους. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη διατήρηση του γραφείου πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, τις τροπολογίες για τα εργασιακά το κατακαλόκαιρο, την φωτογραφική διάταξη για τον διορισμό του νέου διοικητή της ΕΥΠ κτλ.
Η κορυφαία στιγμή όπου ο Πρωθυπουργός θα δείξει αν σέβεται μακροπρόθεσμα τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους αλλά και αν υπολογίζει στην ψήφο τους στις επόμενες εκλογές, είναι η επιλογή του προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανέβηκε στην εξουσία το 2015, χάρη σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος κυρίως κεντροαριστερής προέλευσης που ήθελε να δώσει μια ευκαιρία στην Αριστερά, υπέστη ψυχρολουσία με το άκουσμα του ονόματος του τωρινού Προέδρου της Δημοκρατίας. Στα μάτια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε μια ευκαιρία για έναν Πρόεδρο υπεράνω κομμάτων και σύμβολο του έθνους, αλλά λόγω της μέθης από την εκλογική νίκη δεν έδωσαν σημασία.
Έτσι, λοιπόν, η κληρονομιά της Αριστεράς σε αυτόν το θεσμό ήταν το άτομο που συνέδεσε το όνομά του με τη νομιμοποίηση των συμβασιούχων κατά τη διάρκεια της υπουργικής του θητείας αλλά και με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όταν η Αθήνα αφέθηκε στο έλεος των μπαχαλάκηδων. Ο τωρινός ΠτΔ μας χάρισε και μνημειώδεις εικόνες όπως η χαρακτηριστική του φωτογραφία ανάμεσα στα αποκαΐδια στο Μάτι, η υποδοχή του Ερντογάν στο καναπέ του προεδρικού μεγάρου, η γονυκλισία του στη λειτουργία της Πεντηκοστής κτλ. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε τη στάση στο δημοψήφισμα του 2015 το οποίο δεν πληρούσε τα πρότυπα του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και ούτε όταν βάλθηκε να εξολοθρεύσει τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού. Βέβαια, αν δούμε τα πράγματα με μια άλλη ματιά, ίσως ο κ. Παυλόπουλος να ήταν ο ιδανικότερος άνθρωπος για να συμβολίσει την Ελλάδα στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
Συνεπώς, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο κ. Μητσοτάκης θα ανανέωνε τη θητεία του τωρινού Προέδρου, κυρίως για λόγους αισθητικής. Το δίλημμα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Πρωθυπουργός είναι αν θα επιλέξει για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα κάποιο στέλεχος από την κεντροδεξιά, ακόμα και έναν από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς του κόμματός του, γεγονός που ναι μεν θα συσπείρωνε την παράταξή του, αλλά από την άλλη θα είναι τοξικά πρόσωπα για την κεντροαριστερά. Αντιθέτως, ο Πρωθυπουργός έχει μια μοναδική ευκαιρία να υπερβεί τα κομματικά στεγανά της ΝΔ και να επιλέξει για ΠτΔ ένα άτομο από την κεντροαριστερά, παγιώνοντας τον εαυτό του στον προνομιακό χώρο του κέντρου. Μάλιστα, θα μπορούσε να εκπλήξει ακόμα και επιλέγοντας την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, με διάφορα ονόματα από την κεντροαριστερά να ακούγονται ήδη σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια.
Σύντομα θα φανεί αν η επιλογή του κ. Μητσοτάκη να επιλέξει πρόσωπα από την κεντροαριστερά για να στελεχώσει την κυβέρνησή του ήταν για το θεαθήναι, ή εάν ήταν απλά η αρχή μιας υπέροχης σχέσης με το κέντρο.