Οι Έλληνες είμαστε ένα παράξενο είδος ανθρώπων. Μπορείς να μάθεις σχεδόν τα πάντα για εμάς μέσα σε ελάχιστους μήνες και πάλι κατά τη διάρκεια των ετών μπορούμε να εκπλήξουμε τον καθένα με τον τρόπο που λειτουργούμε και σκεφτόμαστε. Μια τέτοια έκπληξη για μένα, στα πρώτα πέντε χρόνια της ενήλικης ζωής μου είναι η άρνηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων να διδαχτεί από την τραγωδία που περνάει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Η άρνηση αυτή να διαπιστωθούν και να εφαρμοστούν ακόμα και οι πιο απλές παραδοχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός υγιούς κράτους είναι δυστυχώς πέραν λογικής .

.

Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου βρέθηκα στο Δημαρχείο της Θεσσαλονίκης, στην παρθενική εκδήλωση της κίνησης των 58 με κεντρικό ομιλητή τον κ. Γιαννίτση και θέμα «Κρίση και Στρατηγικές Εξόδου» . Δεν θα κρύψω ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο παρευρέθηκα στην εκδήλωση ήταν ο πρώην υπουργός ο οποίος είχε πάρει μορφή θρύλου στο μυαλό μου μετά την υπόθεση του ασφαλιστικού το 2001. Στην ομιλία του ο κ. Γιαννίτσης ανέφερε κάποιες από τις βασικές αξίες στις  οποίες πρέπει να στηριχθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας μας. Ενδεικτικά αναφέρω τις εξής:

.

.
• Αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης και δημιουργία κράτους που να υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο.

.

• Ίσες υποχρεώσεις των πολιτών προς το κράτος και ίσα δικαιώματα απέναντι σε αυτό. Δίχως προνομιακές ρυθμίσεις, δίχως αδικαιολόγητη προστασία ομάδων και επαγγελμάτων δίχως φωτογραφικές διατάξεις.

.

• Δημιουργία συλλογικής και κοινωνικής συνείδησης. Δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας και δικαίου που θα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών

.

• Να δοθεί βάρος στην δημιουργία και σωστή οργάνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί καθίζηση.

.

• Η πρώτη και ουσιαστική βελτίωση για τη χώρα θα έρθει μόνο αν αλλάξουμε την νοοτροπία μας και πέσουμε με τα μούτρα στην δουλειά, με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο κράτος.

.

.

Οι παραπάνω δεν είναι ριζοσπαστικές ιδέες. Καθώς τις άκουγα σκεφτόμουν πως δεν αποτελούν παρά το λογικό, το αυτονόητο. Είναι ιδέες που τις ακούω από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι την πολιτική. Τα τελευταία χρόνια το φορολογικό μας σύστημα έχει «μετασχηματιστεί», το κράτος έχει «επανιδρυθεί», η παιδεία έχει «αναδιαρθρωθεί» αλλά κάθε φορά δίχως να ενσωματώνονται αυτές οι βασικές αρχές. Ήταν επειδή δεν τις ξέραμε; Απίθανο. Ήταν επειδή δεν τις θέλαμε; Πολύ πιο πιθανό. Συνηθίσαμε να μαλώνουμε με βάση κούφιες πολιτικές και ιδεολογίες που ξεχάσαμε να κάνουμε το αυτονόητο. Να δημιουργήσουμε μια χώρα λειτουργική, σύγχρονη και ευνομούμενη.

.

Η προσπάθεια που άρχισε με το κείμενο των «58» πρέπει να διαφοροποιηθεί από την συμβατική πολιτική γεωγραφία, δηλαδή από τον άξονα δεξιά-αριστερά. Αυτός είναι και ο λόγος που διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό της κίνησης αυτής ως κεντροαριστερής. Οι χαρακτηρισμοί «Δεξιός, Αριστερός, Σοσιαλιστής, Εκσυγχρονιστής, νεοφιλελεύθερος, ΠΑΣΟΚος, ΣΥΡΙΖΑίος» το μόνο που πετυχαίνουν πλέον είναι να ικανοποιούν την δίψα του Έλληνα να κατηγοριοποιήσει το κάθε τι στην πολιτική του ζωή. Η τάση αυτή μου προκαλεί θυμηδία. Άλλωστε αν ήμασταν τόσο οργανωτικοί και σε άλλες πλευρές της δημόσιας και ιδιωτικής μας ζωής η χώρα αυτή δεν θα βρισκόταν εδώ που βρίσκεται.

.

Ο χώρος που η κίνηση των «58» πρέπει να καλύψει  δεν είναι άλλος από τον χώρο του αυτονόητου. Οι άνθρωποι που θα την αποτελέσουν και θα την στελεχώσουν οφείλουν  να μην κλειστούν πίσω από πολιτικά και ιδεολογικά στεγανά. Θα πρέπει να ανήκουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Διαφωνίες θα υπάρξουν. Και θα ξεπεραστούν.  Εκεί είναι που θα φανεί αν η χώρα μας είναι έτοιμη για την πραγματική αλλαγή νοοτροπίας. Αρκεί ο στόχος να είναι κοινός. Η επίτευξη του αυτονόητου.