Είναι θλιβερός ο πανικός του πολιτικού και επικίνδυνος σε μια χώρα, της οποίας η σοβαρότατη κρίση σε όλα τα επίπεδα απαιτεί ωριμότητα και σύνεση. Ιδίως όταν ο πανικός συνδυάζεται με βουλιμικό σύνδρομο για την εξουσία. Το λέω, γιατί διαβάζω και ακούω περί «προσκλητηρίου» της Φώφης Γεννηματά για να δημιουργηθεί το μεγάλο μέτωπο της κεντροαριστεράς. Να βρεθούν, λέει, όλοι μαζί, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ. Αρ., Ποτάμι και ότι άλλο προαιρείται και να εκλεγεί και αρχηγός, εξ αρχής. Αλήθεια; Ο αρχηγός είναι το πρόβλημα αυτού του χώρου; ( ας αφήσουμε το πώς και από ποιους, όταν γνωρίζουμε απ’ την καλή και την ανάποδη τα παιχνίδια εκείνων οι οποίοι κατέχουν άριστα την τέχνη των μηχανισμών).
Αλλά πως φτάσαμε στον αρχηγό; Όλα τα άλλα λυμένα και συμφωνημένα;
Υπάρχει σύγκληση απόψεων για την παιδεία;
Σύγκληση απόψεων για τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας; (είναι το ΠΑΣΟΚ έτοιμο για κάτι τέτοιο; Δεν νομίζω)
Σύγκληση απόψεων για την καύση των νεκρών; (γιατί για το σύμφωνο συμβίωσης πάντως κοινή αντίληψη δεν υπήρξε, ως γνωστόν η κα Γεννηματά προτίμησε να απουσιάσει από τη Βουλή. Για τέτοια πολιτική γενναιότητα μιλάμε).
Προκαλεί σε όλους την ίδια αλλεργία το πελατειακό σύστημα; Γιατί γνωρίζω πολλούς που φαντασιώνονται την…δια της κεντροαριστεράς μακροημέρευσή του.
Πιστεύουν όλοι στις μεταρρυθμίσεις και ποιες; Ουκ ολίγοι και δυστυχώς γνωστοί, οι λιγούρηδες εραστές της κεντροαριστεράς που είναι φανατικοί της συντήρησης, του να «μην αλλάξει τίποτε» εκτός από πρόσωπα σε καρέκλες. Και όχι μόνον οι προερχόμενοι εκ του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, για τους οποίους η πελατεία είναι Δευτέρα φύση και είναι επόμενο να ορέγονται περασμένα μεγαλεία. Σε αυτούς προστίθενται όμως, και ουκ ολίγοι εκ του χώρου της αριστεράς προερχόμενοι, οι οποίοι επισημοποίησαν, «θεσμοθέτησαν» κατά μια έννοια, το πελατειακό θαύμα (με το 4-2-1, θυμάστε;) κατά την επ’ ελάχιστον κυβερνητική συμμετοχή τους.
Σε μικρή χώρα ζούμε. Γνωριζόμαστε και γνωρίζουμε. Και δυστυχώς πληρώσαμε ακριβά τη γνώση. Οι αυτοαποκαλούμενοι κεντροαριστεροί πληρώσαμε ακριβά και την ελπίδα.
Και για να τελειώνουμε η Κεντροαριστερά- δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, αλλά για να συνεννοηθούμε- δεν είναι τσίρκο να διαλέγει ο καθένας, κάθε τόσο. το νούμερο που του ταιριάζει προκειμένου να γίνει για λίγο πρωταγωνιστής.
Λίγη σοβαρότητα. Γιατί για την ωριμότητα θέλουμε δρόμο, αφού η επικοινωνιακή αντάρα που έφερε ο Κυριάκος (του ευχόμαστε να γίνει και πραγματική αλλάζοντας το κόμμα του για το καλό της χώρας) γοήτευσε και έπεισε τόσους πολλούς.