Εκ των πραγμάτων, μέσα στις ασφυκτικές πολιτικές διαδραστικότητες, ουδείς έχει την απαίτηση από την αναδυόμενη (;) σύνολη Κ/Αριστερά «να επανεύρει το μυστικόν του φρέατος», κατά τον Ν. Εγγονόπουλο. Ωστόσο μπορούν να περιγραφούν κάποιες δράσεις της εντός των τωρινών πολιτικών και οικονομικών ορίων.
1- Αναμφίβολα, η αποκληθείσα Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη είναι ασπόνδυλη οργανωτικά, ενόσω οι συμμετοχές περιορίζονται στο ΠΑΣΟΚ (κι αυτό αρχίζει να εμφανίζει πια κακοτεχνίες στην κατασκευή της συνεργασίας του με κύρια αιτία τα τόσα αντιβενιζελικά εσωτερικά μέτωπα) κι αφού οι ίδιοι οι 58 επιμένουν στις εκφωνήσεις της έκκλησής τους σε ακροατήρια εσωτερικών χώρων, προσθέτοντας βέβαια και κάποιες επιπλέον πινελιές κάθε φορά στο ιδεολογικό τους πρόπλασμα.
Άρα σ’ αυτές τις ώρες, δεν μιλάμε για έναν πολιτικό σχηματισμό οποιασδήποτε μορφής, αλλά για μόρφωμα με χαρακτηριστικά δυνητικού μετασχηματισμού σε φορέα. Αν υποθέσουμε πως η υπαρκτή πιθανότητα ομογενοποίησης του χώρου γίνει πραγματικότητα, τότε πρέπει να αναζητηθεί ηγεσία είτε στην μορφή του πρώτου μεταξύ ίσων, είτε στην ιδιότητα ενός συντονιστή Προέδρου του συνασπισμού- ομπρέλας, κατά το πρότυπο Πρόντι στην ιταλική ΕΛΙΑ.
Κατά κανόνα τα χαρακτηριστικά ενός σχήματος τα χαράσσει ο αρχηγός ή ο επικεφαλής και στην συνέχεια ταυτολογικά ο ίδιος ο σχηματισμός.
Για τα καθ’ ημάς λέγεται, γράφεται, ακούγεται πως ο επικεφαλής – οψέποτε αναδειχθεί – πρέπει να είναι νέος, άφθαρτος κάτι σαν Τσίπρας της άλλης όχθης. Δεν θα διαφωνήσω, μόνον που θα πρόσθετα πως επιπλέον πρέπει να διαθέτει παιδεία, ρεαλιστική πολιτική αντίληψη και πολιτικές εμπειρίες δυσανάλογες της ηλικίας του, ενώ οι ως τώρα ενασχολήσεις του πρέπει σαφώς να υπερβαίνουν τις όποιες κομματικές ίντριγκες , να έχει δε αντιληφθεί από πρώτο χέρι μερικές από τις ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων της. Γιατί αν μιλάμε και με όρους μάρκετιγκ προτιμώντας αντιΤσίπρες , πρέπει να συνυπολογιστούν κι άλλες συνιστώσες λιγότερο ή περισσότερο υποθετικές πριν της τελικές αποφάσεις.
Η υποσχεσιολογία και η αμάθεια σε ζητήματα κοινωνίας και οικονομίας είναι που κάνει, εκτός των άλλων, πολιτικά ελκυστικό τον Αρχηγό της μείζονος Αντιπολίτευσης, συνεπώς ο μορφωμένος και νουνεχής δικός μας πιθανόν να μην αρέσει, όπως άλλωστε δεν θα αρέσει κι ο οποιοσδήποτε επαρκής 60αρης, που πέρασε σχετικά αλώβητος από τα κύματα της πολιτικής διαφθοράς. Προσπαθώ να πω πως μανιέρες δεν υπάρχουν, εκτός ίσως από το αποκούμπι της πολιτικής αλαζονείας, που όμως τον χώρο μας οφείλει να μην τον αφορά. Ο Αλ. Τσίπρας έλκει και ως πρόσωπο και ως επικεφαλής χώρου, διότι κινούμενος μεταξύ επάρσεως και πλημμελούς γνώσης και τοποθετημένος αμετακίνητα στις λεκτικές και πολιτικές απλοϊκότητες , παρασέρνει τον λαβωμένο κόσμο στον παράδεισο του παντός δηλαδή του τίποτα.
Η δικιά μας λογική, γενικά στις επιλογές κορυφαίων, οφείλει να υπερβαίνει το καθορισμένο πολιτικό μάρκετιγκ, αναζητώντας δημιουργικά και συμμετοχικά, όλους όσοι διαθέτουν το κριτήριο της επάρκειας, της μόρφωσης, της πολιτικής διαίσθησης με κατά κανόνα τακτοποιημένο νου, που θα καθορίζει ιεραρχώντας στόχους και προτεραιότητες, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο την νιότη ή την ώριμη ηλικία. Η σχετική του επιτυχία θα εδραστεί επί των ελάχιστα δημοφιλών απόψεων, που θα εκστομίσει δημιουργώντας ταυτόχρονα θετικές προσμονές στο κοινό, ενώ ο ίδιος συγκρινόμενος με αριστερά και λαϊκοδεξιά υβρίδια, θα υπερέχει ποιοτικά και θα υπολείπεται ως προς τις λαϊκιστικές αποδοχές. Και σιγά σιγά θα κερδίσει κι αυτός κι η χώρα κι εμείς. Η ιστορία, πρόσφατη και πιο παλιά, βρίθει ετερόκλητων παραδειγμάτων ηγετών, πάντα βέβαια εντός των εκάστοτε συνθηκών. Ο Αντενάουερ ανόρθωσε την Δ. Γερμανία στα 80 του, ο Μιττεράν εκλέχτηκε στα 71 του, ο Γκονζάλεθ και ο Μπλέρ άρχισαν να ηγούνται λίγο μετά τα 30 τους έχοντας μάλιστα και μια πρώτη ενδιαφέρουσα επαγγελματική σταδιοδρομία ως νομικοί.
Συνεπώς; Συνεπώς απλώς αναζητείται ο ποιοτικότερος ανάμεσα στους ποιοτικούς για να κάνει την δουλειά συν την υπαρκτή και έχουσα κίνητρο φιλοδοξία του.
2- Το πλούτισμα και η εμπέδωση μιας επιμεικτικής Σ/Δημοκρατίας αποτελεί όχι μόνο πλήρωση κενής θέσης στο πολιτικό σύστημα , αλλά και πρωτεύοντα όρο αποφυγής μιας δυσκυβερνησίας , όπως δείχνουν οι πρόσφατες σφυγμομετρήσεις.
Οι λειτουργικές συναινέσεις ταιριάζουνε γάντι στο ριζοσπαστικό Κέντρο από την εποχή του Κάουτσκυ και του Μπερνσταϊν. Και το ζήτημα των μικρών ή μεγαλύτερων επικαλύψεων με τις συντηρητικές δυνάμεις, απλώς δεν υφίσταται εκτός αν πρόκειται για περιπτώσεις εθνικής ανάγκης όπως οι σημερινές. Ο αξιακός πυρήνας είναι διάφορος και εμφανής, δείτε λχ. την αντιμετώπιση της όποιας θρησκευτικής πίστης του Αλ.Τσίπρα από τους μεν κι από τους δε.
3- Το μόρφωμα της Κ/Αριστεράς, για να γίνει σπονδυλωτός οργανισμός χρειάζεται μιαν – επιτέλους – συμπύκνωση των απόψεων κι αμέσως μετά οργανωτικές διαδρομές, κλασσικού και διαδικτυακού τύπου, που θα φανερώσουν αφενός τα πρώτα οστά της, αφετέρου την υπόληψη και την στερέωση του εγχειρήματος. Αρκετοί συμπατριώτες μας , καλυμμένοι ανόρεχτα σε υπάρχοντες σχηματισμούς, χαρακτηρίζουν άκρως ενδιαφέρον το εγχείρημα, αλλ’ ωστόσο στέκονται για τους δικούς τους λόγους βουβοί παραπέρα. Η επιτυχία, πολιτική και οργανωτική, είναι να κάνουμε μερικούς από αυτούς να πλησιάσουν μιλώντας.
Ο Κ. Καρυωτάκης, φύσει και θέσει απαισιόδοξος, είχε γράψει στα Νηπενθή:
«… μπορεί οι δέκα στίχοι να μείνουνε κατόπι
οι δέκα στίχοι
σαν το μήνυμα που αφήνει ο ναυαγός στην τύχη
κι ας έχει πιά ο καιρός περάσει»