Η κριτική επί των πρώτων δειγμάτων διακυβέρνησης της ΝΔ ξεκίνησε από… τα αποδυτήρια. Ο ίδιος άλλωστε ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει προεκλογικά ότι δεν θα υπάρξει και η παραμικρή περίοδος χάριτος. Η ιστορική αντιδεξιά προκατάληψη ενισχυμένη και από τα δραματικά για τη χώρα πεπραγμένα της τελευταίας Καραμανλικής πενταετίας δεν άφηνε και πολλά περιθώρια ανοχής.

Εκείνο που έχει σημασία να παρατηρήσει κανείς είναι σε ποιες αποφάσεις ασκήθηκε η αυστηρότερη κριτική της αντιπολίτευσης μέχρι στιγμής. Στην στελέχωση των κυβερνητικών δομών με ημετέρους (κι ας μας πόνεσαν μερικά ονόματα). Στην διατήρηση του γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Στην κατάθεση νομοσχεδίων-σκούπα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και στην αιφνιδιαστική προσθήκη τροπολογιών την τελευταία στιγμή. Στην μη αναζήτηση συναίνεσης για την κατάργηση του ασύλου. Ακόμα και τα «εκνευριστικά» μηνύματα του 112 προκάλεσαν την αγανάκτηση ορισμένων.

Και όσοι μεν ασκούσαν κριτική για τα περισσότερα από αυτά και στην προηγούμενη κυβέρνηση έχουν κάθε λόγο να φωνάζουν και τώρα και να συνεχίζουν να διαμαρτύρονται. Εκπτώσεις σε θέματα θεσμικής λειτουργίας και διαφάνειας δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Οι άλλοι όμως; Αυτοί που δεν άφησαν δικό τους για δικό τους αδιόριστο; Που ίδρυσαν το γραφείο του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη; Που δεν αναζήτησαν συναίνεση ούτε καν για το Μακεδονικό; Που παρέδωσαν τα πανεπιστήμια στο έλεος του ασύλου; Που κατέθεταν μονίμως δεκάδες άσχετες τροπολογίες με τη διαδικασία του κατεπείγοντος; Που ένα χρόνο μετά το Μάτι ούτε για τον μηχανισμό αποστολής μηνυμάτων κινδύνου δεν ενδιαφέρθηκαν; Για όλους αυτούς δεν έχει και μεγάλη σημασία πόσο γάλα κάνει η δική τους κατσίκα. Αρκεί να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!