Κατά τον κ. Βενιζέλο η φωνή του υπήρξε δωρική και ως δωρική εξέφρασε «την ελληνικότητα και την ψυχή του λαού μας». Μπορεί. Εξάλλου και οι αρχαίοι ημών θεωρούσαν τον δωρικό ρυθμό ελληνοπρεπέστερο από τον ιωνικό, τον λυδικό και τον φρυγικό. Στο δωρικό ύφος της φωνής του και της ζωής του αναφέρεται και η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, συνδέοντάς το με την «αυθεντικότητα, το πρωτογενές πάθος και την τεράστια γενναιοδωρία». Δωρικό τον χαρακτηρίζει και το ΚΚΕ, μόνον που στην ανακοίνωσή του τα πράγματα σοβαρεύουν. Υπήρξε «παιδί αγωνιστών της ΕΑΜικής αντίστασης και του ΔΣΕ που διώχθηκαν σκληρά από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του». Το ουσιώδες έρχεται στο τέλος: « Ο Δημήτρης Μητροπάνος στάθηκε δίπλα στο ΚΚΕ, παρά τις όποιες διαφωνίες ή επιφυλάξεις είχε». Η ΔΗΜΑΡ δεν θέτει θέμα κομματικής γραμμής. Απλώς «χαιρετά έναν άνθρωπο της Αριστεράς». Τον άνθρωπο, με το Α κεφαλαίο όμως, και τον αριστερό πολίτη αποχαιρετά με τη δήλωσή του και ο κ. Παπαδημούλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την οδό της αισθητικής αποτίμησης: «Διακρίθηκε για την ευχέρειά του όχι μόνον να χρωματίζει τα τραγούδια που του ανέθεταν οι συνθέτες να ερμηνεύει, αλλά και να διεισδύει βαθιά στον συναισθηματικό κόσμο των ακροατών του». Ο κ. Σαμαράς εμπλουτίζει τη λαϊκή ψυχή του με αίσθημα εθνικό και του αναθέτει τον ρόλο του σημαιοφόρου: «Τραγούδησε για τη Μακεδονία όταν κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει γι’ αυτήν. Τραγούδησε για τον ήρωα της Κύπρου Σολωμό Σολωμού και για όλους τους Ελληνες των αλησμόνητων πατρίδων». Ειπώθηκαν και γράφτηκαν κι άλλα που δεν κατάφερα να συγκρατήσω. Οπως ότι «έφυγε ανεπιστρεπτί και τώρα αντί για τη φωνή του θα ακούσετε τις δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας». Και το άλλο ότι «δεν έγινε ποτέ φίλος με τον Χάρο».
Ειπώθηκαν τόσο πολλά που μέσα στον καταιγισμό της εθνικολαϊκής πλειοδοσίας αναρωτιέσαι πότε θα μάθουμε να αποχαιρετάμε τους νεκρούς μας και τι χώρος σού έχει απομείνει για να διασώσεις το αίσθημα του «δικού σου Μητροπάνου» – την έκφραση τη δανείζομαι από το άρθρο της Βένας Γεωργακοπούλου στο Protagon, φωτεινή εξαίρεση στη διανομή των ιματίων. Λεηλασία της μνήμης; Υπερβολές. Αυτά τα ξεχνάς μόλις τα ακούσεις. Το ήθος της φωνής του όμως μένει. Αυτό το ήθος που σε συγκινούσε ακόμη και όταν το τραγούδι δεν ήταν του γούστου σου ή τα λόγια δεν σου πήγαιναν. Και αν είσαι ειλικρινής, δεν σκέφτεσαι ποιο κομμάτι του λαού εκπροσωπεί αυτό που σε συγκινεί. Απλώς συνομιλείς με τον εαυτό σου.
Παρασύρθηκα κι εγώ. Απλώς θυμήθηκα ότι κάποτε ο Τσαρούχης είχε πει ότι δεν είναι καλό να πεθαίνεις Αύγουστο γιατί δεν πετυχαίνουν οι κηδείες επειδή ο περισσότερος κόσμος λείπει. Και τώρα με όλα αυτά σκέφτηκα πως πρέπει να προσέχεις να μη σου συμβεί το μοιραίο σε προεκλογική περίοδο.