Η βέβαιη παραπομπή του Γ. Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική επιτροπή και ίσως σε Ειδικό Δικαστήριο για την αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ δεν πρόκειται να φέρει τη λύση του ελληνικού δράματος. Γιατί το κεντρικό θέμα δεν είναι η αφαίρεση των ονομάτων τριών συγγενών του και ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι πρώτα απ όλα η ικανοποίηση των άγριων ενστίκτων κανιβαλισμού.

Από την ώρα που έφτασε στην Αθήνα η αυθεντική λίστα Λαγκάρντ όλα έγιναν λάθος: Φήμες και ψίθυροι άρχισαν να σέρνονται, το δηλητήριο διαχύθηκε ταχύτατα, δικαστικές πηγές έκαναν την αδιανόητη διαρροή “μίλησαν οι δεσμοί του αίματος!” και η δίκη άρχισε και τελείωσε πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία.

Ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι βαρύτατα εκτεθειμένος για τους χειρισμούς του από την ώρα που παρέλαβε τη λίστα Λαγκάρντ, την οποία αντιμετώπισε με τον παραδοσιακό τρόπο του συστήματος εξουσίας, ως αντικείμενο ιδιοκτησίας του.

Παρά τις ευθύνες του πρώην υπουργού, δεν υπάρχει κανενός είδους ορθολογισμός στη διαχείριση της υπόθεσης. Αν το βασικό αδίκημα είναι η νόθευση του εγγράφου και αν πράγματι ο υπαίτιος είναι ο Γ. Παπακωνσταντίνου έχει σημασία το κίνητρο. Υπάρχει πολιτικό χρήμα; Υπάρχει διαφθορά; Υπάρχει προστασία παρανομίας; Γνωρίζουμε αν οι συγκεκριμένες καταθέσεις αποτελούν προϊόν φοροδιαφυγής; Πρόκειται απλώς για συγγενικό χατίρι; Η για το φόβο του πολιτικού κόστος στη βάση των εντυπώσεων που θα δημιουργούνταν αν δημοσιοποιούταν η λίστα και με δεδομένη τη νοσηρότητα του κλίματος;

Το αδίκημα που θα έπρεπε να απασχολεί πρωτίστως δεν είναι φυσικά η αλλοίωση της λίστας. Είναι το θάψιμό της από τη στιγμή που παραδόθηκε από τη γαλλική πλευρά στην ελληνική, δηλαδή για περισσότερα από δύο χρόνια, την ώρα που σε άλλες χώρες από την αξιοποίηση της ανάλογης λίστας εισπράχθηκαν πρόστιμα πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Και ως προς αυτό, έχει επίσης σημασία το κίνητρο και η βαθύτερη πρόθεση. Η συγκάλυψη έγινε για λογαριασμό συγκεκριμένων προσώπων και σε συνεννόηση μαζί τους; Εντοπίστηκαν πολιτικοί πίσω από αχυρανθρώπους και αποφασίστηκε να μείνει ο σκελετός στο ντουλάπι; Υπάρχουν καταθέτες που συνδέονται με χρηματοδότηση κομμάτων; Μήπως δρομολογήθηκε η συγκάλυψη από αυτοματισμό, για λόγους αρχής δηλαδή, επειδή το πολιτικό σύστημα είχε εξαιρέσει έτσι κι αλλιώς από την υποχρέωση καταβολής φόρων τους οικονομικά ισχυρούς της χώρας;

Πολλά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς και απάντηση δεν θα πάρει αφού στην πραγματικότητα δεν ανοίγει η συζήτηση επί της ουσίας και κανείς δεν δείχνει να θέλει μια κάθαρση που θα οδηγήσει σε υπέρβαση, στο τέλος του παλιού κόσμου, στην ανατροπή του status quo, αλλά μόνο μια επίφαση κάθαρσης που θα προσφέρει αίμα στους διψασμένους για λιθοβολισμό και ας μην ρίχνουν την πέτρα πρώτα οι αναμάρτητοι.

Ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι ο πιο βολικός από τους ενόχους. Εκτός ενεργού πολιτικής, ταυτισμένος με το πρώτο μνημόνιο, κηπουρός του ΓΑΠ, ελέγχεται για τον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα, για τη ρητορεία του περί Τιτανικού, για τη διεθνή διαπόμπευση της χώρας ως διεφθαρμένης, για λάθη και παραλείψεις πριν από την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης. Ο διαχωρισμός ποινικής και πολιτικής ευθύνης δεν πολυενδιαφέρει. Με την ευκαιρία της απάλειψης των συγγενών του από τη λίστα Λαγκάρντ θα πληρώσει για όλα μαζί με το συνήθη τρόπο: Κραυγές, δημόσιο λυντσάρισμα, πολιτική υστερία, λαϊκισμός χωρίς όριο, όχι με σκοπό τον καταλογισμό ευθυνών εφόσον αποδειχθούν αλλά με κεντρική επιδίωξη την αποδόμηση της άποψης ότι η χώρα χρεοκόπησε και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα δανεισμού πέρα από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ.

Είναι άλλο πράγμα η κριτική στα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησης Παπανδρέου και άλλο η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι αν δεν υπήρχε ο Παπακωνσταντίνου η πατρίδα δεν θα είχε βουλιάξει κάτω από τα ελλείμματα. Εμείς τώρα είμαστε στον αστερισμό της κατεδάφισης μιας σκληρής πραγματικότητας: Οτι η πιο υπερχρεωμένη χώρα της ευρωζώνης δεν θα την έβγαζε καθαρή χωρίς λιτότητα και ότι ούτε τώρα πρόκειται να σωθεί αν δεν αλλάξουν οι δομές της ελληνικής οικονομίας και αν δεν καταπολεμηθεί η διαφθορά ενός κατεστημένου που περνά μέσα από τις τρύπες του συστήματος και σωρεύει πλούτο σε βάρος των έντιμων φορολογούμενων.

Ολοι φωνάζουν πολύ και προσπερνούν με εύκολες γενικότητες και αοριστολογίες την εκρηκτική φορολογική αδικία ως προϊόν διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με την οικονομική ελίτ και η ίδια η φύση αυτής της ελίτ που είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτη και παρασιτική.

Οι ένοχοι δεσμοί κυβερνήσεων και κομμάτων με τους οικονομικά ισχυρούς και το πρόβλημα της συστημικής διαπλοκής και διαφθοράς αφήνονται εκτός δημόσιου προβληματισμού και θα παραμείνουν ως έχουν εφόσον το πρόβλημα συνοψίζεται στην αφαίρεση τριών αρχείων από το cd που χάθηκε.

Τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών σχετικά με τις τελευταίες φορολογικές δηλώσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει ούτε ένας εκατομμυριούχος και είναι λίγες χιλιάδες όσοι δηλώνουν οικογενειακό εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων πληρώνουν φόρους είναι μισθωτοί και συνταξιούχοι, όλοι οι υπόλοιποι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοπασχολούμενοι, έμποροι, επιχειρηματίες, αποτελούν ένα ελάχιστο κομμάτι της φορολογικής βάσης. Και ανάμεσά τους βρίσκονται περισσότερο και λιγότερο πλούσιοι, υπάρχουν εύποροι, πάμπλουτοι και μεγιστάνες.

Εδώ και καιρό, από τον Β. Σόιμπλε μέχρι τον Π. Μοσκοβισί και από την Κρ. Λαγκάρντ μέχρι τον Π. Τόμσεν, όλοι όσοι ασχολούνται με τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι, διαπιστώνουν ότι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο των ελληνικών φοροεισπρακτικών μηχανισμών το οποίο ξεκινά από την κορυφή και απλώνεται προς τα κάτω. Ολοι μα όλοι επισημαίνουν ότι οι ελληνικές ελίτ έχουν αποτύχει και ότι δεν έχουν τη βούληση να επιβάλλουν κοινωνική δικαιοσύνη. Οι πλούσιοι εξαιρέθηκαν από τα βάρη της κρίσης, απολαμβάνοντας ασυλία, ατιμωρησία και ένα διαχρονικό ακαταδίωκτο. Η νομοθεσία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να έχουν πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για να προστατεύονται.

Ελληνες πρωταγωνιστούν στο real estate του Λονδίνου, στη Λάρισα κυκλοφόρησαν οι περισσότερες Πόρσε Καγιέν από κάθε άλλη ευρωπαϊκή πόλη, στις ελληνικές μαρίνες βρίσκει κανείς περισσότερα και πολυτελέστερα σκάφη απ ό,τι στη Ριβιέρα. Ελληνες βρίσκονται πίσω από μεγάλα κεφάλαια τα οποία έχουν φύγει στη Σιγκαπούρη, στο Χονγκ Κονγκ στη νησιά Κέιμαν, φυσικά και στην Ελβετία.

Το πρόβλημα δεν είναι οι εξαδέλφες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, δεν είναι οι δεσμοί αίματος, αλλά άλλοι δεσμοί που δένουν τους ελεγκτές με τους ελεγχόμενους και τους σπόνσορες με τους πελάτες τους.

Δεν χρειαζόταν η λίστα Λαγκάρντ για να πληροφορηθούμε ότι Έλληνες μεγαλοκαταθέτες είναι ύποπτοι φοροδιαφυγής. Ολες οι κινήσεις κεφαλαίων στο εξωτερικό είναι καταγεγραμμένες στην Τράπεζα της Ελλάδος και διασταύρωση φορολογικών δηλώσεων και κινητής/ακίνητης περιουσίας δεν έγινε ποτέ με σκοπό την είσπραξη προστίμων, δηλαδή την εφαρμογή του νόμου. Γιατί; Την απάντηση δεν θα την μάθουμε στη διάρκεια της προανακριτικής επιτροπής, που στην πραγματικότητα έχει ήδη τελειώσει.