Η αδράνεια έχει κόστος. Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία, η ανεργία έχει καταστρέψει πλήρως το εισόδημα 1.109.658 συμπατριωτών μας και απειλεί να καταστρέψει τους ίδιους, τις οικογένειές τους και ακόμη περισσότερους στους επόμενους μήνες. Οι σκέψεις περί διπλασιασμού του χρόνου επιδότησης των ανέργων, ακούγονται ωραίες αλλά, από μόνες τους, είναι απατηλές. Γιατί; Διότι από 1.109.658 ανέργους που μετρά η Στατιστική, εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ σήμερα είναι 782.000. Και από αυτούς, όσοι δικαιούνται επίδομα (στοιχεία Ιουνίου) είναι μόνον 188.000. Ετσι, στην πραγματικότητα επίδομα ανεργίας παίρνουν μόνο οι 2 σε κάθε 10 ανέργους. Για τους 2 θα είναι πολύ σημαντικό να το πάρουν επί δύο αντί για ένα χρόνο – εφόσον εξευρεθούν οι απαιτούμενοι (1,6 δισ. ευρώ) επιπλέον πόροι. Για τους υπόλοιπους 8 δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένουν απροστάτευτοι.

Τι μπορεί να γίνει; Η αγορά εργασίας είναι η μόνη αγορά που έχει απελευθερωθεί πλήρως, ενώ είναι εκείνη που κατεξοχήν θα έπρεπε να ρυθμιστεί. Η αφόρητη υποκρισία της υπουργείας Λ. Κατσέλη, δεν το επέτρεψε. Και μετά, ήρθε η καταιγίδα: Περικόπηκαν οι αποζημιώσεις, έγιναν φθηνότερες οι απολύσεις, αυξήθηκε το όριό τους από 2% σε 5%, μειώθηκε βασικός μισθός και ημερομίσθιο, τραυματίστηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ακόμη χειρότερα: Ουδείς ελέγχει αν γίνεται σεβαστή αυτή, έστω, η κείμενη νομοθεσία. Δεν γίνεται – είναι κοινό μυστικό. Η αγορά εργασίας είναι διαλυμένη, η μαύρη αγορά βασιλεύει και, γι’ αυτό, η μείωση της τιμής της εργασίας, αντί να συμβάλλει στην απορρόφηση της ανεργίας, συμβαδίζει με τη διεύρυνσή της. Η αποτελεσματική εποπτεία της αγοράς εργασίας είναι το πρώτο χρήσιμο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει το αρμόδιο υπουργείο.

Δεν αρκεί αυτό. Η ανεργία θα αυξάνεται και η θέση της μισθωτής εργασίας θα επιδεινώνεται αν δεν ληφθεί διπλή μέριμνα. Πρώτο, για να σταματήσει άμεσα η μαζική καταστροφή θέσεων εργασίας. Δεύτερο, για να αρχίσει μεσοπρόθεσμα η δημιουργία βιώσιμων θέσεων εργασίας. Και τα δύο προϋποθέτουν αυτό που ευθαρσώς δήλωσε ο κ. Γ. Στουρνάρας: Να επαναφέρουμε το Πρόγραμμα στην τροχιά του.

Η αναχαίτιση της καταστροφής θέσεων εργασίας συνεπάγεται άμεση παροχή ρευστότητας στις υγιείς επιχειρήσεις. Αν πάψουμε να διαπραγματευόμαστε (προεκλογικώς και μετεκλογικώς…) μεταξύ μας, μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε τα εξής: Πρώτο, να πάρουμε άμεσα (κι όχι σε βάθος διετίας…) τα 6,5 δισ. ευρώ, τα οποία η δανειακή σύμβαση προβλέπει να δοθούν στο ελληνικό κράτος για να εξοφλήσει τα χρέη του σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Δεύτερο, συνεχίζοντας τη σχετική διαπραγμάτευση που αθόρυβα είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου με την ΕΤΕπ, να πάρουμε 3 δισ. επιπλέον από αυτήν, δηλαδή να χρηματοδοτηθούμε με 5 (αντί 2) δισ. ευρώ.

Η δημιουργία νέων βιώσιμων θέσεων εργασίας συνεπάγεται αποφασιστική εφαρμογή του Προγράμματος. Για την πάταξη της φοροδιαφυγής, την αναστήλωση των θεσμών, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη συρρίκνωση και δραστική βελτίωση της κρατικής γραφειοκρατίας, την απελευθέρωση της καινοτόμου, υγιούς επιχειρηματικότητας. Αυτό και μόνο αυτό θα έδινε νόημα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με διακηρυγμένη επιδίωξη να διασώσει τη χώρα μέσα στην Ευρωζώνη. Κι αυτό το νόημα εξατμίζεται στον βαθμό που διάφορα υπουργεία διολισθαίνουν στην εναγώνια αναζήτηση ισοδυνάμων μέτρων για έναν, στην πραγματικότητα, λόγο: Για να αποφύγουν τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά, πλέον, όλοι γνωρίζουν πού ποιοι πληρώνουν τα σπασμένα τέτοιων πολιτικών. Ο κόσμος της εργασίας. Με 1.109.658 θύματα μέχρι σήμερα.