Η αναμενόμενη απόφαση αποχώρησης του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής, λίγους μόλις μήνες από την εκλογή αρχηγού από τη – ευρεία όπως αποδείχθηκε – βάση, σφραγίζει μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια για την (ανα)συγκρότηση του προοδευτικού χώρου.

Πρόκειται για μια ακόμα ήττα της πολιτικής της σύγκλισης, της συναίνεσης, της δημοκρατικής συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων ακόμα και στον ίδιο χώρο. Η «κατάρα» των «58», της «ελιάς» – για να θυμηθούμε τα πιο πρόσφατα ανάλογα παραδείγματα – εξακολουθεί να κατατρέχει τα ενωτικά εγχειρήματα.

Δικαιώνονται αντικειμενικά όσοι είχαν εκφράσει αμφιβολίες για το κατά πόσον, στις σημερινές συνθήκες, μπορεί η απ’ ευθείας εκλογή του αρχηγού να εξασφαλίσει την ενότητα και την ενιαιοποίηση ενός πολυσυλλεκτικού κινήματος που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και να επιτύχει παρά μέσα από την κοινή ειλικρινή προσπάθεια ενός πολυτασικού νέου προοδευτικού φορέα.

Προφανώς το Ποτάμι δεν ήταν έτοιμο για μια μειοψηφική παρουσία σ’ ένα μεγάλο κίνημα, παρά το ότι η ηγεσία του έχει συνειδητοποιήσει την μειοψηφική επιρροή των μεταρρυθμιστικών της απόψεων στην ελληνική κοινωνία, προφανώς η Δημοκρατική Συμπαράταξη και κυρίως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν έτοιμοι να συνειδητοποιήσουν ότι «αγκάθι» δεν είναι το διαφορετικό Ποτάμι, αλλά όλα εκείνα που οδήγησαν στη δραματική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της κρίσης.

Χαρές και πανηγύρια στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία που απλώνουν από καιρό βουλιμικά τα χέρια τους σ’ ένα χώρο που δεν τους ανήκει. Θλίψη, απογοήτευση και προβληματισμός στους προοδευτικούς ανθρώπους και τα στελέχη που βλέπουν, για μια ακόμα φορά, να πηγαίνουν στον βρόντο ατέλειωτες ώρες καρποφόρων συναινετικών προγραμματικών συζητήσεων και κοινών δράσεων για την υλοποίηση ενός φιλόδοξου αλλά απόλυτα ρεαλιστικού σχεδίου για το χώρο και για τη χώρα.

Το όνειρο παρέμεινε – κι αυτή τη φορά – όνειρο…