Ας υποθέσουμε ότι οι Κρητικοί αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους από την Ελλάδα. Το νησί προφανώς ελέω τουρισμού θα μπορούσε να σταθεί οικονομικά, ενώ  η  παραγωγική του αυτάρκεια είναι δεδομένη. Η αλήθεια επίσης είναι ότι, η Κρήτη λογικά συνεισφέρει στο ΑΕΠ της χώρας περισσότερα σε φόρους και πόρους απ’ όσα λαμβάνει σε έργα υποδομής, σε σχέση με άλλες περιφέρειες, όπως λ.χ  η Ήπειρος ή η Θράκη με μικρότερη παραγωγική δρασρηριότητα.  Αλήθεια πως θ’ αντιδρούσαμε λοιπόν εάν συνέβαινε –ευτυχώς οι κρητικοί είναι πιο Ελληνες απ’ όλους μας-  απόπειρα ανεξαρτητοποίησης του νησιού από εθνικιστικούς πολιτικούς κύκλους της Κρήτης που οδηγούσαν τα πράγματα εκεί που οδηγήθηκαν σήμερα στην Καταλονία;

Η απάντηση προφανώς δεν είναι «ότι έκανε ο Ραχόι», διότι αυτό που συμβαίνει… πολύ απλά στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, δεν θα έπρεπε καν να έχει συμβεί και ούτε επιτρέπεται να συμβαίνει. Το πρόβλημα του αιτήματος της ανεξαρτησίας στην Καταλονία δεν είναι τωρινό. Η έλλειψη αποφασιστικότητας από το ισπανικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισης  του εν λόγου αντισυνταγματικού αιτήματος, είναι προφανής και δυστυχώς δύσκολα πλέον αντιμετωπίσιμη με πολιτικούς όρους. Η εθνική συνείδηση και ταυτότητα του ισπανικού λαού, ή του Βρετανικού, ή του Ελληνικού λαού… ή υπάρχει ή δεν υπάρχει στην σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η αντιμετώπιση τέτοιων εθνικιστικών αποσχιστικών φαινομένων πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη δέουσα πολιτική αποφασιστικότητα εξ’ αρχής  και με τη δικαστική εξουσία αν απαιτηθεί στον χρόνο που πρέπει, δηλ, με τον δημοκρατικό τρόπο που προβλέπεται και ο οποίος είναι απολύτως απαραίτητος, εάν δεν θέλουμε από την Ευρώπη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης να επιστρέψουμε στην Ευρώπη των εθνικών κρατών με τις δεκάδες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες, που θα ευνοούν και θα οδηγούν σε αποσχιστικά πολιτικά ή οικονομικά αιτήματα ανεξαρτησίας περιοχών όπως η Σκωτία, ή η   Βόρειος Ιταλία σε σχέση με τον νότο της χώρας, ή  ακόμη ευαίσθητες θρησκευτικά περιοχές χωρών όπως η  Θράκη με τη μουσουλμανική μειονότητα…

Θυμίζω ως αντίστοιχο φαινομενικά άσχετο με την Καταλονία παράδειγμα, το τρόπο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής από την δημοκρατία μας, μέσω της δικαιοσύνης, όταν τα τάγματα εφόδου και οι παραβατικές συμπεριφορές, οδήγησαν στη βία και τη δολοφονία του Π. Φύσα. Η δημοκρατία έχει όρους και όρια τα οποία πρέπει να τηρούνται καθώς είναι συνομολογημένα απ’ όλους μέσω του συντάγματος μίας χώρας. Τα αιτήματα ανεξαρτησίας ας είμαστε ειλικρινείς, όσο και ν’ ακούγονται ως δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ενός λαού ή ενός τμήματός του, αντιστρατεύονται το ευρωπαϊκό κοινό μας όραμα. Οι αλλαγές στα σύνορα των υφιστάμενων εθνικών ευρωπαϊκών κρατών δεν μπορούν να είναι βελούδινα, παρά μόνον εάν το αμοιβαίο συμφέρον το επιβάλει και οι ιστορικές σταθερές το επιτρέπουν. Η Ευρώπη αντί ωστόσο να συζητά για το πώς θα διαλυθεί, ήρθε επιτακτικά η ώρα  στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του υπερεθνικού θεσμού που έχει συνομολογήσει ν’ αφυπνιστεί υπερασπίζοντάς σε κάθε ευρωπαϊκή γωνία και στη Καταλονία. Το εθνικό κράτος όσο και εάν εκχωρεί μέρους της οικονομικής του κυριαρχίας στο πλαίσιο της Ε.Ε, τα σύνορά του στην πραγματικότητα σταθεροποιούνται και ενισχύονται μέσω της ανάπτυξης και εμπέδωσης της ευρωπαϊκής συνείδησης του πολίτη, που δεν αντικαθιστά την τοπική εθνική ταυτότητα αλλά υπερκείμενα σιγά σιγά εξελίσσει σε μία κοινή πολιτική και οικονομική αξία, που δεν διχάζει όπως στην Καταλονία., αλλά ενώνει. Η λύση παραμένει πάντα, η περισσότερη και δικαιότερη Ευρώπη