Οι πρόσφατες κινήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την επίσκεψη στη Βραζιλία και την Αργεντινή και αμέσως μετά η συνάντηση με τον κ. Σόϊμπλε, δεν θα έπρεπε να είναι από μόνες τους κάτι παράδοξο. Ένα πολιτικό κόμμα και μάλιστα της μείζονος αντιπολίτευσης, ένα εκ θέσεως δηλαδή κόμμα εξουσίας, είναι πολύ φυσικό να έχει πολύπλευρη δραστηριότητα και εξωστρεφή προσανατολισμό, χωρίς αποκλεισμούς. Έγιναν όμως αντικείμενο συζήτησης και σεναριολογίας -και ιδιαίτερα η επικείμενη συνάντηση με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών- επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ως τώρα τη δραστηριότητα ενός τυπικού, για να μην πούμε ενός κανονικού κόμματος – και μάλιστα, εξουσίας. Με περιορισμένη εξωστρεφή χροιά και με αποκλεισμούς, η μέχρι τώρα πολιτική του είχε επικεντρωθεί σε καταγγελτικό λόγο ή και σε δαιμονοποιήσεις, κυρίως αναφορικά με το μνημόνιο και τους «κακούς» εταίρους και δανειστές μας. Λίγο καιρό μόλις πριν, όποιος έλληνας πολιτικός συναντούσε τον Σόϊμπλε ή άλλον Γερμανό αξιωματούχο, ήταν υπόλογος και υπηρέτης των δανειστών μας. Για να μην ξεχνιόμαστε, ακόμη και η επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Ελλάδα, κατακεραυνώθηκε από το κόμμα του κ. Τσίπρα ως παράδοση της χώρας στους δανειστές, ο ίδιος δε, χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό «μερκελιστή».
Μακάρι η νέα υπερδραστηριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι απαρχή απεγκλωβισμού του από τις περιχαρακώσεις, τις αγκυλώσεις και τους δογματισμούς του κόμματός του. Ίσως έτσι να του δοθεί η δυνατότητα, συζητώντας χωρίς προκαταλήψεις, να δει και να ακούσει και τις αντίθετες απόψεις και να τις αξιοποιήσει δημιουργικά στη συνέχεια. Κανείς ασφαλώς δεν περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει άρδην πολιτική και να γίνει ένα αμιγώς φιλοευρωπαϊκό κόμμα, ή να αναγνωρίσει αίφνης τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες που μας οδήγησαν στα μνημόνια, στον ασφυκτικό έλεγχο των δανειστών και στην περιοριστική για όλους πολιτική. Ίσως όμως αυτή η πολύπλευρη κινητικότητα, αν βέβαια έχει κάποια συνέχεια, να βοηθήσει στην ωρίμανση, όχι του αρχηγού του, αλλά του κόμματος συνολικά, με την έννοια της αποκρυστάλλωσης μιας πιο καθαρής και πιο τεκμηριωμένης θέσης, τόσο ως προς το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του, όσο και σε σχέση με τις τρέχουσες εξελίξεις.
Η αναζήτηση επομένως που φαίνεται να άρχισε, είναι χρήσιμη, αρκεί να είναι ουσιαστική, διαρκής και συστηματική και να μην εξυπηρετεί ανάγκες κάθε φορά της συγκυρίας ή των μετρήσεων της κοινής γνώμης. Αν δηλαδή η επίσκεψη στον Σόϊμπλε γίνεται για να λειτουργήσει ως αντίβαρο στις επισκέψεις στη Λατινική Αμερική, ή και υπό την επήρεια των πρόσφατων μετρήσεων που δείχνουν αισθητή κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του, τότε θα πρέπει να μην είμαστε καθόλου βέβαιοι για τη συνέχεια, αφού αυτή ίσως εξαρτηθεί από τα αποτελέσματα των νεώτερων μετρήσεων.
Αν όμως η κίνηση αυτή σηματοδοτεί επιτέλους άνοιγμα του κόμματος στην εξωστρέφεια και τον απεγκλωβισμό του από την εμμονή στον καταγγελτικό λόγο, τότε μπορεί να έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Τα μέχρι τώρα δεδομένα και ιδιαίτερα οι ετερόκλητες δυνάμεις που συγκροτούν το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, δεν φαίνεται να βοηθούν στο να υπάρξει μια θεαματική αλλαγή πορείας, όχι απαραίτητα ως προς την πολιτική του, αλλά, κυρίως, ως προς τον τρόπο που αυτή ασκείται. Πάντως και μόνο το τελευταίο να αλλάξει από όλη αυτή την εξέλιξη, κέρδος θα είναι για όλους και βέβαια και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.