Τη βδομάδα που μας πέρασε είχαμε κακά και καλά νέα: τα κακά ήταν στην Τουρκία. Τα καλά ήταν στην Ελλάδα, αν και αυτά δεν έμειναν χωρίς κάποια σκιά.
Ας αρχίσουμε με τα κακά:
Τη βδομάδα που μας πέρασε, η μη κυβερνητική οργάνωση «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» απένειμε στην Τουρκία, για δεύτερη συνεχή χρονιά, ένα διόλου τιμητικό τίτλο: είναι η χώρα του πλανήτη με τους περισσότερους φυλακισμένους δημοσιογράφους. Εβδομηντατρείς λειτουργοί του Τύπου είναι έγκλειστοι στα μπουντρούμια του Ερντογάν για τα άρθρα τους, άλλοι με και άλλοι χωρίς επίσημες κατηγορίες, ενώ κάποιοι κατηγορούνται με αδικήματα που επισύρουν ισόβια δεσμά. Κι αυτά πάντα για την έκφραση της ελεύθερης γνώμης τους.
Επίσης, την εβδομάδα που πέρασε, οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι Τζεμ Κιουτσούκ και Φουάτ Ουγιούρ, κάλεσαν ανοιχτά από την τουρκική δημόσια τηλεόραση τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας να «τινάξουν τα μυαλά στον αέρα» των δημοσιογράφων που κατάφεραν και απέδρασαν από την χώρα και συνεχίζουν να ασκούν το καθήκον τους, «ώστε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι». Υπ όψιν, ότι οι δύο αυτοί κύριοι προτρέπουν οι ευγενείς αυτές αποστολές εναντίον συγκεκριμένων δημοσιογράφων, τους οποίους κατονόμασαν, να εκτελεστούν μέσα σε δημοκρατικές χώρες της Δύσης!
Τέλος, την εβδομάδα που πέρασε, εκδόθηκε στην Τουρκία προεδρικό διάταγμα βάσει του οποίου, οι «πολίτες που με ενέργειες τους προστατεύουν τη δημοκρατία», δεν θα διώκονται ποινικά. Στις ενέργειες αυτές φυσικά, περιλαμβάνονται και όλες οι πράξεις βίας. Με άλλα λόγια: ο ξυλοδαρμός, το λιντσάρισμα, ακόμη και οι φόνοι αντιφρονούντων, είναι πλέον νόμιμο δικαίωμα των «δημοκρατικών πολιτών».
Το τι σημαίνουν όλα αυτά είναι πολύ απλό, τόσο που το καλαβαίνει ακόμη και ένας ηλίθιος: η Τουρκία δυναστεύεται σήμερα από μια απολυταρχική, στυγνή δικτατορία. Το ότι ο πρόεδρός της είναι «νόμιμα εκλεγμένος» (η καραμέλα κάποιων κυβερνητικών μας) δεν έχει καμία σημασία. Δεκάδες δικτάτορες ξεκίνησαν την καριέρα τους με δημοκρατικές εκλογές, όπως ας πούμε ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε της Ζιμπάμπουε, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο της Λευκορωσίας, και βέβαια εκείνος ο αστείος δεκανέας με το μουστακάκι, που όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κορόιδευαν μέχρι να έρθει στην εξουσία: ο Αδόλφος Χίτλερ. Τελευταίος χρονικά σε αυτή τη σειρά είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, άλλοτε νόμιμα εκλεγμένος πρωθυπουργός, σήμερα στυγνός τύραννος.
Και τώρα τα καλά νέα:
Αυτή την εβδομάδα, και συγκεκριμμένα χθες, Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου, η δευτεροβάθμια επιτροπή ασύλου της Ελληνικής Δημοκρατίας, έδωσε την προστασία της χώρας μας σε έναν από τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς που δραπέτευσαν από την Τουρκία τον Ιούλιο του 2016, για να αποφύγουν το λιντσάρισμα, τα βασανιστήρια και ίσως τον θάνατο. Και ο άνθρωπος αυτός αναπνέει πλέον ελεύθερο αέρα. Εκκρεμούν επτά ακόμη αποφάσεις για τους υπόλοιπους από τους Οκτώ, που θα εκδοθούν στις επόμενες εβδομάδες, αφού στις 15 Ιανουαρίου λήγει και η τελευταία προθεσμία του κράτους να τους κρατά έγκλειστους με «διοικητική κράτηση», παρά το γεγονός ότι το ανώτατο δικαστήριό μας διέταξε την ελευθέρωσή τους.
Αυτή η χαρμόσυνη είδηση είναι σίγουρα ένας καλός προάγγελος και για τις υποθέσεις των υπόλοιπων επτά αξιωματικών. Φυσικά, δεν έχω καμία εσωτερική πληροφόρηση, αλλά εφαρμόζοντας την κοινή λογική και την πίστη στους θεσμούς πιστεύω ότι και οι υπόλοιπες αποφάσεις θα ακολουθήσουν στη γραμμή της πρώτης. Με την κοινή λογική, δε μπορώ να διανοηθώ πως θα είναι διαφορετικές, αφού και οι Οκτώ βρίσκονται στην ίδια ακριβώς κατάσταση, είχαν τις ίδιες εμπειρίες στην Τουρκία, ήρθαν μαζί στην Ελλάδα, υπέστησαν τις ίδιες ακριβώς απειλές και ανυπόστατες κατηγορίες από τη δικτατορία του Ερντογάν, και προστατεύθηκαν εξ ίσου από την έκδοσή τους με την απόφαση του Αρείου Πάγου. Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου ήταν ξεκάθαρη: δεν μπορούν να επιστρέψουν στην Τουρκία γιατί κινδυνεύει η ζωή, η σωματική ακεραιότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Το λαμπρό παράδειγμα του Αρείου Πάγου ακολούθησε και η πρώτη δευτεροβάθμια επιτροπή ασύλου που εξέδωσε την απόφασή της χτες. Οι υπόλοιπες επτά διεξήγαγαν και αυτές την ίδια ακριβώς διαδικασία, αντιμετωπίζοντας την ίδια κατάσταση. Αναμένουμε λοιπόν τις αποφάσεις τους τις επόμενες μέρες, με πίστη και ελπίδα.
Δεν μπορώ να κρύψω ότι η απόφαση για τον πρώτο από τους Οκτώ αξιωματικούς, με άγγιξε προσωπικά. Μου θύμισε βασικές αρχές της πολιτείας μας. Η Τουρκία διοικείται από ένα στυγνό τυραννικό καθεστώς. Αλλά ενώ και στον τόπο μας κάποιοι κυβερνώντες επιδεικνύουν ώρες-ώρες αυταρχικές ορέξεις, στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία. Και οι κίνδυνοι στις ελευθερίες μας από των όποιων, μέσα και έξω από τη χώρα, τις άνομες διαθέσεις, ελέγχονται από τα εργαλεία της δημοκρατίας μας, δηλαδή τη διάκριση των εξουσιών, τη Δικαιοσύνη, τον ελεύθερο τύπο, και την κοινωνία πολιτών. Αυτά επιβέβαιωσε η μη έκδοση των Οκτώ από τον Αρειο Πάγο. Αυτό επιβεβαίωσε και η απόφαση για τη χορήγηση ασύλου στον πρώτο από τους Οκτώ.
Και γεννιέται το ερώτημα: με την παροχή ασύλου, τελειώνει η περιπέτεια των Οκτώ —υποθέτοντας πάντα ότι η ίδια απόφαση θα βγει και από τις άλλες επιτροπές; Ναι, αλλά υπό προϋποθέσεις, γιατί υπάρχουν κίνδυνοι, νόμιμοι και παράνομοι.
Ο κίνδυνος που προβλέπεται από τον νόμο, είναι να ασκήσει έφεση κατά των αποφάσεων χορήγησης ασύλου ο Υπουργός Εσωτερικών, Πάνος Σκουρλέτης. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Πρόσφατα και ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσαν, και μάλιστα μια φορά παρουσία του Ερντογάν, ότι «το θέμα του ασύλου το αποφασίζει η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη». Στο πνεύμα αυτό, μου φαίνεται λοιπόν αδιανόητο ένας υπουργός της ίδιας κυβέρνησης να ασεβήσει στην απόφαση της δευτεροβάθμιας επιτροπής.
Ο κ. Σκουρλέτης άλλωστε συχνότατα προβάλλει το αριστερό και προοδευτικό προφίλ του, που βέβαια συμπεριλαμβάνει τον σεβασμό του στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί λοιπόν να παραδώσει τους ανθρώπους που ελευθέρωσαν τα αρμόδια όργανα της δημοκρατίας μας, και προστάτευσε το Ανώτατό μας Δικαστήριο, σε μια στυγνή τυραννία; Δεν το πιστεύω. Αλλά ακόμη και αν το διανοηθεί, υποκύπτοντας στις όποιες πιέσεις, εδώ είμαστε—εμείς, δηλαδή η κοινωνία πολιτών, και η ύστατη καταφυγή μας: η Δικαιοσύνη.
Μεγαλύτερη σημασία όμως δίνω σε αυτό το στάδιο στους παράνομους κινδύνους για τους Οκτώ. Το παρακράτος, που κάποτε δυνάστευε τη δημοκατία μας, τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται πάλι σε έξαρση. Και στην περίπτωση των Οκτώ, ο κίνδυνος από το παρακράτος είναι διπλός: γιατί οι σκοτεινές δυνάμεις που λειτουργούν στη χώρα μας είναι σε απευθείας επικοινωνία τις αντίστοιχες στην Τουρκία —αυτό άλλωστε απέδειξαν, όπως κατήγγειλαν κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί, οι παράνομες επαναπροωθήσεις τούρκων πολιτών που έγιναν το καλοκαίρι.
Οι λόγοι ανησυχίας για την ανάμειξη του παρακράτους την υπόθεση των Οκτώ δεν είναι θεωρητικοί, αλλά βασίζονται σε γεγονότα. Συγκεκριμένα, από χθες, που ανακοινώθηκε η πρώτη απόφαση χορήγησης ασύλου σε έναν από τους Οκτώ, σημειώθηκαν διάφορα γεγονότα που εμπνέουν ανησυχία και επιβάλλουν εγρήγορση. Από τη μια, γίνονται παρακολουθήσεις παραγόντων της δίκης των Οκτώ από ύποπτα άτομα, ενώ από την άλλη ασκούνται παράνομες πιέσεις στους ακόμη έγκλειστους επτά αξιωματικούς να αποκαλύψουν στοιχεία για τον ελευθερωθέντα συνάδελφό τους, στοιχεία που ας σημειωθεί δεν γνωρίζουν.
Όλα αυτά θυμίζουν άλλες, μαύρες εποχές. Αλλά ας γνωρίζουν οι πράκτορες του παρακράτους ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Η εποχή που οι πολίτες σιωπούσαν απέναντι στις αισχρές πράξεις τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως επίσης έχει περάσει ανεπιστρεπτί και η εποχή που τα όργανα του νόμου και της Δικαιοσύνης σιωπούσαν και αδρανούσαν απέναντι στο παρακράτος, από φόβο. Οι ενεργοί πολίτες σήμερα βρίσκουν σύμμαχο στη Δικαιοσύνη. Αν λοιπόν συνεχίσουν οι έκνομες ενέργειες των παρακρατικών, υπάρχουν όλα τα προβλεπόμενα από το νόμο εργαλεία για να αντιμετωπισθούν, και πρώτα απ? όλα οι εισαγγελικές αρχές. Όσοι λοιπόν επιχειρούν να εφαρμόσουν σκοτεινά σχέδια, ας τα ξεχάσουν καλύτερα, αν δε θέλουν να βρεθούν κατηγορούμενοι.
Ας θεωρήσουν οι παρακρατικοί αυτό το άρθρο μια προειδοποίηση από την κοινωνία πολιτών.

protagon.gr