Την κ.Δούρου την γνώρισα σε μια εκδρομή φίλων. Στην παρέα κυριαρχούσαν οι φίλοι της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά συμμετείχαμε και οπαδοί άλλων κομμάτων. Δεν θυμάμαι να μιλήσαμε ιδιαίτερα πολιτικά. Γνωριζόμαστε όλοι από παλιά και ήξερε ο καθένας μας τι θα έλεγε ο άλλος. Η εντύπωση που άφησε, έκτοτε νομίζω ότι δεν την ξαναείδα στην παρέα που συνεχίζει τον καλοκαιρινό χαβαλέ παρά τις πολιτικές διαφοροποιήσεις που έχουν συντελεστεί σε όλους μας, ήταν θετική. Σκληρή στις απόψεις της, αλλά κόσμια. Χαριτωμένη και ευειδής –όπως και σήμερα- και γεμάτη ζωή και φρεσκάδα.
Από τότε που αναδείχτηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή όμως, με απορία στην αρχή, και με θλίψη στην συνέχεια, διαπίστωνα, ότι κάτω από την επιφάνεια υπήρχε έντονη η αρρώστια που μας τρώει τα σωθικά ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία και ως άτομα-μηδέ εμού εξαιρουμένου. Η ‘’ψευδαίσθηση της γνώσης’’ (KNOWLEDGE ILLUSION). Τι είναι αυτό θα μου πείτε. Με λίγα λόγια και απλά, πρόκειται για μια απόκλιση από τον ορθολογισμό, με την οποία πιστεύουμε ακράδαντα ότι γνωρίζουμε ένα θέμα. Δεδομένου ότι η γνώση εκ των πραγμάτων είναι περιορισμένη, οχυρωνόμαστε πίσω από αυτήν την ψευδαίσθηση για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας, να καλύψουμε την άγνοιά μας για το συγκεκριμένο θέμα, και συνεπώς οι λύσεις που προτείνουμε σε κάποιο πρόβλημα, συχνά δεν είναι οι ενδεδειγμένες. Χαρακτηριστικά, μια πλειάδα ψυχολόγων από πολλά Πανεπιστήμια στην Αμερική, προέβη σε ταυτόχρονη πειραματική έρευνα σε χιλιάδες φοιτητές με το ερώτημα ‘’γνωρίζετε πώς λειτουργεί το καζανάκι της τουαλέτας στο μπάνιο σας;’’ Ε, λοιπόν μόνο το 1% απάντησε ότι δεν γνωρίζει!. Όσο κι αν φαίνεται και είναι απλή η λειτουργία της τουαλέτας από το σχήμα φαίνεται ότι είναι σχεδόν αδύνατον να απαντήσεις θετικά αν δεν το ψάξεις, ή αν δεν είσαι υδραυλικός. Κι όμως ..
Τα πρώτα σημάδια της ‘’ασθένειας’’ στον δημόσιο λόγο της Περιφερειάρχη φάνηκαν από δυο πράξεις της στην αντιμετώπιση δυο πληγών του δημόσιου βίου μας, που στοιχίζει ακόμα και σήμερα αρκετά χρήματα για τον φορολογούμενο από πρόστιμα που επιβάλει η Ε. Επιτροπή στους αδούλωτους Δήμους, που αρνούνται να εφαρμόσουν τις σχετικές οδηγίες για την υγειονομική ταφή. Η στάση της στην περίπτωση της Κερατέας ένα πρώτο δείγμα. Αλλά και η ακατανόητη πίστη της, ότι η αντιμνημονιακή αποκομιδή των σκουπιδιών είναι εγγύηση για την καλύτερη λειτουργία του ζωτικού για την υγεία των πολιτών συστήματος αποκομιδής.
Λίγες εβδομάδες μετά την θριαμβευτική εκλογή της στην Περιφέρεια, η κ. Δούρου προβλήθηκε από πολλά σοβαρά ξένα έντυπα ως χρυσή εφεδρεία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ‘’τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα’’, όπως έλεγε ο Λένιν – και όχι ο Μιτεράν κ. Γρηγοράκο- . Έτσι, φτάσαμε στο αμήν για την αντιμετώπιση των ΧΥΤΑ στα Λιόσια. Ο χρόνος, που και αυτός είναι ξεροκέφαλος, πέρασε χωρίς να το καταλάβει. Αλλά και η στάση της στα γεγονότα με τις πλημμύρες έδειξε, ότι δεν είχε κατανοήσει την ευθύνη της, την οποία την απέδωσε , όπως συνηθίζουν κάποιοι πολιτικοί, στην γραφειοκρατία. Προφανώς ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο σάκος του μποξ για κάθε πολιτικό, που είναι ανίκανος να κατανοήσει ότι οι υπάλληλοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι για να εκτελούν εντολές των προϊσταμένων τους. Και τα κλαψουρίσματα αυτών που δηλώνουν ότι ‘‘κατέχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία’’ είναι κι αυτή μια απόδειξη άγνοιας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η διοίκηση. Το μάθημα Κουτσόγιωργα με το ξήλωμα των Γενικών Διευθυντών δια της καταργήσεως των θέσεών τους, υπήρξε μια από της αιτίες της σημερινής εικόνας του δημόσιου τομέα.
Αλλά η πιο ανορθολογική προσέγγιση της κ. Δούρου ήταν η σχέση της με το δημόσιο χρήμα. Και συγκεκριμένα η καταγγελία της, ότι ο προηγούμενος είχε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς.! Ομολογώ, εκεί σήκωσα τα χέρια ψηλά και απελπισμένος συνεχίζω να τα έχω ψηλά στην στάση ‘’παραδίδομαι’’.
Σε σχέση τέλος με την τραγωδία στο ΜΑΤΙ, αρκεί να συγκρίνετε την προετοιμασία, στην πυρκαγιά της Εύβοιας την παρουσία και την ανάληψη των ευθυνών από τον κ. Μπακογιάννη, για να δείτε την διαφορά.
Βέβαια καταλαβαίνω ότι την πνίγει η αδικία που πολλές φορές ισχύει, και συνεπώς αναγκάζετε να αμύνεται επιθετικά, όπως έχει μάθει στο κόμμα της, που τώρα πια δεν είναι αντιμνημονιακό, αφού όμως έσπασε τα μούτρα του και αυτά της οικονομίας, κυριευμένο με την αυτοπεποίθηση που δίνει στους αδαής η ψευδαίσθηση που λέγαμε. Γιατί κακά τα ψέματα , αυτό που είπε σεμνά ο κ. Τσίπρας ως ‘’αυταπάτη’’, δεν άλλο από την παντελή άγνοια του τρόπου λειτουργίας των αγορών, της Ε.Ε. και των διεθνών οικονομικών σχέσεων. Αυτή η ψευδαίσθηση της γνώσης ή χαϊδευτικά αυταπάτη, είναι έδωσε χώρο σε έναν άνθρωπο σαν τον κ. Βαρουφάκη να καθοδηγεί τις σχέσεις μας με την Ε.Ε. και την οικονομία.
Η κ. Δούρου, όπως και μερικοί συνάδελφοί της στην κυβερνητική δύση, έχει και πρέπει να έχει συνέχεια στον πολιτικό βίο. Όμως οφείλει να σκύψει λιγουλάκι το κεφάλι, όχι βέβαια προς τον ομφαλό, αλλά στο εσώτερο είναι της, και να διορθώσει τα ανασταλτικά στον ορθολογισμό στοιχεία της. Δεν είναι εύκολο, είναι επώδυνο, είναι συντριπτικό για την καλώς εννοούμενη ματαιοδοξία της- το έχω ζήσει κι εγώ όταν συντασσόμουν στους δρόμους του ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο’’. Είναι όμως απαραίτητο για την ίδια, την παράταξή της και την Ελλάδα μια και είμαστε μια μικρή αδύναμη και ξέπνοη χώρα για να αντέξουμε το ‘’ή εμείς ή αυτοί’’.
Ίσως ένα καλό σχολείο είναι η Ευρωβουλή. Το έχω ζήσει. Πως σκληρά κομματικά στελέχη όλων των κομμάτων που έστελναν στην Ευρωβουλή, συνεργάζονταν μετά από λίγο καιρό στα εθνικά θέματα, και προσαρμόζονταν σε μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα της Ευρώπης του διαλόγου και της συνεργασίας. Και των αξιών της φιλελεύθερη Δημοκρατίας.