Δεν είναι η πρώτη φορά που με θλίβουν οι φοβικές και ανασφαλείς αντιδράσεις των δημοκρατικών φίλων μου. Αν και σε ένα βαθμό τις κατανοώ - είναι φρίκη να είσαι δημοκρατικός πολίτης κατά της βίας και των ακραίων αντιδράσεων σε εποχές που και η κουτσή Μαργιά «ριζοσπαστικοποιείται» ζερβά-δεξά - δεν τις συμμερίζομαι.
Δεν συμμερίζομαι, για παράδειγμα, την ηττοπαθή αντίληψη ότι ο Κουφοντίνας κατήγαγε νίκη, έστω και μικρή.
Καμία νίκη δεν κατήγαγε. Είναι η πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον πολιτικό εαυτό μου που ένας τρομοκράτης και κατά συρροή δολοφόνος εξευτελίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται περίγελως ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Δεν μπορώ να φανταστώ πχ τον Αντρέας Μπάαντερ να γίνεται deep fake βιντεάκι στο τουίτερ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Ρενάτο Κούρτσιο να χλευάζεται με memes ή πολύ περισσότερο τον Μπόμπι Σαντς με τον οποίο ΚΑΚΩΣ τον σύγκριναν επανειλημμένα να ρεζιλεύεται και να απαξιώνεται: πρώτα και κύρια επειδή αυτός έμεινε αταλάντευτος ως το τέλος στην απόφασή του.
Καμία νίκη δεν κατήγαγε, όταν δια της συνηγόρου του καθημερινά ακολουθούσε σπειροειδή καθοδική πορεία στα προσχηματικά αιτήματά του.
Καμία νίκη δεν κατήγαγε, όταν ακριβώς εξαιτίας της προσχηματικής «απεργίας» πείνας και τάχαμου δίψας άρχισε να έρχεται όλο και περισσότερο στο φως η μικροαστική στόφα και το λιγούρικο ποιόν του - οι «επενδύσεις» των κλοπιμαίων, οι γαϊδουροκαβαλαρίες του κληρονόμου, οι επιδοτήσεις των μελισσιών, οι μεζονέτες στον Βαρνάβα και οι επιχειρήσεις που ξεπλένονται τα ματωμένα λεφτά.
Καμία νίκη δεν κατήγαγε όταν ελάχιστες ώρες μετά τη «διακοπή» της «απεργίας» πείνας που είχε τάχαμου ως αποτέλεσμα να κρέμεται η ζωή του από μια κλωστή είχε το κουράγιο να βγάζει κωμικοτραγικά τηλεφωνικά διαγγέλματα προς τους ακολούθους του.
Καμία νίκη δεν κατήγαγε, όταν κανένα «αίτημά» του -απαίτηση και εκβιασμός στην πραγματικότητα- δεν ικανοποιήθηκε από το κράτος που έμεινε ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ανυποχώρητο ως την τελευταία στιγμή μπροστά στο θράσος του και δεν διαπραγματεύτηκε το παραμικρό.
Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ Κουφοντίνας ηττήθηκε. Κατά κράτος.
Δυστυχώς μαζί μ αυτόν ηττήθηκε και απαξιώθηκε για πολλοστή φορά ο χώρος που διεκδικεί επίσημα τη θέση της αριστεράς στον πολιτικό χάρτη.
Ηττήθηκε γιατί ταυτίστηκε με έναν κατά συρροή δολοφόνο και σύρθηκε μαζί του στην πορεία της ήττας, επειδή εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει πάψει να αρθρώνει πειστικό πολιτικό λόγο και θετική πρόταση.
Ηττήθηκε και απαξιώθηκε επειδή για μια ακόμα φορά έγινε διαχειριστής του φόβου.
Ηττήθηκε και απαξιώθηκε επειδή για μια ακόμα φορά επένδυσε στην ιδέα του θανάτου, δηλαδή έγινε ό,τι και οι φασίστες που αναφωνούσαν Viva la muerte.
Δυστυχώς, οι δημοκρατικοί πολίτες που απεχθάνονται τη βία σε ένα μεγάλο βαθμό στέκονται αμήχανα και φοβικά απέναντι στις μερικές χιλιάδες ανθρώπων που φάνηκαν να ενεργοποιούνται και να κάνουν δυναμική εμφάνιση με αφορμή την κουφοντινιάδα.
Ίσως επειδή δεν συνυπολογίζουν ότι αυτές οι μερικές χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται μέσα στο στατιστικό δείγμα, κι ότι κατά πάσα πιθανότητα μια μεγάλη μερίδα τους με τον καιρό θα καταλαγιάσει και θα ασχοληθεί με αυτό που την απασχολεί περισσότερο: την πάρτη της.
Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: θόρυβο και μπάχαλα. Και θα έχουν την απάντηση που έχουν πάντα, μέχρι να βρεθεί καλύτερη.
Όσο για τον επίδοξο διάδοχο και κληρονόμο, ας τον αφήσουμε να παριστάνει το ποντίκι που βρυχάται. Ένας δύστυχος άνθρωπος με βαρύ φορτίο που δεν έχει άλλη δυνατότητα να το διαχειριστεί είναι, τίποτα περισσότερο. Ας τον αφήσουμε στις ιππασίες και στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες κι ας μη φοβόμαστε τόσο το ανοξείδωτο κονσερβοκούτι με το εύκολο άνοιγμα που μας δείχνει με ματάκι παιχνιδιάρικο. Με τόσα μάτια στραμμένα πάνω του, ούτε να κλάσει δεν μπορεί χωρίς να το μυριστούνε αυτοί που πρέπει. Κυρίως, όμως, ας μην τον κάνουμε ισότιμο συνομιλητή μας.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.
Και η Δημοκρατία χρειάζεται λιγότερο φοβικούς και ανασφαλείς πολίτες.
Από ανάρτηση στο Facebook