Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία, στέλνει πολλαπλά μηνύματα, προς πολλές βέβαια κατευθύνσεις. Ένα από αυτά έχει σίγουρα αποδέκτες τα φιλοευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, που αν δεν το παραλάβουν, θα έχουν διαπράξει μέγα λάθος.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡ ανέλαβαν, ως γνωστό, μετά τις τελευταίες εκλογές, την διακυβέρνηση και στα πλαίσια μιας τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας, προσπαθούν να υλοποιήσουν, (με προβλήματα βέβαια καλού συντονισμού και αδυναμίες τήρησης των συμφωνηθέντων προγραμματικών δεσμεύσεων και συνεννόησης κατά περιόδους αλλά σίγουρα καλύτερα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια), ένα σκληρότατο πρόγραμμα «εξυγίανσης» και «μεταρρυθμίσεων», επιβεβλημένο με καθόλου κομψό τρόπο, από τους δανειστές και την τρόικα, στα πλαίσια της Γερμανικής συνταγής, αντίληψης και ηγεμονίας. Κάτι το οποίο είχε κάνει και ο Μόντι τα τελευταία δύο χρόνια, με σημαντικά αποτελέσματα, μια και κατόρθωσε να αποτρέψει την χρεοκοπία και την κατάρρευση της χώρας του. Αυτό βέβαια έγινε με πολύ μεγάλο κόστος, για τα πιο αδύναμα και μεσαία στρώματα της ιταλικής κοινωνίας και κυρίως τους μικροϊδιοκτήτες, όπως άλλωστε και στη χώρα μας σε πολύ μεγαλύτερο βέβαια βαθμό και ένταση, (το 31% των Ελλήνων δεν μπορεί να πληρώσει ενοίκιο, θέρμανση και ΔΕΚΟ σύμφωνα με την πρόσφατη δημοσίευση της EUROSTAT για το 2011, φανταστείτε που έχει φθάσει αυτό το ποσοστό σήμερα!).
Αυτό που είδαμε στις ιταλικές εκλογές, υπήρξε προφανώς το αποτέλεσμα αυτής της πορείας των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στη γείτονα χώρα. Θεαματική άνοδος του λαϊκισμού, νεκρανάσταση του καρνάβαλου Μπερλουσκόνι, πρωτιά σε επίπεδο κομμάτων του καραγκιόζη Γκρίλο και χαμηλά ποσοστά Μόντι. Χειρότερα δεν γινόταν,…για την Ιταλία και την Ευρώπη.
Για να αποδειχθεί έτσι για μια ακόμη φορά, ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν μπορεί να είναι μια υπόθεση καλών και άξιων τεχνοκρατών που υλοποιούν ένα συγκεκριμένο business plan, αλλά μια πολύ πιο σύνθετη και δύσκολη υπόθεση, ο συνδυασμός εκατοντάδων σταθμισμένων και αστάθμητων παραγόντων. Επιπλέον σε μια δημοκρατία, υπάρχουν ευτυχώς εκλογές, όπου οι ψηφοφόροι, καλώς ή κακώς, μπορούν να ρίξουν την ψήφο τους όπου γουστάρουν και όχι εκεί που υπολογίζουν για παράδειγμα η Μέρκελ , ο Σόιμπλε ή η Λαγκάρντ… Η υποταγή της πολιτικής σε δογματικά απολιτίκ σχέδια, καταλήγει συνήθως στο τέλος σε αδιέξοδα και τραγικά αποτελέσματα, που υπονομεύουν και μπορεί να ακυρώσουν και όλες τις προσπάθειες και τις θυσίες στις οποίες έχουν υποβληθεί εκατομμύρια άνθρωποι. Αδιέξοδα που μόνο μια Πολιτική (με κεφαλαία) διακυβέρνηση, μπορεί να άρει και να αντιμετωπίσει στα πλαίσια ενός πολιτικού σχεδίου και μιας Πολιτικοοικονομικής διαχείρισης της κρίσης.
Αν θέλουν λοιπόν τα κόμματα της συγκυβέρνησης να πάρουν το μάθημα από την Ιταλία, πρέπει στο εξής, να δώσουν πολύ περισσότερο βάρος στο να διαχειρισθούν με πολιτική οξυδέρκεια και αποτελεσματικότητα την κατάσταση, όχι με φθηνά επικοινωνιακά τρύκ αλλά με πολιτικές πρωτοβουλίες, που θα υπερβαίνουν σε έναν βαθμό τουλάχιστον «τας υποδείξεις» των μνημονιακών προγραμμάτων και στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής, να χαράξουν και να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν ένα, πραγματικά εθνικό επιτέλους, σχέδιο εξόδου από τον «λάκκο των λεόντων».
Είναι ίσως ο μόνος τρόπος, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμη χρόνος, για την ανακοπή του ρεύματος προς τον λαϊκισμό των πολιτικών απατεώνων και της αποτροπής του μέγιστου κινδύνου του Φασισμού, που στη δική μας χώρα είναι πλέον προ των πυλών.
Οι θεωρίες δε που ακούγονται ότι κάποια στιγμή μετά το τέλος των «προγραμμάτων» (πότε άραγε;), τα κόμματα που χειρίσθηκαν την κρίση και εφάρμοσαν τα μνημόνια, θα εισπράξουν τάχα μου μέσω ενός πολιτικού αυτοματισμού, τα εύσημα και την ευγνωμοσύνη των πολιτών και θα ανακάμψουν, εξ’ αυτού και μόνο του γεγονότος, είναι λανθασμένες και οι παρατρεχάμενοι των ηγεσιών των κομμάτων της συγκυβέρνησης που εισηγούνται αυτές τις θεωρίες, μακριά νυχτωμένοι…
Η Ιταλία κράζει!…