Ιστορίες ανάγνωσης #37 — μια στήλη για επίμονους αναγνώστες, γραμμένη από λάτρεις της ανάγνωσης
Από το κείμενο του Ίβο Άντριτς «Για τον συγγραφέα ΙΙ» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο Τα σημάδια. Νουβέλες και διηγήματα, λόγοι και δοκίμια (μετάφραση από τα σερβοκροατικά: Χρήστος Γκουβής, εκδόσεις Καστανιώτη 2014).

Περιγράφοντας ανθρώπους, τοπία ή διαθέσεις, φροντίζω να γράφω αυτά που είναι εντελώς απαραίτητα και τόσα όσα είναι απολύτως αναγκαία. Έτσι, τουλάχιστον, μου φαίνεται. Συμβαίνει, όμως, καμιά φορά, περιγράφοντας κάτι, ν’ ακούσω μέσα μου μια πρόταση που μοιάζει με γοητευτική μελωδία και η οποία δεν έχει πολλή σχέση μ’ αυτά που γράφω αλλά με ακολουθεί επίμονα και δεν μπορώ (κι ούτε το θέλω) ν’ απαλλαγώ απ’ αυτήν. Στο τέλος υποχωρώ και την βάζω στο κέντρο του κειμένου που γράφω, έτσι, στην τύχη, χωρίς κάποιο λόγο, για το καλό της ψυχής και την ευχαρίστησή μου.