Απέναντί της, η επιστημονική γνώση. Η βασανισμένη. Η δοκιμασμένη. Το αποτέλεσμα της κριτικής σκέψης και της θεμελιωμένης απάντησης.

Η αυθόρμητη γνώση ανακουφίζει, η επιστημονική παιδεύει.

Οταν ξέσπασε η κρίση, η αυθόρμητη γνώση εγκαταστάθηκε εύκολα στον υψηλό θρόνο της. Ενδεδυμένη τη φωτεινή στολή της απλότητας, σαν ακατέργαστη πρωτόγονη ομορφιά, ακτινοβολούσε στην ελπιδοφάγο πλατεία Συντάγματος. Στη σκιά της, αγανακτισμένοι πάσης φύσεως, πτυχιούχοι ποικίλων σχολών, καθηγητές κάθε προέλευσης, υμνούσαν την αυθόρμητη γνώση και εν χορώ, με όλα τα συνοδευτικά στοιχεία της παράστασης, κραύγαζαν ότι «η Γη είναι επίπεδη».

Οι ερμηνείες της κρίσης υψώθηκαν γύρω από τη γοητεία της απλούστευσης. Για όλα υπήρχε μια εύκολη απάντηση. Η διχοτομική λογική έρχεται εδώ να συμπληρώσει την παγίδα της αυθόρμητης γνώσης. Η καταγγελία είναι η άσφαλτος οδός. Και πάντα έχει στη διάθεσή της αφθονία λέξεων. Ολα ήταν απλά και εύκολα.

Το παλιό και το νέο.

Οι Ελληνες και οι ξένοι.

Εμείς και αυτοί.

Το ερμηνευτικό οικοδόμημα στήθηκε εύκολα. Κατανοητό. Εύπεπτο. Αποδεκτό.

Η απλοϊκή ερμηνεία του κόσμου έγινε σύντομα πολιτικό πρόγραμμα. Αγαπήθηκε από τους αγανακτισμένους, ψηφίστηκε από τους πολλούς. Στην πορεία της, περιβλήθηκε τη στολή της αιτιολογημένης βίας, εκφωνήθηκε ως βίαιος λόγος. Και ως απειλή. Και ως πράξη βίας.

Ο μύθος της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας είχε υψώσει τα πανιά και ήταν όλα έτοιμα για την όμορφη πλεύση. Με πυξίδα την αντίληψη ότι η Γη είναι επίπεδη.

Μεσολαβεί ο χρόνος. Και η πραγματικότητα υπό την αμείλικτη εκδοχή της. Ο κόσμος πάντα θα εκτείνεται πέρα από την αυλή μας. Ετσι, η κυβέρνηση της Αριστεράς έρχεται σε συνάντηση με την πραγματικότητα. Η αυθόρμητη γνώση δοκιμάζεται πάντα σε κάθε επαφή με τον πραγματικό κόσμο.

Ο φοβερός μηχανισμός της συνειδητοποίησης, άλλοτε με αργούς, άλλοτε με ταχείς ρυθμούς, τίθεται σε λειτουργία. Τα ιδεολογικά σύννεφα δεν αντέχουν στον άνεμο των πραγματικών συνθηκών.

Σιγά – σιγά το σχέδιο απογυμνώνεται και το «πλήθος» που χειροκροτούσε ως αγανακτισμένο τις υπερφίαλες διακηρύξεις αποσύρεται βουβό από το μέτωπο της βαθιάς και εκούσιας παραπλάνησης. Το είδωλο του εκφραστή, αυτοθαυμαζόμενο χθες στον καθρέφτη της αυταπάτης του – μας είπε -, του εγγενούς ψεύδους του – πρέπει να λέμε – είδε το έσοπτρο να θρυμματίζεται.

Η ψήφος των κυβερνητικών βουλευτών στο Κοινοβούλιο υπέρ του νέου μνημονίου συμπυκνώνει, πέρα από την ύβρι, τη βαθιά αλλοίωση ενός λαού και των εκφραστών του.

Η άρνηση του πραγματικού κόσμου είναι το έσχατο καταφύγιο κάθε συνείδησης, που αρνούμενη την ευθύνη του αυτοπροσδιορισμού της είναι έτοιμη να προσχωρήσει ως οπαδός και ως παρακολούθημα σε όποιον επιμελώς της φωνάξει: η Γη είναι επίπεδη.