Ακούω και διαβάζω προσφάτως εύκολες κατηγορίες για τη γενιά μας, τη γενιά του 1-1-4, του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, που «κατέστρεψε» τη χώρα και «έκλεψε» τα όνειρα των νέων ανθρώπων. Και πρέπει για αυτό να «απολογηθούμε και να ζητήσουμε συγγνώμη». Κατ’ αρχήν δεν έχω κανένα πρόβλημα να απολογηθώ, να ζητήσω συγγνώμη , να δείξω μεταμέλεια, ακόμη και να αυτομαστιγωθώ , αν αυτό βοηθούσε στο ελάχιστον για να ξαναβρεθούν τα «χαμένα» όνειρα της νέας γενιάς. Μου φαίνεται όμως ότι τα προβλήματα των νέων δεν λύνονται με συγγνώμες. Από τη δική μου ξυπόλυτη γενιά των «πέτρινων χρόνων» δεν ζήτησε κανείς συγγνώμη. Με σκληρή δουλειά και πολιτικούς αγώνες, αυτή η γενιά άλλαξε την Ελλάδα και βρήκε τον δρόμο της, μέσα από πολύ πιο αντίξοες συνθήκες.
Προσωπικά δεν νιώθω ενοχή ούτε «ντρέπομαι» για την περίοδο της μεταπολίτευσης, που ήταν η πιο σταθερή, δημοκρατική, ειρηνική και παραγωγική , της νεότερης ιστορίας. Ήταν η περίοδος που έβγαλε από το περιθώριο εκατομμύρια πολίτες που τους έλεγαν «μιάσματα» , που ήταν φακελωμένοι με βάσει τα «κοινωνικά» τους φρονήματα, που έκρυβαν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις γιατί θα έχαναν το μεροκάματο και ζούσαν με τον φόβο του Χωροφύλακα. Τότε έκλεισαν οι πληγές του εμφύλιου , με την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και την εθνική συμφιλίωση, που σήμερα οι νέοι «σωτήρες» την υπονομεύουν, δίνοντας ραντεβού … στα «γουναράδικα». ‘Όταν παιδί, στην δεκαετία του 1950, έψαχνα με την μητέρα μου ένα βράδυ τον πατέρα μου και τον βρήκαμε αιμόφυρτο στο ανακριτικό της Ασφάλειας, όπου ξυλοκοπήθηκε διότι τόλμησε να αγοράσει την «Αυγή», δεν φανταζόμουν ότι σήμερα η ιστορική αυτή εφημερίδα θα είχε υποκύψει στον ακραίο λαϊκισμό , εγκαταλείποντας τις αξίες της Αριστεράς στο κυνήγι της εξουσίας.
Αυτές τις ιδέες τις ενστερνίστηκε το ΠΑΣΟΚ μετά την πτώση της χούντας. Είμαι υπερήφανος για τους ανθρώπους που γνώρισα και με ενέπνευσαν, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γεννηματά, την Μελίνα, τον Μώραλη, τον Τρίτση, την Ακρίτα, τον Κουτσοχέρα, την Φλέμιγκ, τον Πεπονή , τον Αλευρά, τον Χαραλαμπόπουλο , για να αναφέρω μόνο μερικούς που έφυγαν.
Μονόπλευρη είναι και η ανάγνωση της προσπάθειας εκσυγχρονισμού της χώρας επί Κώστα Σημίτη. Μια προσπάθεια που την πολέμησε η κρατικοδίαιτη συνδικαλιστική και κομματική γραφειοκρατία, (από δεξιά μέχρι αριστερά), που δεν ήθελε τίποτε να αλλάξει σε αυτό τον τόπο.. Μόνο το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό θα μπορούσε να μας είχε απαλλάξει από τα σημερινά προβλήματα.
Και όμως τότε βρισκόμασταν στις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, είχαμε ανάπτυξη 4,5%, ανεργία 8%, είσοδο στην ζώνη του ευρώ και της Κύπρου στην ΕΕ, με την Τουρκία «δεμένη» χειροπόδαρα στη συμφωνία του Ελσίνκι και τον Ερντογάν να στήνεται στους διαδρόμους της συνόδου της Κοπεγχάγης , για να χαιρετήσει ταπεινά τον Έλληνα Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είχαμε τα πρωτοφανή έργα υποδομής (Εγνατία, Μετρό, ΠΑΘΕ, Αττική οδό, Ρίο Αντίριο, Νοσοκομεία, Αεροδρόμια, λιμάνια, Πανεπιστήμια κλπ), που τα απολαμβάνουμε σήμερα υβρίζοντας τους δημιουργούς τους.
Αρεσκόμαστε στην υποκριτική «ηθικολογία» για τους άλλους, που βγάζει έξω την προσωπική ευθύνη, Γνωρίζω πρόσωπα που μετακόμισαν πρόσφατα στο ΣΥΡΙΖΑ και επαγγέλλονται τη νέα «ηθική», να έχουν χτίσει «παλατάκια» χωρίς οικοδομική άδεια ή να πρωταγωνιστούν στο σπορ της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και τώρα να μας κουνάνε το δάκτυλο. Είναι μικρή η κοινωνία μας και γνωριζόμαστε….
Όχι φίλοι μου, δεν κατέστρεψε τη χώρα η μεταπολίτευση ούτε το ΠΑΣΟΚ , που αποτέλεσε τον ιστορικό φορέα των μεγάλων αλλαγών, με όλα τα λάθη, της παραλείψεις και τις υποχωρήσεις του στον λαϊκισμό και στον πελατειακό κρατισμό… Ακόμη και σήμερα η Ελλάδα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 40 χώρες του κόσμου με το υψηλότερο ΑΕΠ και μέσα στις 30 με τους καλύτερους δείκτες ευημερίας. Ακόμη και σήμερα η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1981.
Ας το θυμόμαστε αυτό όταν μεθαύριο θα πάμε στις κάλπες…