Την κρίση των κομμάτων επιτείνει και η εκ μέρους τους εργαλειοποίηση του ρόλου των διανοουμένων. Ενδεικτική αυτής της εργαλειοποίησης είναι η Κίνηση Γέφυρα, μέσω της οποίας σημαντικοί άνθρωποι της επιστήμης και του λόγου, άνθρωποι που έχουν προσφέρει και προσφέρουν – δεν εννοώ όλοι – σημαντικά πράγματα στην πνευματική και όχι μόνο ζωή του τόπου, ζητούν ο ΣΥΡΙΖΑ «να αναλάβει πιο τολμηρές πρωτοβουλίες για διάλογο και σύγκλιση με τους προοδευτικούς πολίτες και τις συλλογικότητες της Κεντροαριστεράς».

Η αντιμετώπιση αυτών των συγκεκριμένων ανθρώπων ως ρετάλια προσβάλλει τη νοημοσύνη της κοινωνίας μας και προδίδει πως τα πλεονάσματα φανατισμού σ’ αυτήν έχουν υπερβεί κάθε όριο. Αυτή η αντίδραση αποτελεί ένα ακόμη δείγμα του πόσο ο φανατισμός των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος ήρθε για να μείνει. Η έκκλησή τους αξίζει να κριθεί ως κοινωνική στάση, μακριά από δίκη συλλογικών προθέσεων. Εξάλλου πόσο «φιλελεύθερος» μπορεί να είναι κάποιος που κάνει δίκη συλλογικών προθέσεων; Οι προθέσεις ανήκουν στα άτομα και όχι σε συλλογικότητες. Αν όμως μείνουμε μόνο σ’ αυτή την παρατήρηση η κρίση θα είναι λειψή και θα οδηγεί σε λάθος απαντήσεις. Η ηθική απαξίωση των υπογραψάντων αυτή την έκκληση δεν απαντάει στο πραγματικό ερώτημα που είναι το κατά πόσο αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, που γνωρίζουμε από το 2008 και κυρίως αυτός που κυβερνά μετά το 2015, είναι μια προοδευτική δύναμη.

Δεν θα επιχειρήσω να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα. Μόνο θα κάνω με τη σειρά μου μια έκκληση στους περισσότερους από τους υπογράφοντες και θα τους παρακαλέσω να ανατρέξουν στα δικά τους γραπτά, όπου αυτοί περιγράφουν τι πραγματικά είναι προοδευτικό. Και να μας πουν τι από αυτά που οι ίδιοι γράφουν για το τι είναι πρόοδος και σοσιαλδημοκρατία είναι το προοδευτικό και το σοσιαλδημοκρατικό στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Για τον μακροπρόθεσμο δεν μπορούν να απαντήσουν. Για το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα, υπάρχει μόνο η γνωστή μακάβρια απάντηση.

Από την άλλη βεβαίως η απάντηση στην έκκλησή τους δεν μπορεί να είναι σαν αυτή που δίνουν ορισμένοι από το Κίνημα Αλλαγής χαρακτηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέα Δεξιά, όταν βεβαίως ξεχνάνε ότι μόλις πριν από λίγες μέρες χαρακτήριζαν τον κ. Τσίπρα αδίστακτο νεοκομμουνιστή. Τελικά τι είναι αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ, αδίστακτοι νεοκομμουνιστές ή νεοδεξιοί; Το να κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι η νέα Δεξιά, είναι σαν αποδέχεσαι την κύρια αφήγηση των «γεφυροποιών» ότι σήμερα προέχει η ήττα της Δεξιάς. Διαφέρεις ως προς αυτούς μόνο στον ορισμό τού ποιος είναι η Δεξιά. Αλλά ουσιαστικά αποδέχεσαι την αφήγησή τους που είναι η ανάγκη δημιουργίας του περίφημου προοδευτικού μετώπου. Το ότι αυτό θα έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται αυτονόητα ως συνέπεια της δικής σου προσέγγισης. Είναι σαν να έχεις αποφασίσει ότι θα χάσεις χωρίς να κατέβεις στο γήπεδο και να πανηγυρίζεις κιόλας γι’ αυτό.

• Στα μέσα Απριλίου εκδίδεται το βιβλίο του με τίτλο
  Το Πρωτείο της Δημοκρατίας-
  Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία 

από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια»