Κυριακή, κοντή γιορτή: Θα έχουμε τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών και σε δεκαπέντε ημέρες, στις 6 του Μάη, την ίδια ημέρα με εμάς, τον δεύτερο και αποφασιστικό. Την Κυριακή, οι ψηφοφόροι θα διαλέξουν ανάμεσα στους δέκα υποψήφιους που μετέχουν στον πρώτο γύρο, τους δύο που θα μονομαχήσουν στο δεύτερο γύρο. Αλλά και ποιοι από τους υπόλοιπους θα έχουν πολιτικό μέλλον, κατακτώντας την τρίτη ή και την τέταρτη θέση, ενώ σε λίγες εβδομάδες θα ακολουθήσουν και οι βουλευτικές εκλογές…

Οι ελληνικές εκλογές θα κρίνουν πολλά για την, σε πολύπλευρη κρίση, χώρα μας και για τη θέση της στην Ευρώπη. Θα είναι συνεπώς σημαντικές, αλλά για την ώρα, αυτό που προδικάζουν είναι το πολιτικό χάος, με συνέπεια είτε νέες εκλογές (αν είμαστε αισιόδοξοι), είτε κάθε λογής επικίνδυνα πειράματα.

Οι γαλλικές εκλογές, θα κρίνουν όμως πολλά για την ίδια την Ευρώπη και όχι μόνο για τη Γαλλία. Πολλοί το ξεχνούν: Η Γαλλία παραμένει, όχι φυσικά «υπερδύναμη», αλλά πάντως ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της Ευρώπης και του κόσμου. Και ταυτόχρονα -αλλά με τον Σαρκοζί το είχε παραμερίσει- στην πρωτοπορία τη ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι είναι, ο μετριοπαθής σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ, που οι δημοσκοπήσεις τον θέλουν τελικά νικητή και με μεγάλη διαφορά, και ο δεξιός νυν πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.

Οι οπαδοί του πρώτου, ελπίζουν ότι επιτέλους, η γαλλική προοδευτική παράταξη θα ξαναβρεθεί στα πράγματα μετά από δύο προεδρίες Σιράκ και μια φανταχτερή, αλλά χωρίς πολλά αποτελέσματα, προεδρία Σαρκοζί.

Οι οπαδοί του δεύτερου, έκδηλο είναι αυτό, ξέρουν ότι ο απολογισμός της πενταετίας του «εξερχόμενου προέδρου», δεν είναι ικανοποιητικός: Πρόσθεσε ένα εκατομμύριο ανέργους, όπως διαπιστώνουν οι αντίπαλοί του και άφησε εκατοντάδες επιχειρήσεις να κλείσουν, ή να φύγουν. Ενώ η προεκλογική ακροδεξιά στροφή του, με στόχο το «μουσουλμανικό κίνδυνο», την ασφάλεια και τα άλλα γνωστά, δηλαδή το μόνιμο και επικίνδυνο κόλπο της δεξιάς, όταν θέλει να επαναπατρίσει ψήφους της ακροδεξιάς, δεν πέτυχε, ενώ προκάλεσε αντιδράσεις μεταξύ των κεντρώων.

Ορισμένοι παρατηρητές, με πρώτους τους Βρετανούς, θεώρησαν ότι η γαλλική προεκλογική εκστρατεία δεν ήταν όσο έπρεπε σοβαρή, επικεντρώθηκε σε δευτερεύοντα εσωτερικά θέματα, όπως οι διαδικασίες για τις άδειες οδήγησης – και όχι με τα μεγάλα, δηλαδή στην κρίση. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η κρίση ήταν -και παραμένει- στο επίκεντρο όλων των προβληματισμών. Και ως προς τον Ολάντ, στο επίκεντρο του προγράμματός του περιλαμβάνεται ένας προσεκτικός κα ρεαλιστικός κατάλογος κοινωνικών μέτρων.

Το αποτέλεσμα ήταν, αυτές τις τελευταίες ημέρες, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για όλους, σε όλη την Ευρώπη: Η δημόσια απόφαση του Ολάντ να επαναδιαπραγματευτεί, αν εκλεγεί, τα όσα αποφασίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον περασμένο Οκτώβρη, με στόχο, όχι την ανατροπή των πάντων, αλλά τη θέσπιση μέτρων για την ανάπτυξη, με πρώτο και κυριότερο τη θεσμική αλλαγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για να μπορεί να παρεμβαίνει χρηματοπιστωτικά, όπως η Κεντρική Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, οδήγησε και τον Σαρκοζί σε ανάλογες (με διαφορετικά λόγια) θέσεις. Προδικάζεται έτσι μια διαφορετική και πιο δυναμική από μέρους της Γαλλίας σχέση του Παρισιού, είτε του Ολάντ, είτε του Σαρκοζί, με το Βερολίνο της κ. Μέρκελ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι έγινε ταυτόχρονα απόπειρα εκφοβισμού της γαλλικής κοινής γνώμης και από τη γαλλική δεξιά, αλλά και από διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, με «πληροφορίες» και ενδείξεις -που καταγγέλθηκαν από την αριστερά- ότι μια νίκη του Ολάντ, θα οδηγήσει σε μαζική επίθεση «των αγορών» εναντίον της γαλλικής οικονομίας, που όντως έχει δανειακό πρόβλημα…

.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος