Το φάντασμα του Παπουλάκου

.

Εκείνο που θα μείνει σε όλους μας ως οδυνηρή εμπειρία από την κρίση, είναι η πρωτοφανής λαϊκίστικη δημαγωγία που αναπτύχθηκε εναντίον όσων, με όρους ορθολογισμού, επιχείρησαν να κρατήσουν ζωντανή τη χώρα. Το δημαγωγικό αυτό ρεύμα και οι λαϊκές δοξασίες που καλλιέργησε, μόνο με το κίνημα «Παπουλάκου» μπορούν να συγκριθούν. Όταν δηλαδή ο λαός της νότιας Ελλάδας συντονίστηκε με το παραλήρημα ενός αγράμματου καλόγερου, απέναντι στον κίνδυνο εξορθολογισμού της κοινωνίας, που ερχόταν από τη δύση. Και ήταν αναπόφευκτο να παλινδρομήσουμε σ’ αυτό με την πρώτη ευκαιρία, μια και «η παράδοση όλων των νεκρών γενεών, βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών» (Κ. Μαρξ). Η ευκαιρία δόθηκε με την κρίση. Απλώς η παλινδρόμηση ανέδειξε και πτυχές που διέφυγαν του Παπουλάκου, όπως το ότι οι δυτικοί μας ψεκάζουν, ότι αφού πρώτα έκλεψαν τον πολιτισμό των προγόνων μας (φανταστείτε ποια ποσότητα πολιτισμού θα είχαμε σήμερα, αν δεν μας τον είχαν κλέψει), τώρα υποδύονται ότι μας δανειοδοτούν, μόνο και μόνο για να μας πάρουν και τα πετρέλαια κ.ο.κ.

.

.

Ο δικανικός λαϊκισμός

.

Το νεοπαγές «κίνημα Παπουλάκου», όπως κάθε κίνημα, παρήγαγε και τον αντίστοιχο πολιτισμό, πράγμα που επηρέασε όλη τη δημόσια ζωή μας. Δεν μπορούσε λοιπόν να αφήσει ανεπηρέαστη και τη δικαιοσύνη. Διαφορετικά δεν εξηγούνται τα παράδοξα, όπως: Δικαστικές αποφάσεις, που φέρονται να  δέχονται (ρητά ή υπόρρητα), ότι εκτοξεύεται η γροθιά του δράστη από μόνη της, όταν κάποιος του πατάει τη φτέρνα, αρκεί βεβαίως να κατευθύνεται (η γροθιά) προς διπλωματικό εκπρόσωπο συγκεκριμένης χώρας. Ή, η γνωστή κίνηση των οικονομικών εισαγγελέων να αποδυθούν -έστω έμμεσα- σε ποινική έρευνα των πολιτικών αποφάσεων με βάση τις οποίες δανειοδοτήθηκε η χώρα, ωσάν να μην πληροφορήθηκαν ποτέ ότι είχαμε πτωχεύσει.

.

Σημείωση: Η σοβαρότητα των ενεργειών των εν λόγω εισαγγελικών οργάνων, κρίνεται και από τον χαρακτήρα προηγούμενης καταγγελίας τους, περί πιέσεων που δέχτηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Η οποία, αν είναι βάσιμη, τους τιμά και τους ανεβάζει στη συνείδηση όλων μας. Αν είναι όμως αβάσιμη και την κατασκεύασαν ή την φαντασιώθηκαν; Τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Εμείς πάντως, αγνοούμε την έκβασή της.

.

.

Ο νομικός λαϊκισμός

.

Καθώς λέει ο μύθος, δίπλα στο παλάτι του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου, υπήρχε ένας ανεμόμυλος που τον ενοχλούσε. Ζήτησε λοιπόν να τον αγοράσει. Όμως ο μυλωνάς αρνήθηκε. Τότε, ο βασιλιάς τον απείλησε ότι θα τον πάρει με τη βία. Και ο μυλωνάς απάντησε με την παροιμιώδη φράση: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Το νόημα της φράσης αυτής, αποτελεί θεμελιώδη κατάκτηση της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Και είναι απλό: Ο νόμος εφαρμόζεται ανεξάρτητα από πρόσωπα, από συσχετισμούς δύναμης, από συγκυρίες, κ.λπ. Το αντίστροφο, ήτοι η κατά περίπτωση εφαρμογή του νόμου ανάλογα με τη συγκυρία, είναι παλινδρόμηση στη βαρβαρότητα.

.

Το «κίνημα Παπουλάκου», ως ήθος της πλατείας, δυστυχώς εισέδυσε  και στην ερμηνεία των συνταγματικών διατάξεων, πράγμα που σημαίνει ότι παλινδρομήσαμε σε εποχές πριν από το μυλωνά. Έτσι εκκολάφθηκε ένας επικίνδυνος συνταγματικός λαϊκισμός, σύμφωνα με τον οποίο το Σύνταγμα εφαρμόζεται επιλεκτικά. Γι’ αυτό, παρ’ ότι αποσβέστηκε το δικαίωμα της Βουλής να κατηγορήσει στην υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ», εν τούτοις το εμπόδιο αυτό πρέπει να παραβλεφθεί, κατά παράβαση μάλιστα του γράμματος της σχετικής συνταγματικής διάταξης. Επ’ αυτού αναπτύχθηκαν αρκετά από το χώρο των συνταγματολόγων, οπότε η όποια επί πλέον αναφορά, θα ήταν φλυαρία.

.

Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση, που μέχρι σήμερα φαίνεται ότι μας διέφυγε. Ότι δηλαδή, ο ίδιος νομικός λαϊκισμός επεκτείνεται διαβρωτικά και στην ερμηνεία των ουσιαστικών ποινικών διατάξεων, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε, προκειμένου να προκύψουν ποινικά αδικήματα, ανατρέπονται όλα τα μέχρι σήμερα νομικά αυτονόητα. Εξηγούμαστε:

.

Τα βασικά ποινικά αδικήματα που περιγράφονται στην υπόθεση της «λίστας», είναι νόθευση και υπεξαγωγή εγγράφου. Τα υπόλοιπα, συναρτώνται με αυτά. Για να έχουμε όμως νόθευση και υπεξαγωγή εγγράφου, πρέπει να υπάρχει έγγραφο, το οποίο νοθεύεται ή υπεξάγεται. Για να υπάρχει όμως έγγραφο – κατά την έννοια του νόμου πάντοτε – είναι αναγκαία η ύπαρξη εκδότη του εγγράφου. Και όχι μόνον, αλλά η ταυτότητά του πρέπει, είτε να αναγράφεται ρητά στο ίδιο το έγγραφο, είτε να συνάγεται σαφώς από αυτό. Δεν υφίσταται δηλαδή έγγραφο, όταν δεν προκύπτει το πρόσωπο του εκδότη από το ίδιο το σώμα του. Αυτό σημαίνει ότι η αποκάλυψη του προσώπου του εκδότη, με τη συνδρομή στοιχείων που ευρίσκονται εκτός του κειμένου του εγγράφου (π.χ. βεβαιώσεις, μαρτυρίες), είναι άνευ σημασίας. Ως εκδότης, τέλος, σύμφωνα με την κρατούσα «πνευματική θεωρία», θεωρείται αυτός που αναγνωρίζει το ενσωματωμένο στο έγγραφο διανόημα ως δικό του και δέχεται να δεσμευτεί από αυτό.

.

Η λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ», εξ όσων έχουμε αντιληφθεί, είναι ένας κατάλογος ονομάτων ή αρχείων, χωρίς όμως εκδότη. Και όχι μόνον, αλλά -επειδή φέρεται ως προϊόν υποκλοπής- ούτε καν υπάρχει κάποιος, που έστω να διεκδικεί την ιδιότητα του εκδότη. Πρόκειται δηλαδή για ένα «αποτύπωμα» αδέσποτο και «ορφανό» ως προς τον εκδότη. Άρα δεν είναι έγγραφο. Ως εκ τούτου, εφ’ όσον δεν είναι έγγραφο, δεν προσφέρεται για την διάπραξη των εγκλημάτων της νόθευσης και της υπεξαγωγής εγγράφου.

.

Για τον ίδιο λόγο, ανεξάρτητα από το αν είναι προϊόν υποκλοπής, επειδή ακριβώς δεν είναι έγγραφο, δεν έχει και αποδειξιμότητα. Αλλά ούτε καν ως ανώνυμη καταγγελία περί φοροδιαφυγής είναι δυνατόν να εκληφθεί, διότι το περιεχόμενό του δεν αναφέρεται σε φοροδιαφυγή, αλλά σε ονόματα, τα οποία εικάζεται – αφού δεν είναι έγγραφο μόνον εικάζεται – ότι έχουν λογαριασμό σε συγκεκριμένη τράπεζα και τίποτε περισσότερο. Όπως εικάζεται δηλαδή ότι έχει η πλειονότητα των Ελλήνων, είτε στο εσωτερικό (κυρίως σ’ αυτό), είτε στο εξωτερικό.

.

Άρα, ανεξάρτητα από το αν «νοθεύτηκε» ή όχι η «λίστα Λαγκάρντ», εφ’ όσον δεν είναι έγγραφο, δεν έχει διαπραχθεί οποιοδήποτε έγκλημα σε σχέση με αυτήν. Κατ’ ακολουθίαν, η ύπαρξη ποινικού αδικήματος, μόνον ως προϊόν του νομικού λαϊκισμού, δηλαδή της «λογικής της πλατείας», είναι δυνατόν να νοηθεί. Και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο. Το αν το αντιλαμβάνονται και οι εισαγγελείς, δεν το γνωρίζουμε.

.

.

Η θέση μας επί της ουσίας

.

Με προηγούμενα δημοσιεύματά μας στη «Μ» («Ο υπόκοσμος να σώσει τη χώρα…», «Η ιστορική ευθύνη της ΔΗΜΑΡ για ένα καλύτερο παρελθόν» και «Η “Χρυσή Αυγή” ήρθε για να φύγει»), με ιδιαίτερη έμφαση επισημάναμε την ύπαρξη του παράνομου πλούτου που έχει σωρεύσει ο «υπόκοσμος του λευκού κολάρου».  Και σημειώναμε ότι ο παράνομος αυτός πλούτος, βρίσκεται κρυμμένος σε ντουλάπια, κάτω από συρόμενα δεύτερα πατώματα, θαμμένος σε κήπους, εντοιχισμένος σε δεύτερους τοίχους, σε παράκτιες εταιρείες, επενδυμένος σε ακίνητα (συνήθως στο όνομα συγγενών τους), σε έργα τέχνης, σε τράπεζες κ.ο.κ. Και επειδή δεν μας αρκούσε το «ξόρκι» της καταγγελίας, προτείναμε άμεσες νομοθετικές ρυθμίσεις και ενέργειες για την επάνοδο στην κοινωνία του παράνομου αυτού πλούτου. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι οι σκέψεις που παραθέσαμε στο παρόν, δεν αποτελούν συνηγορία σε οποιαδήποτε σχετική παραβατική συμπεριφορά. Και αυτό, σε απόλυτη αντίθεση με τη δράση του λεγομένου αντιμνημονιακού μετώπου, το οποίο, όχι μόνον δεν επιδιώκει τη λύση των εν λόγω προβλημάτων, αλλά αντίθετα, αγωνίζεται για τη διατήρησή τους, ώστε να δημοκοπεί γι’ αυτά.

.

Ταυτόχρονα όμως πιστεύουμε ότι η υπόθεση της «λίστας», αν δεν αντιμετωπιστεί στις πραγματικές της διαστάσεις, μπορεί να αναδειχθεί σε σύγχρονο «δάγκωμα της μαϊμούς». Θυμίζουμε ότι ένα τυχαίο γεγονός, όπως ήταν το δάγκωμα της μαϊμούς στον τότε βασιλιά Αλέξανδρο, είχε ως συνέπεια τη Μικρασιατική καταστροφή, λόγω της επανόδου του Κων/νου. Και οι «απόγονοι» του Κων/νου, μεθοδεύοντας την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης με εκμετάλλευση της «λίστας», δείχνουν ότι καραδοκούν και πάλι. Με χειρότερη όμως μορφή σήμερα. Αυτή του Παπουλάκου. Αν μάλιστα πετύχουν τις προαναγγελλόμενες «θηριώδεις» διώξεις και πείσουν ότι ευθύνεται και κάποιος που έχει νεωτερική πολιτική καταγωγή (π.χ. «Ρήγας Φεραίος») και επί πλέον ανήκει στο φιλοευρωπαϊκό εκσυγχρονιστικό ρεύμα (ας τον πούμε Παπακων/νου), τότε θα θριαμβεύσουν. Διότι θα έχουν στοχοποιήσει έναν «ιδανικό εχθρό».