«Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις»

Διονύσης Σαββόπουλος

Οταν τα υποσυστήματα καταρρέουν.

Οταν βασικές λειτουργίες της Υγείας, της Παιδείας, της εργασίας και των Ταμείων διαλύονται. Ρωτάω έναν νεοδημοκράτη ποιος έφταιξε. Και αυτός μου λέει ο Παπανδρέου. Γιατί νόμιζε ότι λεφτά υπάρχουν.

Οταν οι άλλοτε κραταιές και διεθνοποιημένες τράπεζες είναι στην εντατική της ΕΚΤ και ο φόβος των ΑΤΜ τις αδειάζει από το 2010 και μετά με ρυθμούς εκθετικής συνάρτησης. Ρωτάω έναν του ΠΑΣΟΚ ποιος έφταιξε. Και αυτός μου λέει ο Καραμανλής. Γιατί στα χρόνια του ο δανεισμός ξεπέρασε κάθε όριο.

Οταν οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και οι επενδύσεις διώχνονται. Οταν η ανεργία καταδικάζει τις γενιές του μέλλοντός μας σε εσωτερική φυγή. Και τα καλύτερα μυαλά σε μετανάστευση. Ρωτάω έναν των ΑΝΕΛ ποιος έφταιξε. Και αυτός μου λέει οι ξένοι. Γιατί επιβουλεύονται τη χώρα. Γιατί μια συνωμοσία συμφερόντων το αποφάσισε.

Οταν στοιχεία της ασφάλειας του πολίτη δεν έχουν ανταλλακτικά. Οταν αεροπλάνα και ελικόπτερα του ΕΚΑΒ και της κυβέρνησης είναι στο συνεργείο για καιρό. Ρωτάω έναν ΚΚΕ και την Πλατφόρμα ποιος έφταιξε. Και αυτός μου λέει ο καπιταλισμός και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οταν δομές του πολιτισμού αδυνατούν να ανταποκριθούν στον ρόλο τους. Ρωτάω την κυρία Κωνσταντοπούλου ποιος έφταιξε. Και αυτή μου απαντάει τα Μνημόνια. Και μάλιστα δημιουργεί μια Εξεταστική Επιτροπή για τα Μνημόνια, την ώρα που η κυβέρνηση άρχισε σιγά σιγά να αγωνιά για τρίτο – όπως και αν το ονομάζει.

Οταν το δίκτυο ακτοπλοΐας κρέμεται σε μια κλωστή, και νησιά μας προμαχώνες παραδίδουν τα κλειδιά της δημαρχίας στο κράτος. Ρωτάω έναν χρυσαυγίτη ποιος έφταιξε. Και αυτός μου λέει η δημοκρατία και υψώνει το χεράκι του σε χαιρετισμό θανάτου.

Και όταν αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν τα παιδιά της αριστείας να χρειάζονται την χορηγία του Ωνάσειου για να συμμετάσχουν στις Ολυμπιάδες Γνώσης, ρωτάω τον κ. Μπαλτά ποιος έφταιξε. Και αυτός μου απαντά η αξιολόγηση, οι ΔΕ των ΑΕΙ. Και η Πληροφορική που είναι στη θετική κατεύθυνση και όχι στην οικονομική (πού είσαι Τούριγκ για να δεις τον Μπαλτά της αλλαγής – και να δαγκώσεις κι άλλο μήλο).

Οταν ακούω όλα αυτά και άλλα, τότε μου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αφτιά. Μήπως φταίει και κάτι άλλο; Πιο βαθύ και πιο μεγάλο;