Το ότι βιώνουμε την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση εδώ και 100 χρόνια (η πανδημία της Ισπανικής γρίππης στοίχησε τη ζωή σε περίπου 40 εκατ. ανθρώπους, το 1918), νομίζω πως συμφωνούμε όλοι.
Συμφωνούμε, επίσης, πως μέχρι να κυκλοφορήσει το εμβόλιο και να εμβολιαστούμε, το μόνο μέσο για την αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid- 19 είναι οι μάσκες, οι αποστάσεις μεταξύ μας και φυσικά η προσωπική υγιεινή. Όταν και όπου αγνοήθηκαν, το κόστος ήταν και έιναι τεράστιο. Και δεν αναφέρομαι στις πολιτικές Τραμπ, Μπονσονάρο κ.λπ., αλλά στη χώρα μας. Η επιπολαιότητα των εορτασμών του Αγ. Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, οι συγκεντρώσεις δήθεν εξυπνάκηδων σε διαφορες περιοχές, η απερίσκεπτη ανεμελιά πολλών νέων, ακόμη και το πλήθος που συγκεντρώθηκε με αφορμή την απόφαση για την καταδίκη της ΧΑ, όσο δίκαιη και αν ήταν, έδειξε πως δεν συνειδητοποιήσαμε το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Όλα αυτά οδήγησαν στο δράμα που ζούμε αυτές τις ημέρες, φτάνοντας, μάλιστα τους 71 νεκρούς μέσα σε ένα 24ωρο. Και είναι άνθρωποι δικοί μας, της διπλανής πόρτας και όχι κάποιοι στεγνοί- απρόσωποι αριθμοί.
Και έχουμε τώρα μπροστά μας την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Θα περίμενε κανείς πως κυβέρνηση και κόμματα θα έδειχναν την αναγκαία και αυτονόητη σοβαρότητα. Ωστόσο, από τη μια ο πειρασμός να δουν την πραγματικότητα μέσα από την διαστρεβλωτική κομματική διόπτρα, αλλά και οι ιδεοληψίες και οι δογματισμοί, δεν επέτρεψαν το ραντεβού με την κοινή λογική.
Βλέπω ακόμη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντιπαραθέσεις και βολές μεταξύ αυτών που είναι με την κυβερνηση και αυτών που στηρίζουν την αντιπολίτευση. Για το αυτονόητο!!
Η κυβέρνηση δια του αρμόδιου υπουργού της και του αρχηγού της αστυνομίας απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις τις επίμαχες ημέρες. Η αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, εθίχθη και άρχισε να φωνάζει περί αντισυνταγματικότητας, μιλώντας για «πρωτοφανή και χουντικής έμπνευσης απόφαση», τονίζοντας ηρωϊκά πως «Καμία αντισυνταγματική απαγόρευση δεν θα μας στερήσει το δικαίωμα να τιμήσουμε τους αγώνες του λαού και της νεολαίας για δημοκρατία, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας.»
Βέβαια, ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος, που δεν θεωρείται και φίλος της κυβέρνησης, εκφράζει την εκπληξή του «για την ευκολία με την οποία, ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες, ορισμένοι συνάδελφοι, αλλά και δικαστικοί λειτουργοί, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την συγκεκριμένη απαγόρευση αντισυνταγματική». Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα», καθώς δεν βοηθούν στη μάχη των χαρακωμάτων.
Και δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ, το οποίο θεωρεί ότι είναι είναι το μόνο κόμμα που εκφράζει τους αγώνες του λαού... και κάνει ό,τι μπορεί για να ξεχάσουμε τη θέση του τις ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973.
Μεγάλη, είναι, όμως η ευθύνη της κυβέρνησης, διότι αντί να επιδιώξει – έστω για τα αυτονόητα, στην Ελλάδα ζούμε- συννενόηση με την αντιπολίτευση, ακολούθησε τον δρόμο του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Και ενώ επί της ουσίας έχει δίκιο, το ύφος δίνει λαβή στα κόμματα της αντιπολίτευσης και άλλους να προκαλέσουν ένταση. Η κυβέρνηση έβαλε τη φωτιά, και κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν λάδι...Η ευθύνη όμως της ηρεμίας, της συναίνεσης της σοβαρότητας για την αντιμετώπιση μιας τόσο πρωτόγνωρης και σοβαρής κατάστασης, βαραίνει πρώτ΄απ΄όλους την κυβέρνηση, η οποία εκτός των άλλων θα πρέπει να φροντίσει ώστε να υπάρχει το κατάλληλο κλίμα...
Για τα αυτονόητα; Ναι, δυστυχώς... Και για τα αυτονόητα...
Διότι οι αντιπαραθέσεις αυτές δείχνουν πως τελικά η υγεία του λαού πέφτει σε δεύτερη μοίρα.
Πρέπει πάντως να ξεχωρίσουμε την σταση του ΚΙΝΑΛ και της Φ. Γεννηματά η οποία ζητάει να επικρατήσει η κοινή λογική, η οποία, όπως τονίζει, «είναι αυτή τη στιγμή το αντίδοτο απέναντι στον φανατισμό, στη βία και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, διότι, όπως τονίζει, η χώρα δεν αντέχει άλλη διχόνοια».
Το τελευταίο 24ωρο είχαμε 71 νεκρούς και κοντά 400 διασωληνωμένους...
Σε αυτές τις συνθήκες σε μια δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να είναι ζητούμενο η μέγιστη πολιτική και κοινωνική συναίνεση για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Γιατί κανένα πολιτικό ή θρησκευτικό δικαίωμα δεν είναι πάνω από το δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής και της υγείας τών πολιτών.