Τα μάθατε τα νέα; Δεν θα γίνει τελικά η απεργία των καθηγητών. Το αποφάσισε χτες η ΟΛΜΕ. Η φάρσα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ένα σκηνικό σικέ, λεονταρισμοί, μια επιστράτευση και τελικά η απεργία δεν θα γίνει και οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά. Θα γίνει και ένα συλλαλητήριο αύριο στην Αθήνα για να σωθούν τα προσχήματα.

Κι όλα ωραία και καλά. …Τι επιστολές, τι συνελεύσεις, τι συνεδριάσεις και κόντρα συνεδριάσεις, τι δηλώσεις, τι ώρες χαμένες για το τίποτα. Έτσι για να κρατάμε το θερμόμετρο ψηλά. Μπαταριές στον αέρα.

Και από αύριο τα βλάστάρια μας στα θρανία για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.
Αλλη μια νίκη του λαού όπως ετεροπροσδιορίζεται κάθε φορά . Η σοβαρότητα των συντεχνιών και των εκπροσώπων τους έχει πέσει στο ναδίρ. Δεν χρειάζεται παρά λίγη, ελάχιστη σταθερότητα για να εκπνεύσουν τα δήθεν αγωνιστικά τελεσίγραφα.

Και με τι τρόπο; Από τα χαρακώματα την Τρίτη και την Τετάρτη, την Πέμπτη, σήμερα η ΟΛΜΕ σφυρίζει αδιάφορα. Σαν μια γυμνασιακή φάρσα.

Ήταν υπαρκτοί οι λόγοι της κινητοποίησης; Προφανώς κάποιοι ήταν. Ιδίως το θέμα της μετακίνησης από σχολείο σε σχολείο κάθε βδομάδα με δικά τους έξοδα για εκατοντάδες καθηγητές ειδικά για τους νέους καθηγητές. Θέλω να σταθούμε λίγο εδώ….έχω την αίσθηση πως κάτι πλέον διαγράφεται για όλους τους νέους σχεδόν σε όλα τα επαγγέλματα.

—

Η κρίση και τα μνημόνια δεν τράβηξαν μόνο μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους άνεργους η οποία βαθαίνει όλο και περισσότερο. Όλο και πιο δύσκολα τη διασχίζεις από τη μία πλευρά, όσο εύκολα τη διασχίζεις από την άλλη.

Σε κάθε επάγγελμα, στα περισσότερα και δη γύρω από το δημόσιο, το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης δεν το επωμίστηκαν μόνο οι συνταξιούχοι αλλά και οι νέοι σε χρόνια υπηρεσίας. Οι νέοι γιατροί δεν έχουν σχέση με τους νέους γιατρούς της περασμένης 20ετίας ούτε σε συνθήκες ούτε και σε προοπτικές εργασίας. Το ίδιο και οι νέοι δικηγόροι, οι νέοι δημοσιογράφοι, οι νέοι μηχανικοί.

Δεν μεγαλώνει μόνο η απόσταση της εργασίας από την ανεργία αλλά και η απόσταση στο εσωτερικό ενός επαγγελματικού κλάδου. Οι συνταξιούχοι αλλά και οι νεότεροι στην εργασία πλήρωσαν μέχρι σήμερα το βάρος της κρίσης. Κατά σύμπτωση πρόκειται για δύο κατηγορίες που δεν εκπροσωπούνται συνδικαλιστικά, όσο ισχυρά εκπροσωπούνται οι εργαζόμενοι που σήμερα βρίσκονται σχετικά κοντά στη δύση της καριέρας τους. Οι συνταξιούχοι για λόγους προφανείς. Ποιός θα φοβηθεί από μία απεργία συνταξιούχων; Οι νέοι στην αγορά εργασίας διότι από την αρχή τα συνδικάτα δεν έδωσαν γι’ αυτούς τη μάχη. Προσπάθησαν να διατηρήσουν προνόμια, το παρόν όσων το νέμονταν μέχρι τώρα, θυσιάζοντας αναγκαστικά τις συνθήκες εργασίας για το νεοεισερχόμενο. Προσπάθησαν να σπρώξουν χρονικά όσο μπορούσαν προς το απώτερο μέλλον τα βάρη της κρίσης , θυσιάζοντας ουσιαστικά τις νεότερες γενιές του επαγγέλματος. Ας διατηρήσουν προνόμια οι παλαιότεροι κι ας κουρέψουμε το μέλλον των νεότερων. Παρατηρείστε το: Καμία απεργία που αφορά περισσότερο νέους γιατρούς ή νέους φαρμακοποιούς ή νέους δημοσιογράφους ή νέους δικαστές δεν έχει υποστηριχτεί πραγματικά από τον υπάρχοντα συνδικαλισμό.

Τα αιτήματα των νεότερων σπανίως περιλαμβάνονται στις πρώτες θέσεις της πραγματικής λίστας αιτημάτων του κλάδου.

Οι νεότεροι, πιο μακριά από τον κομματισμό και τις παραφυάδες του, όπως ο ελληνικός συνδικαλισμός, δεν είναι εδώ που τα λέμε και το πιο εύκολο ακροατήριο για έναν παραδοσιακό συνδικαλιστή. Αυτός εκλέγεται από το κόμμα του κυρίως, από τα κομματικά μέλη ή τις κομματικές επιρροές στον κλάδο του και δευτερευόντως από την συνδικαλιστική του λάμψη. Η υπακοή στην κομματική γραμμή ενίσχυε το κόμμα και τα προνόμια ήταν η ανταμοιβή. Αυτό είναι σήμερα το κοινό των συνδικαλιστών. Το κυρίως κοινό. Μ’ αυτό το κοινό μεγάλωσαν, μ αυτό διαπλέχθηκαν, αυτό γνωρίζουν, αυτό θέλουν να σώσουν. Είναι όρος επιβίωσης των συνδικαλιστών το κοινό αυτό. Οι νεότεροι είναι άγνωστο τοπίο για έναν συνδικαλιστή που μπήκε στην αγορά εργασίας πριν από 20 ή από 25 χρόνια. Η κρίση επέτεινε αυτή την ας πούμε αντικειμενική δυσκολία.

Οι νεότεροι στο επάγγελμα είναι συνδικαλιστικώς οι πλέον αναλώσιμοι…Κι αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από την κατάντια του σημερινού συνδικαλισμού.

(Βεβαίως με το μυαλό πάντα στο 1,5 εκατομμύριο ανέργων μας.)