Το μετεκλογικό τοπίο παρουσιάζεται διπλά αναγνώσιμο. Από τη μία εμφανίζεται μια απόλυτη πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη μια έντονη διαμάχη με ιδεολογικά, πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό του. Ζηλωτές του ύστερου νεοκομουνισμού με αντιδυτικές, αντιευρωπαϊκές και εθνικοπατριωτικές προσεγγίσεις από τη μία, δειλά εμφανιζόμενοι ευρωπαϊστές , με ορθολογικό αριστερό λόγο, από την άλλη. Από δίπλα, η αναβαπτισμένη στα αντιμνημονιακά νάματα εθνικολαϊκιστική Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ. Και στη μέση η χώρα, στο τρίπτυχο ευχή, ελπίδα, φόβος.
Είναι ένα πολιτικό τοπίο ευμετάβλητο και σε συνεχή διαδικασία διαμόρφωσης. Διαμόρφωση, υπό την επίδραση των απολιτικών χαρακτηριστικών που συνέχουν την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης. Με αμβλυμμένες τις σαφείς ιδεολογικές διαφορές που καθορίζονται από τον άξονα Αριστεράς – Δεξιάς. Αντί αυτού, κυριαρχεί ο νεφελώδης κάθετος διαχωρισμός μνημονίου – αντιμνημονίου, μετατρεπόμενος σταδιακά σε άξονα ευρωπαϊκής – αντιευρωπαϊκής τοποθέτησης. Ακόμα χειρότερα, σε άξονα που διαχωρίζει καθέτως το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον σε υποστηρικτές του ευρωπαϊκού πολιτισμού, των αρχών του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας από τη μία και σε οπαδούς του εθνολαϊκισμού, του ελληνοκεντρισμού και της επικίνδυνης συμπόρευσης με τους «προαιώνιους» συμμάχους από την άλλη.
Το πολιτικό κενό της απουσίας του αριστερού σοσιαλδημοκρατικού χώρου είναι πλέον εμφανές. Διατυπώνεται από πολλούς η ευχή να κυριαρχήσει σ’ αυτόν τον χώρο ο μετεξελισσόμενος ΣΥΡΙΖΑ, με την ηγεμονία της ευρωπαϊκής του τάσης. Εξέλιξη η οποία θα είναι θετική, αλλά προϋποθέτει μακροχρόνιες και επίπονες διαδικασίες. Ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος, όμως, είναι πυκνός και δεν αντέχει αναμονές.
Προκύπτει επιτακτική η ιστορική ευθύνη των διάσπαρτων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων και σχηματισμών, να δημιουργήσουν τον σύγχρονο φορέα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο με τις φθαρμένες και «ένοχες» ηγεσίες τους, οι οποίες πρέπει να αποχωρήσουν, και διαρρηγνύοντας τους δεσμούς, όσοι είχαν, με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη σύμπραξη με τη Δεξιά.
Είναι αναγκαία η εξ’ αρχής δημιουργία ενός καινούριου πολιτικού σχηματισμού με την ανάδειξη νέων ηγετικών πολιτικών στελεχών. Με σαφή οικολογικό, προοδευτικό και αριστερό προσανατολισμό. Με προάσπιση και ενίσχυση του ρόλου του Δημοσίου, αντίβαρο στον κρατισμό και την ανεξέλεγκτη κυριαρχία των ιδιωτικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Με προώθηση των αναγκαίων, σαρωτικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Με αταλάντευτο μέτωπο, απέναντι στον εθνολαϊκισμό, δεξιό και αριστερό. Με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, συμμετέχοντας ενεργά στο διαμορφούμενο μέτωπο των προοδευτικών, δημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων, το οποίο καλείται να επαναπροσδιορίσει την πολιτική κατεύθυνση της ενωμένης Ευρώπης, αντιτιθέμενο στην αδιέξοδη πολιτική της εξαντλητικής, μονομερούς και άδικης λιτότητας και στην κυριαρχία εξωθεσμικών κέντρων εξουσίας.
Στην πορεία συγκρότησης του αριστερού σοσιαλδημοκρατικού χώρου είναι σημαντικός ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Παρά το μικρό εκλογικό της μέγεθος, φέρει βαρύ το φορτίο της ιστορίας, των ιδεών και του ήθους της ανανεωτικής Αριστεράς. Για να έχει, όμως, τη δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής σ’ αυτή την προσπάθεια, πρέπει να αποσυρθεί η ηγεσία της και να απελευθερωθούν οι εναπομείνασες, αλλά εν υπνώσει υπάρχουσες, δυνάμεις, που θα επανεκκινήσουν τον χώρο της άλλης, της υπεύθυνης Αριστεράς. Χώρος, που είναι πολύ μεγαλύτερος και δυναμικότερος από τα στενά πλαίσια του κομματικού δυναμικού και της εκλογικής επιρροής της ΔΗΜΑΡ.΄