Η Ευρώπη αποτυγχάνει, δεν παράγει πια όνειρα, αξίες, ιδέες και κατευθύνσεις. Αδύναμη να αντιδράσει, βλέπει τις χώρες της να διολισθαίνουν, άλλες προς τον φασισμό, όπως οι χώρες του Βίσεγκραντ, άλλες στον υπαρκτό σοσιαλισμό με πρώτο επιτυχημένο παράδειγμα την Ελλάδα. Η Ευρώπη θυμίζει πολύ περισσότερο Μεσοπόλεμο παρά ομάδα κρατών του 21ου αιώνα που αντιμετωπίζει το μέλλον δημιουργικά. Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι μάλλον παγκόσμιο, αλλά η μεταπολεμική Ευρώπη μάς είχε συνηθίσει σε πρωτοπορία, πολιτική, οικονομική και κοινωνική.
Η Ελλάδα είναι, ίσως, η πιο τρανταχτή αποτυχία της Ευρώπης. Το 2014 «άφησε» την τελευταία κυβέρνηση να «αποτύχει» λειτουργώντας τελείως οπορτουνιστικά. Με το, ομολογημένο πλέον, αλλά σαθρό επιχείρημα ότι, οπλισμένος με την άθλια διάταξη του Συντάγματος περί εκλογής Προέδρου, «έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ», δεν άφησε να ολοκληρωθεί η συμφωνία και «έριξε» την κυβέρνηση συνεργασίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι δικό της έργο, γιατί η ισχνή πλειοψηφία του ίσως δεν θα υπήρχε αν είχε κλείσει τότε η συμφωνία. Ακόμη χειρότερα, τη «νέα κυβέρνηση» συντήρησε η αβελτηρία των Ευρωπαίων και των θεσμών που ανέχτηκαν τον Βαρουφάκη και άλλες αθλιότητες πιστεύοντας ότι ο Τσίπρας είναι… «αλλιώς». Το ότι από τον Ιούλιο του 2015 και το «ξενύχτι», καμία θετική αλλαγή δεν υπήρξε στην Ελλάδα, για να φτάσουμε στον Μάη του 2016 ξέπνοοι και πένητες, οφείλεται επίσης και στην «ανοχή» της ΕΕ. Ισως, όπως κάποιοι νομίζουν, η Ευρώπη «θέλει τα χέρια της καθαρά» και μας αφήνει να σαπίσουμε και να φύγουμε μόνοι μας. Αν, όμως, αυτό συμβεί, θα είναι αποτυχία και της Ευρώπης, εκτός από αυτοχειρία της Ελλάδας, κάτι για το οποίο έχουμε αποδείξει ότι είμαστε απόλυτα ικανοί.
Η «παλιά ΕΕ» θα είχε δράσει αλλιώς. Το απέδειξε επί χούντας, αλλά και όταν στήριξε έμπρακτα τη νεαρή, τότε, Δημοκρατία και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Δεν έκανε λογαριασμούς τύπου «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι…», αλλά κοίταξε τη Μεγάλη Εικόνα. Σήμερα, την εικόνα διαμορφώνουν κυρίως οι «λογιστές» του Eurogroup. Και η εικόνα το 2016 δεν είναι καθόλου… «μεγάλη.» με μια Ελλάδα αιμάσουσα από παντού, πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά. Η «σκαιά» μεταχείριση της Ελλάδας στο Προσφυγικό είναι ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν λειτουργεί πλέον ως ένωση κρατών και εθνών αλλά ως διαχειρίστρια πολυκατοικίας. Και εκεί, ως γνωστό, όλοι ψηφίζουν, αλλά άλλα ποσοστά έχει το ρετιρέ και άλλα το ημιυπόγειο.