Αναγνώστης της εφημερίδας, επιχειρηματίας, μου γράφει το εξής: «Ο Αναπτυξιακός Νόμος 3908 του 2011 διέκοψε τη λειτουργία του (δηλαδή, οι αρμόδιες υπηρεσίες έπαψαν να παραλαμβάνουν επενδυτικές προτάσεις) στις 5 Μαρτίου 2014. Αυτό έγινε με σκοπό την αναθεώρησή του, λόγω επικείμενης αλλαγής στον χάρτη των περιφερειακών ενισχύσεων, χάρτης ο οποίος θα ίσχυε από την 1η Ιουλίου 2014. Οντως, σύμφωνα με τη συνημμένη απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία εκδόθηκε έγκαιρα, ο νέος χάρτης ίσχυσε από την 1η Ιουλίου. Παρόλα αυτά, ο Αναπτυξιακός Νόμος ουδέποτε αναθεωρήθηκε, ουδέποτε επανήλθε σε ισχύ, αφήνοντας ορφανή την όποια επενδυτική διάθεση έχει παραμείνει ακόμη σε αυτήν τη χώρα. Το ίδιο -καταλήγει- ισχύει και για το ΕΣΠΑ, παρά τις πρόσφατες βαρύγδουπες ανακοινώσεις»… Λοιπόν, η Ελλάδα (που κατά τα λοιπά τρέχει ολοταχώς προς την ανάπτυξη…) δεν διαθέτει καν αναπτυξιακό νόμο εδώ και 10 μήνες, από τον περασμένο Μάρτιο.
Διερευνώντας το θέμα, διαπίστωσα, ωστόσο, ότι υπάρχουν και χειρότερα: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κάνει σαφές στην ελληνική κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται να αποδεσμεύσει κεφάλαια για τον αναπτυξιακό νόμο, είτε ισχύσει είτε όχι, αν δεν αποκατασταθεί η διαφάνεια. Δεν εμπιστεύεται τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες. Διότι εκτιμά ότι, μετά το ξήλωμα που έγινε επί υπουργίας Αννας Διαμαντοπούλου εξαιτίας των καταγγελιών περί χρηματισμού και εκβιασμών προς επιχειρήσεις, δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη η διαφανής διαχείριση των κονδυλίων. Με δυο λόγια: (α) Αναπτυξιακός νόμος δεν υπάρχει, αλλά κι αν υπάρξει (β) δεν θα υπάρξουν λεφτά, διότι οι Βρυξέλλες -σε απλά ελληνικά- οσμίζονται διαφθορά… Μήπως, η Ευρώπη… εμποδίζει την ανάπτυξη της Ελλάδας; Δράττομαι της συγκεκριμένης καταγγελίας και του όλου σχετικού θέματος για τον αναπτυξιακό νόμο και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, ως όνυχα του λέοντα, για να προχωρήσω σε μια επίκαιρη και, κατά τη γνώμη μου, χρήσιμη γενίκευση: Η Ευρώπη δεν είναι μπαμπούλας. Και κάνουν μεγάλη ζημιά όσοι την εμφανίζουν ως μπαμπούλα και ως τέτοια την εμπλέκουν στην εσωτερική πολιτική σύγκρουση.
Η Ευρώπη δεν θέλει να αφήσει την Ελλάδα να αποσυρθεί εκτός Ευρωζώνης. Βεβαίως, είναι θεσμικά οργανωμένη (πολύ καλύτερα προετοιμασμένη από όσο ήταν το 2011 ή το 2012) ώστε, με μοχλό την ΕΚΤ να εξομαλύνει όποιες βραχυχρόνιες αναταράξεις ήθελαν δημιουργηθεί. Αλλά αυτό το απεύχεται γενικώς και ειδικώς τώρα, εν μέσω αποπληθωριστικών φαινομένων και προϊούσας ύφεσης που επιδεινώνεται υπό την άμεση επίδραση της βαθιάς κρίσης της Ρωσίας. Η Ευρώπη ούτε να «τιμωρήσει» την Ελλάδα ούτε να την καταστήσει «παράδειγμα προς αποφυγή» επιθυμεί. Τη θέλει μαζί της, στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ούτε για την Ελλάδα το 2015 είναι 2012. Σε συνθήκες σκληρής κρίσης, οι συμμορίες της δραχμής έχουν ηττηθεί κατά κράτος. Το 2012 υπήρχε ένα ισχυρό δημαγωγικό ρεύμα που διακινδύνευε τη θέση της στην Ευρωζώνη. Τώρα, αντιθέτως, υπάρχει μια τόσο ισχυρή ευρωπαϊκή λαϊκή πλειοψηφία, που αν μια, όποια, ελληνική κυβέρνηση σκεφτόταν την έξοδό μας, θα έπεφτε εντός λίγων ωρών αφότου το σκέφτηκε. Τώρα, όλοι συμφωνούν ότι η θέση της χώρας είναι στην Ευρωζώνη, εθνικό νόμισμα είναι το ευρώ. Οτι πέρασε η εποχή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πλέον θα καταρτίζουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Ολοι ρητά καταδικάζουν τις μονομερείς ενέργειες κατά των δανειστών και δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν την εξυπηρέτηση του χρέους, διαπραγματευόμενοι μια ευνοϊκότερη ρύθμισή του. Μια νέα ωριμότητα έχει κατακτηθεί.
Η ευρωπαϊκή θέση της χώρας είναι εξαιρετικά σημαντική για να χρησιμοποιείται ευτελώς ως φύλλο συκής σε αδιέξοδες πολιτικές.