Τα δραματικά γεγονότα στη Μόρια δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ούτε η άθλια και απάνθρωπη ζωή των απελπισμένων μέσα στα σιδερένια κουτιά μεταναστών τάραξε για πρώτη φορά τις συνειδήσεις στους Κυριακάτικους καναπέδες. Άλλοι από μακριά, άλλοι από κοντά – μια τέτοια φωτιά άναψε στη διάρκεια της ευρωπροεκλογικής μου επίσκεψης στην αντιλστοιχη Μόρια της Σάμου και με απομάκρυναν για λόγους ασφαλείας (δικής μου…) – ξέραμε τι γινόταν. ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ!

Πιο πολύ βέβαια ήξεραν οι κατά καιρούς κυβερνητικοί υπεύθυνοι της βαρύγδουπης «μεταναστευτικής πολιτικής» και οι προϊστάμενοί τους. Όπως ήξεραν και οι Ευρωπαίοι Επίτροποι, Κομισάριοι και οι κυβερνήσεις τους που εκτός από τις διαπιστώσεις και τα ευχολόγια φρόντισαν να κλείσουν τα μάτια και τα σύνορά τους στην τραγική πραγματικότητα.

Η τεράστια αύξηση του μεταναστευτικού κύματος το τελευταίο διάστημα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και εξάντλησε τα ανθρώπινα όρια αντοχής ακόμα κι αυτών που προτίμησαν να πέσουν στη θάλασσα για να ζήσουν έστω και λίγο καλύτερα.

Είναι φανερό ότι τα μέτρα της Ελληνικής κυβέρνησης – αυτά που πάρθηκαν και αυτά που θα παρθούν – δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αποφασιστικά. Και μάλλον δεν θα φτάσουν και μερικά διαβήματα-εκκλήσεις προς την ηγεσία της Ευρώπης ούτε και μερικά ακόμα χρηματικά ποσά στον Ερντογάν.

Χρειάζεται να σημάνουμε γενικό ευρωπαϊκό συναγερμό σε όλα τα επίπεδα και με διαφορετικές μορφές. Η αξία της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, όπως και η «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» θα κριθούν στις Μόριες των ελληνικών νησιών!