Οι αποφάσεις του Eurogroup για το ελληνικό χρέος δεν περιείχαν εκπλήξεις. Δεδομένου ότι το «κούρεμα» είχε αποκλειστεί, η μείωση των επιτοκίων δανεισμού θα ήταν η κύρια οδός ελάφρυνσης, μαζί με ορισμένα συνοδευτικά μέτρα. Αμφιλεγόμενη είναι η επαναγορά περίπου 30 δισ. ευρώ χρέους, λόγω του τρόπου οργάνωσης και του πεδίου άσκησής της – τους φορείς που υποχρεώνονται να συμμετέχουν σε αυτήν. Θα κριθεί (και) εκ του αποτελέσματός της τις αμέσως επόμενες ημέρες. Το βέβαιο είναι ότι ακόμη και η πλήρης εφαρμογή των διευκολύνσεων που αποφάσισε το Eurogroup, δεν δίνουν οριστική λύση στο πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους μας.
Γιατί, εκτός των άλλων (κι όλων όσων πρέπει να κάνουμε ως χώρα…) η οριστική, βιώσιμη λύση έχει κόστος. Το οποίο ούτε το ΔΝΤ ούτε η Γερμανία θέλουν να πληρώσουν. Κι έτσι, οι αποφάσεις αναβάλλονται για το φθινόπωρο 2013, μετά τις γερμανικές εκλογές. Οι ισχυροί της τρόικας συστηματικά επιδιώκουν να κερδίσουν χρόνο. Και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, για δικούς του, ακραία ιδιοτελείς λόγους, συστηματικά τους προσφέρει αυτόν το χρόνο απλόχερα και εύκολα – στο πιάτο.
Ηδη έχουν χαθεί περίπου οκτώ μήνες, με εκλογικές μάχες που έγιναν με σπουδή και κίνητρο τη νομή του κράτους και (γι’ αυτό…) με ψευδή διακυβεύματα και παραπλανητικές υποσχέσεις. Και με μετεκλογικά προγράμματα συνεργασίας, όχι για τη μεταρρύθμιση αλλά μάλλον για την αποφυγή της και (γι’ αυτό…) έβριθαν από αβάσιμες προσδοκίες. Αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει τον Ιούνιο, συζητάμε να τα κάνουμε τον Ιανουάριο. Τα 40 δισ. που έπρεπε να είχαμε λάβει Ιούλιο και Σεπτέμβριο θα αρχίσουμε να τα λαμβάνουμε από τα μέσα του μηνός και το 2013. Τα 34 δισ. ευρώ επιπλέον, που θα παίρναμε το 2013, άγνωστο είναι αν και πότε θα τα λάβουμε.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, τώρα πια, μας απομένουν 11 μήνες «ωφέλιμος χρόνος» μέχρι την ημέρα που το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους θα επανέλθει στο τραπέζι των συζητήσεων για να ληφθούν αποφάσεις. Εχουμε μόνο 11 μήνες (το πολύ…) να ετοιμαστούμε, σε συνθήκες αντίξοες διεθνώς (η Ευρώπη φλερτάρει με την ύφεση…) και με ενεργές τις γνωστές πολιτικές παθογένειες της χώρας – αυτό, το μεγαλύτερο εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια. Εξαιτίας τους, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να χάσουμε, πάλι, πολύτιμο χρόνο. Και, μαζί, την τελευταία ευκαιρία.
Χαρακτηριστικά είναι όσα συμβαίνουν με το φορολογικό νομοσχέδιο. Επρεπε να ήταν έτοιμο από τον περασμένο Ιούνιο. Δεν ετοιμάστηκε γιατί η Ν.Δ. ήθελε να το καταρτίσει όταν θα ήταν κυβέρνηση. Φτάσαμε Δεκέμβριο, κι έχει ετοιμαστεί κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί στη Βουλή αν δεν τροποποιηθεί ριζικά σε βασικά σημεία του. Επτά μήνες χαμένοι… Ακόμη πιο εντυπωσιακή, η αδράνεια όσον αφορά την αποπληρωμή των χρεών του κράτους σε ιδιώτες, τα (αισίως…) 9,3 δισ. ευρώ. Θα μας δίδονται με δόσεις. Αλλ’ ακόμη κι αν όλα δίδονταν αύριο, το κράτος δεν μπορεί να τα απορροφήσει και να τα διαθέσει, γιατί δεν είναι έτοιμο, πολλοί φορείς δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τα λάβουν. Κι όμως, αυτές οι προϋποθέσεις είναι γνωστές εδώ και 9 μήνες! Εννέα μήνες χαμένοι…
Οι αποφάσεις του Eurogroup μετέθεσαν την οριστική απόφαση για το πρόβλημα βιωσιμότητας του χρέους μας. Μετέθεσαν, έτσι, και την οριστική ακύρωση του διλήμματος αν η Ελλάδα θα μείνει ή θα υποχρεωθεί να αποσυρθεί από την Ευρωζώνη. Εχουμε (μόλις…) 11 μήνες για να άρουμε αυτήν τη μεγάλη αβεβαιότητα.