Δεν ξέρουμε τι εντάσσει στην «κινηματική δράση της Αριστεράς» ο κ. Πάνος Σκουρλέτης, όταν τη διαχωρίζει από τη «φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής», όπως έγραψε σε επιστολή του στην «Καθημερινή» (18/9/2012). Εχουμε όμως ένα πρόχειρο παράδειγμα αυτής της «κινηματικής δράσης». Στην Κερατέα, όπου κάηκαν δεκάδες μηχανήματα, ανασκάφτηκε καθέτως το οδόστρωμα, πολιορκήθηκαν αστυνομικά τμήματα, και κάποιοι επιχείρησαν να κάψουν ζωντανούς έναν αστυνομικό με την οικογένειά του, αυτό είναι, σύμφωνα με τον κ. Αλέξη Τσίπρα, «πρότυπο αντιμνημονιακού αγώνα».
Αυτή την «κινηματική δράση» μάς καλεί να μην συγχέουμε με τη «φασιστική δράση»; Εντάξει: δεν τη συγχέουμε, σε ό,τι αφορά τα κίνητρα, αλλά μας επιτρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην βλέπουμε διαφορά στις μεθόδους; Δηλαδή γιατί ένας εχέφρων δημοκράτης πρέπει να ξεχωρίσει τις ιδεοληψίες τού ενός, από τα κολλήματα του άλλου; Επειδή ο ένας έχει επικοινωνιακή υπεροπλία και ο άλλος τώρα προσπαθεί να την αποκτήσει;
Η αντιμετώπιση της φασιστικής βίας δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, παρά μόνο αν γίνει επί της αρχής. Είναι σχεδόν αδύνατον να πεισθεί ο απλός άνθρωπος ότι η «αντισυστημική βία» είναι διαφορετική από τη «ρατσιστική βία». Δυστυχώς λειτουργεί αντίθετα. Ο κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα δεν ξέρει, δεν βλέπει τον καπιταλισμό για να του αντισταθεί «δεόντως». Βλέπει όμως τον έγχρωμο δίπλα του και «αντιστέκεται» στην παγκοσμιοποίηση, στο σύστημα, στα αφεντικά, στη Νέα Τάξη -όπως θέλετε, πείτε το- εμπράκτως. Ο μετανάστης είναι εκεί, το σύστημα είναι γενικώς· αν δεν απαξιωθεί η ανομία και η βία συνολικά, οι πολίτες θα καταπιούν πιο εύκολα το «φταίνε οι μετανάστες» από το «φταίει το σύστημα». Ή τουλάχιστον θα θεωρήσουν ότι μπορούν να αρχίσουν το ξήλωμα της «καπιταλιστικής Νέας Τάξης» από τις ορατές επιπτώσεις της. Γι’ αυτό και ιστορικά όποτε υπήρξε βίαιη σύγκρουση των άκρων, η ακροδεξιά πάντα κέρδιζε. Το «μήνυμά» της είναι πιο απτό, πιο ορατό· το «κατανοεί» καλύτερα ο κόσμος.
Η «ευκαιρία» που προσφέρει η Χρυσή Αυγή αφορά αποκλειστικά την Αριστερά. Πρέπει να ξεκαθαρίσει τη στάση της απέναντι στη Δημοκρατία, ουσιαστικό κομμάτι της οποίας είναι η νομιμότητα. Η δημοκρατία φτιάχτηκε για να επιβάλλουν οι πολλοί το δίκιο τους στους ισχυρούς. Δεν φτιάχτηκε για να δικαιολογούν την ανομία τους κάποιοι που ισχυρίζονται ότι έχουν ανώτερους σκοπούς. Διότι, ακόμη και στις δίκες προθέσεων αποδείχθηκε ιστορικά ότι η ακροδεξιά κερδίζει. Η «υπεράσπιση της φυλής» έχει μεγαλύτερη ιστορία και βαθύτερες ρίζες από την «ταξική υπεράσπιση»· αν στη σημερινή κατάσταση μπορούν να βρεθούν τα όρια της τάξης. Κουίζ: ποιον θα πιστέψει ο μικρομαγαζάτορας του κέντρου που βλέπει την πελατεία του να μειώνεται και έχει γύρω του αλλοδαπούς; Αυτόν που του αναλύει τις «κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού» ή τον άλλο που λέει «οι ξένοι μάς κλέβουν τις δουλειές»;
Η Αριστερά, αλλά και η χώρα στο σύνολό της, έχει μόνο ένα δρόμο να βγει με τις μικρότερες απώλειες από την κρίση. Τον δημοκρατικό. Ιδεολογικές συγκρούσεις πάντα θα υπάρχουν κι αυτές ισχυροποιούν τη δημοκρατία. Αντιθέτως: κάθε παρανομία, ανεξαρτήτως της προβιάς του παρανομούντος, την τραυματίζουν. Χειρότερα: ανοίγει δρόμο για μεγαλύτερες παρανομίες. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα τις ζήσουμε…