Είναι αλήθεια πως έχουμε αρχίσει να βλέπουμε ένα αμυδρό φως στο βάθος, όμως, όσο να ’ναι, δεν μπορούμε ακόμη να είμαστε εντελώς σίγουροι αν είναι η έξοδος, ή το τρένο…
Ας πάρουμε όμως και ας εξετάσουμε, επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι και ουδόλως επιθυμούμε την καταστροφή της πατρίδος και του έθνους και επειδή δεν θέλουμε, μέρες που είναι, να το γρουσουζέψουμε, το καλό σενάριο. Ότι δηλαδή, «περάσαμε τον κάβο» και πως σιγά – σιγά θα αρχίσουμε να μπαίνουμε σε ήσυχο λιμάνι και δεν θα ξαναβρεθούμε ανοικτά στην αγριεμένη θάλασσα. Και πως από δω και πέρα, η Ελλάδα δεν θα ξανακινδυνεύσει με έξοδο από το ευρώ και θα αρχίσει, αφού όλα θα πηγαίνουν πρίμα, να αποκαθίσταται κλίμα εμπιστοσύνης. Θα αρχίσουν να έρχονται και να γίνονται επενδύσεις και προς το τέλος του νέου χρόνου θα μπούμε πιθανότατα και σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτή θα είναι και η επιβεβαίωση πως το φως που αρχίσαμε λίγο-λίγο να βλέπουμε, είναι και η άκρη του τούνελ, ή έξοδος από «το λούκι» που μπήκαμε και δεν μπορούσαμε να βγούμε εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια.
Αλλά ακόμη και σε αυτή την ευκταία από κάθε λογικό άνθρωπο περίπτωση, δύο πράγματα δεν πρόκειται, δυστυχώς, να αλλάξουν πια, αφού πλέον έχουν επισυμβεί σχεδόν οριστικά:
1.Η Ελλάδα -ελληνική κοινωνία- όπως τη γνωρίζαμε κατά την εξέλιξή της τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι πια ίδια, έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο, έχει γυρίσει βιαίως πολλές δεκαετίες πίσω! Ένα μεγάλο μέρος της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης έχει ήδη καταστραφεί, μαζί με την μαζική περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού. Μέσα σε τρία μόνο χρόνια, έχουν συντελεσθεί με σοκαριστικά βίαιο τρόπο, οι μεγαλύτερες ίσως ταξικές ανατροπές και αλλαγές στη νεότερη ιστορία του ελληνικού κράτους, συγκρινόμενες μόνο με την δραματική επίσης περίοδο μετά την Μικρασιατική καταστροφή.
Η σχέση κεφαλαίου – εργασίας μεταβλήθηκε ριζικά, προς την αντίστροφη κατεύθυνση από αυτή που χτιζόταν για περίπου έναν αιώνα.
Εργατικά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις, μισθοί και συντάξεις, όλα όσα με αιματηρούς αγώνες κατακτήθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, καταργήθηκαν και έχουν αλλάξει εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου. Η αγορά εργασίας στην Ελλάδα θα είναι στο εξής εντελώς διαφορετική, με μισθούς των 400-500 ευρώ, με κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με ελαστικές μορφές απασχόλησης, ουσιαστικά χωρίς ωράριο εργασίας, με απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις και με μια ανεργία που θα κινείται μεταξύ 25 με 30%, ακόμη και όταν μπούμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και η οποία θα λειτουργεί πλέον ως θανάσιμη απειλή για κάθε εργαζόμενο(η) που θα πρέπει να αισθάνεται στο εξής ικανοποιημένος με οποιαδήποτε δουλειά, μισθό, ωράριο! Και για να μην ξεθαρρεύουμε πολύ – πολύ, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα υπάρχει ούτε δωρεάν δημόσια υγεία και παιδεία (πιθανότατα ούτε καν δημόσια), ενώ σχεδόν όλες οι ανταποδοτικές κρατικές κοινωνικές παροχές θα έχουν καταργηθεί ή θα έχουν περιοριστεί στις εντελώς στοιχειώδεις.
Ο εργασιακός και κοινωνικός «μεσαίωνας» για τα 2/3 του ελληνικού πληθυσμού και η Ταϊβάν της Ευρωζώνης, είναι ήδη εδώ, για να μείνει δυστυχώς «για πάντα» στον χρονικό (και βιολογικό μας) ορίζοντα, που είναι σήμερα ορατός. Για πολλά χρόνια ακόμη, με βάση τις συμφωνίες που έχουμε υπογράψει με τους δανειστές, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, υπό ξένη κηδεμονία και ταυτόχρονα χωρίς φωνή στα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα.
2. Το πολιτικό σύστημα και η πολιτική ελίτ, όπως επίσης την γνωρίσαμε τα τελευταία μεταπολιτευτικά χρόνια, έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό αλλάξει και κατά πως φαίνεται, έτσι πως πάνε τα πράγματα, δύσκολα θα γλυτώσει από την ολοκληρωτική καταστροφή και αναγέννησή του.
Είναι απορίας άξιο και ενώ αρκεί μια μικρή επαφή με την καθημερινότητα να έχεις, αλλά και μια μικρή ματιά στις έρευνες της κοινής γνώμης να ρίξεις, πώς οι πολιτικές ηγεσίες (κυρίως αυτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης) εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται πλήρως την πραγματικότητα. Να τρέφουν αυταπάτες για πολιτική διάσωση ή και ανάκαμψη των κομμάτων τους, ενώ στο μεταξύ συνεχίζουν να παίρνουν μέτρα που πετσοκόβουν τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, ή να εξακολουθούν να υπόσχονται (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) πράγματα ανέφικτα, απραγματοποίητα και εκτός τόπου και χρόνου.
Πόσο μακριά νυχτωμένοι, αλήθεια, είναι όλοι… Πού το έχουν δει αυτό, σε ποια άραγε χώρα και σε ποια περίοδο της ελληνικής ιστορίας, να ανταμείβουν οι πολίτες και ψηφοφόροι, τους πολιτικούς που τους παίρνουν κατ’ εξακολούθηση τα λεφτά από την τσέπη, ακόμη και αν με αυτόν τον τρόπο έχει σωθεί το έθνος!
Και εντάξει, μπορεί να στραφούν, μέσα στην απελπισία τους, ακόμη και σε κάποιους τυχοδιώκτες που ξέρουν εκ των προτέρων ότι τους κοροϊδεύουν μες τα μούτρα, με το να τους υπόσχονται για μια ακόμη φορά: «θάλασσα στα Τρίκαλα» και «πόρτα στην Καμάρα»… αλλά και αυτό, δεδομένων των συνθηκών και των άσχημων εμπειριών, πόσο χρονικό διάστημα μπορεί να κρατήσει;
Οι ψηφοφόροι είναι σε γενικές γραμμές «αχάριστοι» άνθρωποι και «εκδικητικοί» και θα έλεγα πως από μία άποψη, πολύ καλά κάνουν. Γιατί έτσι μπορεί να υπάρξει και υπάρχει σε μια δημοκρατική χώρα, πολιτική πρόοδος, έστω και αν αυτό δεν συνεπάγεται πάντα πολιτική δικαιοσύνη. Άλλωστε την πολιτική δικαιοσύνη ή μη, την αποδίδουν οι πολίτες και μόνον αυτοί όταν έρθει η ώρα και κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να την λάβει -ευτυχώς- από μόνος του!
Αυτά είναι λοιπόν, όπως ήδη είπαμε, τα καλά νέα! Και είναι μάλλον περιττό να αναλύσουμε, μέρες που είναι, το κακό σενάριο που όλοι λίγο – πολύ φανταζόμαστε. Και που θα μας έκανε να υποψιασθούμε πώς το φως…