Στην αρχή υπήρξε η αυταπάτη της άμεσης εξόδου από τα μνημόνια που χρειάστηκε έξι μήνες για να ξεπεραστεί. Μαζί μ’ αυτήν ξεπεράστηκαν και οι αυταπάτες περί εξόδου από το ευρώ σε συνδυασμό με παράλληλα νομίσματα, παράλληλα σχέδια πληρωμών καθώς και τα σχέδια για βίαιη έξοδο του κεντρικού τραπεζίτη από τη θέση του, που πληροφορηθήκαμε αυτές τις μέρες.
Η αναγνώριση της πρώτης αυτής σειράς αυταπατών οδήγησε στην επόμενη που ήρθε να καλύψει το «αριστερό» ιδεολογικό κενό. Πρόκειται για την αυταπάτη της εξόδου από το χρέος ή καλύτερα την προσπάθεια για την – με κάθε θυσία – απομείωσή του. Μια προσπάθεια που έληξε άδοξα στο τελευταίο eurogroup με την μετάθεση της όποιας συζήτησης για μετά το τέλος του προγράμματος.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην αιφνιδιαστική έξοδο στις αγορές που θα σήμαινε και το τέλος δήθεν της κρίσης, των μνημονίων κλπ. Η απόφαση του ΔΝΤ δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αισιοδοξία ούτε και γι’ αυτή την έξοδο. Πως μπορεί να βρει στοιχειωδώς ανεκτά επιτόκια στις αγορές μια κυβέρνηση που βλέπει τα μέτρα λιτότητας που ψήφισε πρόσφατα να επισπεύδονται την ώρα που τα πολυδιαφημισμένα «αντίμετρα» απομακρύνονται ακόμα περισσότερο. Όταν η χώρα έχει ήδη δεσμευτεί επί μια πενταετία τουλάχιστον για μεγάλα πλεονάσματα.
Όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο γίνεται φανερό ότι μόνον η έξοδος της σημερινής συγκυβέρνησης μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πορείας για τη χώρα.