Το κυρίαρχο στοιχείο αυτών που διαδραματίζονται σήμερα στη χώρα μας, είναι η «εξέγερση» των προνομιούχων και ιδιαίτερα των συντεχνιών που σιτίζονται στο δημόσιο. Ο σκοπός τους εκφράζεται απροκάλυπτα με το «επαναστατικό» σύνθημα των ημερών: «Να μην αλλάξει τίποτε».

Για την υπεράσπιση του αιτήματος αυτού, συνωθούνται όλες οι συντηρητικές δυνάμεις του τόπου, από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη λαϊκή δεξιά και την ακροδεξιά. Μάλιστα, είναι τέτοια η όσμωση που έχουν επιτύχει, ώστε να μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους.

Ενδεικτικά: Ο απολιτικός όρος «πλουτοκρατία», στον οποίο χωράνε τα πάντα, αναδεικνύεται σε «σημαία» τόσο του ΚΚΕ, όσο και της Χρυσής Αυγής. (Ο Χίτλερ στο «Αγών μου», τον χρησιμοποιεί ως έμβλημα).

Ο σκληροπυρηνικός επίσης «πατριωτισμός», εκκολάπτεται με τον ίδιο τρόπο από το ΚΚΕ και την ακροδεξιά. Δεν είναι τυχαίο ότι στο τηλεοπτικό θέαμα, κυριαρχεί για λογαριασμό του ΚΚΕ μία θρησκευόμενη εθνικίστρια.

Τέλος, ο συνοικιακός εθνικός «κουτσαβακισμός», έχει αναχθεί σε κοινό χαρακτηριστικό ΣΥΡΙΖΑ και λαϊκής δεξιάς (ΝΔ δηλαδή).

Η «παρά φύσιν» αυτή «εθνική ενότητα», παράγει και το αντίστοιχο «ελαφρολαϊκό» θέαμα. Δύο παραδείγματα: Το δημόσιο χειροφίλημα του κατ’ επάγγελμα «προστάτη» της πατρίδας μας Π. Ψωμιάδη στο Μίκη, σε συγκέντρωση της «ΣΠΙΘΑΣ» και η θεατρική περιφορά πάλι του Μίκη εντός της Βουλής από τον Π. Καμμένο. (Δεν έχει ο Μίκης έστω ένα φίλο, για να τον προστατεύσει από την αυτογελοιοποίηση και τη σκύλευση;).

Η σύγχυση -με την κυριολεξία του όρου – των ετερόκλητων αυτών πολιτικών χώρων, μία μόνο συνέπεια ήταν δυνατόν να έχει: Την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής πρότασης. Και προέκυψε και αυτό. Άλλωστε είναι αυτονόητο ότι δεν συγκροτεί πολιτική πρόταση το σύνθημα, π.χ. του ΚΚΕ, για «λαϊκή εξουσία», που σημαίνει απλώς «όλη η εξουσία στο ΚΚΕ». Ούτε βεβαίως τα πατριωτικά διαγγέλματα συνιστούν πολιτική.

Η απουσία πολιτικής πρότασης υπεραναπληρώνεται από μία κοινή πανουργία. Την υποκατάσταση της πολιτικής από υπερβατικότητες. Και η πλέον πρόσφορη -και ιδιοτελής βεβαίως- υπερβατικότητα, είναι ο «πατριωτισμός των συμβόλων». Εδώ θεμελιώνεται ο φαύλος κύκλος.

Διότι, για όποιον δεν έχει διαταραγμένη σχέση με την πραγματικότητα, ο πατριωτισμός συγκροτείται από χειροπιαστά πράγματα, όπως: Να πληρώνονται οι φόροι, να αναβαθμίζεται η παιδεία, να προστατεύονται τα δημόσια αγαθά, να πραγματοποιείται δίκαιη κατανομή του δημόσιου πλούτου ώστε να εμπεδώνεται η κοινωνική συνοχή, κ.ο.κ.

Αντίθετα, ο «πατριωτισμός» των συμβόλων ως υπερβατικότητα, είναι μία αφαίρεση, άσχετη εντελώς προς οποιοδήποτε πραγματικό περιεχόμενο.

Και επειδή τα σύμβολα εφευρέθηκαν αποκλειστικά για να μας διαφορίζουν μαγικά από τους «κακούς άλλους», δηλαδή τους εχθρούς, ένας μόνον τρόπος υπάρχει για να αποκτήσουν περιεχόμενο: Να επινοηθεί ο «κακός άλλος», δηλαδή ο εχθρός.

Σε παλαιότερες εποχές, ως εχθροί των συμβόλων και κατά συνέπεια της πατρίδας, επινοήθηκαν στη χώρα μας οι αντίπαλοι της βασιλείας. Μάλιστα, στο πλαίσιο της «μαγικής» λειτουργίας, δαιμονοποιήθηκαν, οπότε μέχρι και δημόσια αναθέματα οργάνωνε η εκκλησία εναντίον τους. Στην επόμενη περίοδο, ως εχθροί της πατρίδας επινοήθηκαν οι κομμουνιστές, που ανακηρύχτηκαν στο απόλυτο κακό, οι Εαμοβούλγαροι, οι Σκοπιανοί κ.ο.κ.

Σήμερα, ανακαλύφθηκε επί τέλους ο πραγματικός εχθρός (κυριολεκτώ). Είναι η Δύση, που συνωμοτεί εναντίον μας. Και προβλέπεται ότι θα προσλάβει στοιχεία ιστορικής μονιμότητας. Διότι αυτός ο εχθρός αρμόζει σε μια χώρα της καθ’ ημάς Ανατολής, η οποία, ναι μεν επικαλείται υποκριτικά ως παράδοσή της τον Επιτάφιο του Περικλή, αλλά το κοινωνικό φαντασιακό της πηγάζει απευθείας από τους ένδοξους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες (παραφράζω τον Καστοριάδη).

Ο πατριωτισμός όμως των συμβόλων, ως υπερβατική κατάσταση, εμπεριέχει και ένα άλλο, ακόμη πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό: Ταυτίζεται, σε όλες τις εποχές, με την απουσία του ορθολογισμού. Γι’ αυτό ακριβώς, οι διαχειριστές του ήταν πάντοτε αυτοί, που με όρους ψυχοπαθητικού ανορθολογισμού, πέτυχαν να προκαλέσουν τις μεγάλες καταστροφές του τόπου. Ήτοι, από το 1897 (όπου η «Εθνική εταιρεία» ξεκίνησε ιδιωτικό πόλεμο) και τη Μικρασιατική καταστροφή (με το μαγικό «ψωμί ελιά και Κώτσο βασιλιά»), μέχρι την Κυπριακή τραγωδία (αυτό το ζήσαμε).

Σήμερα λοιπόν, αφού με την επινόηση του νέου εχθρού τα σύμβολα επανήλθαν (δεν είναι τυχαίο ότι στις πλατείες ανεμίζουν τόσες ελληνικές σημαίες), οι διαχειριστές τους ανέλαβαν εργολαβικά και πάλι να μας «σώσουν». Και προσαρμόζοντας τον ανορθολογισμό στις νέες συνθήκες, αγωνίζονται υπέρ της πτώχευσης της χώρας, ώστε να τιμωρήσουν τους δυτικούς εχθρούς της!

Η απειλή λοιπόν για μία νέα «ευγενή(;) τύφλωση» είναι πραγματική.

Επειδή έχω ανθρώπους που αγαπώ σ’ αυτή τη χώρα, δεν θα ευχηθώ στους διαχειριστές των συμβόλων, να πετύχουν και πάλι.

Υ.Γ.

Μόλις είχε συνταχθεί το κείμενο και επιβεβαιώθηκε δραματικά. Ο Κος Τσίπρας, ακραιφνής Έλλην (το λέει και τ’ όνομά του), εξέδωσε διάγγελμα περί ελληνικότητας, επιπέδου ενωμοτάρχη της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής: Αποφάνθηκε ότι κάποιοι συμπατριώτες μας δεν είναι έλληνες…