Η προ μηνός επίσκεψη του Πιέρ Μοσκοβισί στην Αθήνα είχε αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση και τον φιλικό της Τύπο τουλάχιστον σαν να είχε έρθει ο Ομπάμα για να τιμήσει τον Αλέξη Τσίπρα για τις επιτυχίες του.
Ήταν λίγο μετά το Εurogroup της 21ης Ιουνίου που έκλεινε την αξιολόγηση, και ο γάλλος Επίτροπος εμφανίστηκε στη χώρα μας πρόθυμος να υπηρετήσει χαμογελαστός και πρόσχαρος το αφήγημα της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια. Ο λόγος του απέκτησε αμέσως περιωπή επίσημου και τελεσίδικου πιστοποιητικού επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και στις μέχρι τότε αδιασταύρωτες θριαμβολογίες των υπουργών δωρήθηκε ανεκτίμητο έρεισμα.
Ο άνθρωπος το έκανε για τους δικούς του λόγους —είτε γιατί το πίστευε, είτε γιατί παραδοσιακά οι γάλλοι πολιτικοί στηρίζουν τη χώρα μας, είτε γιατί είχε ξεκινήσει προεκλογική εκστρατεία για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, είτε γιατί ο Τσίπρας του θύμιζε τον αγαπημένο του ανηψιό, είτε γιατί στα νιάτα του είχε αγαπήσει Ελληνίδα.
Ο καθένας ασφαλώς αξιολόγησε τις δηλώσεις του με τον τρόπο που γίνεται σε μια δημοκρατία, δηλαδή όπως νόμιζε. Με τον ίδιο νόμιμα υποκειμενικό τρόπο αξιολόγησε και δηλώσεις άλλων ευρωπαίων αξιωματούχων, και μάλιστα με πιο βαρύνουσα γνώμη και θέση από του Μοσκοβισί, οι οποίες κινούντο στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ουδείς ψόγος, έτσι εξελίσσεται ο δημόσιος λόγος στις δημοκρατίες.
Στη δική μας όμως δημοκρατία, ανάμεσα στις άλλες της ιδιαιτερότητες, υπάρχει και ένα παράξενο φρούτο που τα τελευταία χρόνια έχει γιγαντωθεί. Η Αστυνομία του Τύπου. Όλη η γκάμα του κυβερνητικού προπαγανδιστικού οπλοστασίου, από τον Πρωθυπουργό στη Βουλή μέχρι το τελευταίο τρολ των 60 λεπτών του ευρώ, εξαπέλυσαν ενορχηστρωμένη επίθεση στον μη φιλοκυβερνητικό Τύπο γιατί δεν συμφώνησαν με τη δική τους αξιολόγηση των δηλώσεων Μοσκοβισί.
Απαιτούσαν από όλους θριαμβικά πρωτοσέλιδα στο υπόδειγμα της «Αυγής», που στα γεράματα ανακάλυψε ότι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν είναι μόνο νεοφιλελεύθερα γεράκια. Κουβέντα βέβαια γιατί τα δικά τους Μέσα δεν έδωσαν δεκάρα για τις αντιδιαμετρικές απόψεις του Ρέγκλινγκ, του Σολτς και άλλων εξ ίσου αξιοπρόσεκτων με τον Επίτροπο παραγόντων — αυτοί μάλλον παραμένουν γεράκια.
Σε πρόσφατο άρθρο του στη γερμανική Welt, ο Πιέρ Μοσκοβισί μάς έδωσε πιο ολοκληρωμένα τις απόψεις του για την ελληνική κρίση. Και μεταξύ άλλων σημείωνε και κάτι που, κατά τη δική μου αξιολόγηση, έκανε την αναγνώριση της καθαρής εξόδου να φαντάζει σαν ένα μικρό ελαφρυντικό στην τελεσίδικη καταδίκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για βαρύ κακούργημα. Αν δεν είχαν γίνει εκλογές του ’15, αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συναινέσει στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, το τρίτο Μνημόνιο θα είχε αποφευχθεί. Ο αξιόπιστος Μοσκοβισί, δηλαδή, που ο λόγος του είναι συμβόλαιο και Ευαγγέλιο μαζί, και πρέπει όλοι να καθόμαστε κλαρίνο όταν εκφέρει άποψη, διατυπώνει με τον εναργέστερο τρόπο αυτό που, επίσης κατά τη γνώμη μου, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός. Ότι το πρώτο εξάμηνο του ’15 συντελέστηκε το μεγαλύτερο ειρηνικό έγκλημα στην νεώτερη ιστορία της χώρας.
Περιέργως ο φίλος μας, ο έγκριτος Μοσκοβισί, ο άλλοτε μόνιμος κάτοικος των πρώτων σελίδων των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, αυτή τη φορά, παρά τη συγκλονιστική του δήλωση, δεν πέρασε ούτε απ’ έξω. Βέβαια αυτές τις μέρες τα πρωτοσέλιδα και τα προβεβλημένα κείμενα των αριστερών εφημερίδων μονοπωλούν τα αυθαίρετα και οι μπουλντόζες και ίσως δεν βρέθηκε χώρος για τον εκλεκτό μας Επίτροπο. Αυτός μάλλον θα είναι και ο λόγος που αυτήν τη φορά η Αστυνομία του Τύπου έδειξε κατανόηση και δεν εμφανίστηκε να κατακεραυνώσει τους διευθυντές σύνταξης για το προφανές έλλειμμα.
protagon.gr