«Θε μου τι μπλε ξοδεύουν για να μην τους βλέπουμε»
Δημ.Χαντζόπουλος»
Παραφράζοντας δύο στίχους από ένα σονέτο* του Διονύση Καψάλη: βρισκόμαστε μετά το Βερολίνο /όπου ομοιοκαταληκτούν τα δένω -λύνω. Με άλλα λόγια , στο σημείο, όπου φαίνεται ότι έγινε αντιληπτή ,ελπίζω σε όλους, ή λύση του αινίγματος του ελληνικού μέλλοντος μέσα στην ευρωζώνη, με τον λιτό και σαφέστατο τρόπο μιας παλιάς διαφήμισης ότι :No reforms. No money. Καμία πιστοδότηση, χωρίς μεταρρυθμίσεις.
Η «μαντάμ Μέρκελ» το τόνισε ίσως για τελευταία φορά. Τους τζάμπα μάγκες τους σταματούν αργά η γρήγορα οι θεσμοί του τραίνου της ευρωπαϊκής κανονικότητας.
Εις το Βερολίνον, ο συνεχίζων το εκπαιδευτικόν του ταξείδιον και ζατρίκιον εις τας ιεραρχικάς βαθμίδας(θεσμικάς και μη) της Ευρωζώνης νεαρός πρωθυπουργός , ιδών τον κρυστάλλινον θόλον του Reichstag-Bundestag Parliament, ανεφώνησεν, συμβάλλων τοιουτοτρόπως τα μέγιστα εις την περίφημον διάρρηξην του «εγώ» (υποκειμένου) , εις την διχοτόμησήν του και στην επακόλουθον σχιζοειδή του κρυσταλλίνην διαύγειαν (Τσίπρας Βερολίνου/εξωτερικού) : «Είναι λάθος να λέμε πως για όσα έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια φταίνε μόνο οι ξένοι.»
Ισχυρίζομαι ότι αυτή η εξομολόγηση του συσσωρεύοντος συμβολικό κεφάλαιο πρωθυπουργού, περισσότερο από μία υποκριτική αυτοκριτική είναι κυρίως ,το φανέρωμα μιας τελευταίας σιμουλτανέ στροφής και μεταφοράς του τόνου του εθνικολαϊκιστικού λόγου από το λαϊκιστικό στο νέο εθνικό –λαϊκιστικό μείγμα 70% Εθνος30%Λαός.
Στο αφήγημα αυτό , «ο αγνός, αδιαίρετος, αδιαμεσολάβητος από τους θεσμούς της απατηλής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας λαός είναι ελίτ». Οι ενάντιοι θεωρούνται αυτομάτως με ένα non paper, εχθροί του έθνους-λαού.
Το νέο στρατήγημα μετά την τεράστια επιτυχία του αποστάγματος της μάχης των πλατειών και του προπηλαϊκισμού: Το Μνημόνιο φταίει για την κρίση , που οδήγησε τον κ.Τσίπρα στην εξουσία επειδή διαμόρφωσε συγχρόνως τη ζωτική φαντασιογόνα και φαντασιογενή δυνατότητα σε ένα μεγάλο πλήθος υποκειμένων ώστε να εκλαμβάνουν το αποτελεσμά της(κρίσης) ως αιτία απωθώντας την «αρχή της πραγματικότητας’ , διαμορφώνεται τώρα σε : Με το δικό μας αντιμνημόνιο μας θα βγούμε από την ύφεση και θα ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία . Με τη δικιά μας λίστα θα βάλουμε τέρμα στη ληστεία των δανειστών μας. Αν δεν την δεχθούν θα κάνουμε στάση πληρωμών. Το κρίμα στο λαιμό τους
Τώρα που το ταμείον είναι μείον και η θηλιά σφίγγει ακόμη περισσότερο πρέπει η «τρύπα» να γεμίσει με λόγια που θα μπορέσουν να τραβήξουν χρήματα μέσα από τα ΑΤΜ της ελληνικής ψυχής για τον αγώνα του έθνους .
«Λεπτά υπάρχουν» λέει η Αυγή και θα τα πάρουμε από αυτούς που δεν πλήρωσαν αυτά τα έξη χρόνια της κρίσης (προς το παρόν ας τα παίρνουμε π.χ από τον πλουτοκρατικό ΟΑΕΔ ). Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να εθνικοποιηθούν (να αποτελέσουν δηλ εθνική δέσμευση και «ιδιοκτησία») μετατρέποντας τις απαιτήσεις τους με λέξεις της «νέας ομιλίας» σε κάρτες εσωτερικής δανειοδότησης και ξύνοντας τον πάτο του αιωνίου ηρωικού χθες. Αν στην Ελλάδα, τουλάχιστον ως και τα τέλη του ’90 η κριτική του «εθνολαϊκισμού» ήταν τεκμήριο προοδευτισμού τώρα η υπεράσπισή του είναι βιβλιάριο ταμιευτηρίου στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού:
Οι νέες απαραίτητες θυσίες και μέτρα θα είναι υπέρ του έθνους και του λαού : Από το έθνος-λαό, στο έθνος-λαό για το έθνος-λαό .Αυτή είναι η νέα συνταγή. Ένα το σύνθημα: Το Έθνος-λαός πάνω απ’ όλα. Η άλογη λογική του» συναμφώτερου» ,ρήξης και μη ρήξης
Οι ξένοι δεν θα πάψουν να φταίνε βέβαια για την σημερινή ασφυξία θα είναι πάντα οι πολιορκούντες, αλλά ο «δικός μας» νέος εύ-φορος πατριωτισμός είναι αυτός που πρέπει να μας οδηγήσει στην πλήρη ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας αβγαταίνοντας το ήδη συσσωρευμένο οικονομικό κεφάλαιο, γίνεται η σημαία..
«Ποιος μπορούσε αλήθεια να φανταστεί τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι «δεν πρέπει να γκρεμιστεί ό,τι θετικό έγινε τα προηγούμενα χρόνια» χωρίς να κινδυνεύει με εξάρθρωση η κάτω σιαγόνα του από την έκπληξη (Α.Τ).
Η νέα Ενφιάλωση θα έχει στην ετικέτα το εθνικό οικόσημο και ρουμπρίκα: ζήσε το μύθο
της νέα Ελπίδας. Ένα μέρος το ζήσαμε στις 25 Μαρτίου. Σε μια πρεμιέρα του επελαύνοντος «πολιτισμικού εθνικολαϊκισμού , όπου για πρώτη φορά με την κατ’ ευφημισμόν κυβέρνηση της αριστεράς στα πλαίσια μιας εθνικής επετείου χορέψανε με σημαίες και με νταούλια περιχαρείς για τα αποτελέσματα μιας επαιτείας ανεβαίνοντας τις πολιτικές κλίμακες τη ευρωζωνικής ιεραρχίας .
Εμείς , οι αξιοπρεπείς ευζω(ι)νικοί.
*Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη
Όπου ομοιοκαταληκτούν οι όρκοι