Το έχουμε συνειδητοποιήσει απόλυτα στα χρόνια που μεσολάβησαν από την εκλογική του ήττα το 2004. Ο Κώστας Σημίτης δεν παρεμβαίνει δημόσια παρά μόνο όταν θεωρεί υποχρέωσή του να προειδοποιήσει, να επισημάνει, να συμβάλλει στην αντιμετώπιση ενός σοβαρού κινδύνου. Το έκανε τις παραμονές της κρίσης και της προσφυγής στο ΔΝΤ, το έκανε στη διάρκεια της κρίσης, εξακολουθεί να το κάνει και τώρα που οι εξελίξεις στον κόσμο και στην περιοχή μας κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι.

«Η αναζήτηση μιας κοινής στάσης επιβάλλεται σε ορισμένα σημαντικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσει η χώρα. Εντονη αντιπαράθεση θα έχει ως αποτέλεσμα την κληρονόμηση προβλημάτων που θα την ταλανίζουν. Οχι άλλες μονόπλευρες Πρέσπες σε καίρια ζητήματα» αναφέρει, στέλνοντας το δικό του μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα μήνυμα ευθύνης. Η Τουρκία στριμωγμένη τόσο στα ανατολικά όσο και στα δυτικά της σύνορα γίνεται ακόμα πιο επιρρεπής σε τυχοδιωκτικές δηλώσεις και κινήσεις που καθιστούν ιδιαίτερα λεπτούς και κρίσιμους τους χειρισμούς από την ελληνική πλευρά.

Το κυριότερο ωστόσο είναι ότι το μήνυμα αυτό κάθε άλλο παρά ουδέτερο είναι, πολιτικά και εθνικά. Η φράση «όχι άλλες μονόπλευρες Πρέσπες» αρκεί για να ξεκαθαρίσει το ποιοι βαρύνονται για την έλλειψη εθνικής συναίνεσης και ποιοι θα έχουν την ευθύνη αν βάλουν ξανά μικροκομματικές αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες πάνω από το συμφέρον της χώρας.