Μετά την εθνική ήττα του 1897, αποτέλεσμα των πύρινων λόγων της Εθνικής Εταιρείας και των στρατιωτικών, που έπρεπε να αποδείξουν τη χρησιμότητά τους, η εφημερίδα Σάλπιγξ του Στυλιανού Χουρμούζιου έγραφε ότι για την ήττα μας φταίει η Ευρώπη, Η «εκπορνευθείσα υπό του συμφέροντος Ευρώπη», η οποία δεν επενέβη εγκαίρως για να εμποδίσει το στόλο να αποπλεύσει από τον Πειραιά προς την Κρήτη και δεν υποχρέωσε την Ελλάδα σε αποστράτευση, ενώ γνώριζε που θα οδηγήσει το Ελληνικό Έθνος ή η ευγενής του τύφλωση. Το 1910 ο δικηγόρος Λεβίδης, εκ των ιδρυτών της Εθνικής Εταιρείας, έγραφε στην εφημερίδα Πατρίς ότι οι Γερμανοί προκάλεσαν τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, προκειμένου να τον χάσουμε, να υποχρεωθούμε σε αποδοχή δανείου, ως αποζημίωση της Τουρκίας, και να επιβάλουν στην Ελλάδα τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο και να διώξουν τον βασιλιά Γεώργιο. Επίσης, όταν το 1906 ο μαραθωνοδρόμος Κουτουλάκης εγκατέλειψε στο 20ο χιλιόμετρο τον αγώνα, η εφημερίδα Εμπρός έγραφε ότι οι Γερμανοί έδωσαν φάρμακο στον Κουτουλάκη για να χάσει.
Αυτά συνέβαιναν τότε, και ουδέποτε η φυλή μας εγκατέλειψε τη συνήθεια να ρίχνει την ευθύνη στους ξένους για κάθε αποτυχία της και για κάθε εθνική συμφορά. Σήμερα, και πάλι φταίνε οι δανειστές, οι ξένοι εκμεταλλευτές, οι τοκογλύφοι του ΔΝΤ και της ΕΕ, οι ντόπιοι συνεργάτες τους, πλην ημών. Ακόμη και ο «ήπιος» Νίκος Φίλης, σήμερα στην πρωϊνή εκπομπή του ΣΚΑΪ είπε ότι η συγκέντρωση της Πέμπτης, με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» ήταν αντικυβερνητική, αφού είχε τα συνθήματα των δανειστών. Ενώ η «δική τους συγκέντρωση» ήταν φιλελληνική, παρά το γεγονός ότι τα συνθήματα που κυριάρχησαν διατράνωναν την έξοδο από την ευρωζώνη και την μη πληρωμή του χρέους.
Και εμείς τραβάμε το δρόμο, που μοιραία χαράξαμε από το 1823 έως σήμερα. Εθνικός διχασμός, προγονοπληξία, εμμονή στην προσφορά των προγόνων μας, άρνηση εθνικής συνεννόησης, απέχθεια προς τις μεταρρυθμίσεις, άγνοια των αρχών του Διαφωτισμού και απόρριψη της αρχής που λέει ότι για να ελπίζεις σε ένα καλλίτερο μέλλον θα πρέπει να αποβάλλεις τις κακές συνήθειες, την αεργία και την επιστροφή σε πρότυπα που η ίδια η πράξη και η διεθνής εμπειρία απέρριψαν και απέδειξαν ότι είναι αναποτελεσματικά και ζημιογόνα. Επιμονή στην πρόωρη συνταξιοδότηση από τα 50, εμμονή στο λαϊκισμό και προγραμματισμένη επαναφορά των πανεπιστημίων στην προ του 2007 κατάσταση. Δηλαδή εκεί που ήσαν πριν από το νόμο Γιαννάκου και στη συνέχεια τον νόμο Διαμαντοπούλου. Εμμονή στην μετατροπή των πανεπιστημίων από Ιδρύματα παραγωγής γνώσης, έρευνας και καινοτομίας σε Σχολές προπαγάνδας και φυτώρια συνδικαλιστών και κομματικών στελεχών.
Άραγε, υπάρχουν ακόμη αφελείς πολίτες που πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας είναι δυνατόν να ξεπεράσει τις εμμονές των συνιστωσών του κόμματός του για ένα καλλίτερο μέλλον έξω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς; Θεωρούν ότι έχει τη δύναμη να αντιπαρέλθει τη βούληση της πλειονότητας των βουλευτών του να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα του Τρίτου Κόσμου, αποξενωμένη από την Ευρώπη, απομονωμένη από τους θεσμούς του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, στερημένη από τους πόρους των 8 περίπου δις ευρώ, που εισρέουν ετησίως στη χώρα για ανάπτυξη υποδομών, για ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής, για επιχορήγηση της κινητικότητας φοιτητών και ερευνητών, για διαφύλαξη των συνόρων μας και για ενίσχυση των πολιτιστικών δομών; Η απάντηση που δίνω σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι όχι. Ο κ. Τσίπρας είναι γαλουχημένος σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι γέννημα θρέμμα του κρατισμού και της κομματικής επιβολής στην κοινωνία, είναι ταγμένος στο δόγμα «Κράτος= Κόμμα». Προσωπικά δεν ελπίζω ότι ο κ. Τσίπρας θα μετατραπεί εν μία νυχτί σε ηγέτη της χώρας, απεμπολώντας τον τίτλο του αρχηγού των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έγραψα και σε ένα άρθρο μου στις 27/1/2015, αν είχε ως στόχο να κρατήσει την Ελλάδα στην ΕΕ και στους άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα είχε συμμαχήσει με ένα από τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα και όχι με το ευρωφοβικό ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου. Ακόμη και τώρα, αν είχε την πρόθεση να επανορθώσει, θα είχε ζητήσει την συμβολή και των άλλων κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού τόξου. Δεν το έπραξε, απλούστατα διότι δεν το πιστεύει, διότι δεν είναι στις προθέσεις του.
Και τώρα στο δια ταύτα. Η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να βλέπει ατάραχη και αδιάφορη τα τεκταινόμενα. Η αρχή έγινε με την αυθόρμητη συγκέντρωση της Πέμπτης και συνεχίζεται με τις συγκεντρώσεις της Δευτέρας στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Χανιά στην Καβάλα, στον Βόλο, όπου δεκάδες χιλιάδες πολιτών απαιτούν την παραμονή μας στην ευρωζώνη και τη βαθειά τομή στο κομματικό Κράτος. Όμως, η απαίτηση αυτή θα πρέπει να μετουσιωθεί σε πράξη. Μία ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία έχει δύο πυλώνες: το Κεντροδεξιό Κόμμα και το Κεντροαριστερό Κόμμα. Για την ανασύνταξη του πρώτου έχουν άλλοι την ευθύνη και εύχομαι αυτό να συμβεί όσο είναι ακόμη καιρός. Εμείς, οι πολίτες που ιδεολογικά βρισκόμαστε στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κοινωνικού και Μεταρρυθμιστικού Κέντρου, οφείλουμε εδώ και τώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την ανασύσταση του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ελλάδας. Οι μεμονωμένες κινήσεις και οι σεχταρισμοί προξενούν ζημία και προκαλούν απογοήτευση στους προοδευτικούς πολίτες όλων των αποχρώσεων. Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε ομόφωνα (ασχέτως αν μερικοί δεν το πίστευαν) να οδεύσουμε τάχιστα σε ενωτικό ιδρυτικό συνέδριο της νέας παράταξης, παρά το αποτέλεσμα της εκλογής προέδρου του, που μου αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Αυτή την ευχή διατυπώνουν χιλιάδες πολιτών. Την Τρίτη θα γίνει για μία ακόμη φορά η αρχή για μία νέα προσπάθεια ενότητας του χώρου. Οι καιροί ου μενετοί. Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εμείς οφείλουμε να ετοιμαστούμε για το καλό της πατρίδας.