Το χειρότερο; Το πιστεύουν. Είναι αυτοί, μόνον «αυτοί», οικονομικές και πολιτικές αυθεντίες. Μόνον αυτοί μπορούν.
Τι «μπορούν»; Να κάνουν πράξη τα μεγάλα. Να ανοίξουν την πόρτα της εξόδου από την κρίση. Να δείξουν «πόρτα» στην τρόικα. Να ανοίξουν την πόρτα των αγορών.
Παραδόξως δυσκολεύονται «στα μικρά». Να ανοίξουν τις πόρτες των πανεπιστημίων. Να επενδύσουν σε «κεκτημένα». Να μη χάσουν χρόνο και χρήμα γονείς και παιδιά από χαμένα εξάμηνα.
Δεν μας φτάνει το εθνικό όνειδος της υφαρπαγής του μέλλοντος από τους νέους ανθρώπους, τους αφαιρούμε και το δικαίωμά τους να διασώσουν ό,τι απόμεινε από το πλιατσικολόγημα του αύριο.
Η ασημαντότητα και η ποταπότητα του πολιτικού συστήματος και της πνευματικής μας ελίτ πίσω από τις πόρτες των κλειστών πανεπιστημίων. Με πρυτάνεις που συγχέοντας τις υποκριτικές τους ικανότητες στο θέατρο αυτοθαυμάζονται υποδυόμενοι τους ακαδημαϊκούς δασκάλους.
Όχι λίγες φορές, τις περισσότερες μάλλον, δίνουμε την εντύπωση ότι εξέλιπε των συμπεριφορών μας το ένστικτο της (εθνικής) αυτοσυντήρησης.
Με ουρανομήκεις οιμωγές για την ανθρωπιστική κρίση, τη φτώχεια, την ανεργία, φιλοδοξούμε να καλύψουμε την εκκωφαντική μας αμηχανία για συνεννόηση στα στοιχειώδη. Ολοφυρόμενοι λαϊκιστές παντός κόμματος. Ανάλογα με τη θέση την οποία κατέχουν στο σύστημα εξουσίας. Άκρατοι δημαγωγοί ως αντιπολιτευόμενοι, κήνσορες του λαϊκισμού των άλλων όταν βρεθούν στην κυβερνητική εξουσία.
Σκάβουν τον λάκκο τους; Όχι. Σκάβουν τον λάκκο της χώρας. Δημιουργούν μια κοινωνία των εύκολων λύσεων, της ήσσονος προσπάθειας και των ψευδαισθήσεων. Αυτή που τελικώς θα εκδικηθεί τη χώρα και τον εαυτό της.
Λαϊκιστικομαζώματα, λαϊκιστικοσκορπίσματα. «Πλειοψηφίες» πολιτικά και κοινωνικά ασύνδετες. Χωρίς εσωτερική συνοχή που μπορεί να προκύψει από ένα παραγωγικό σχέδιο συνάρθρωσης συμφερόντων. Εξ ου και ο απορριπτέος, πλην εγγενής, «κοινωνικός αυτοματισμός». Αυτές οι «μεγάλες πλειοψηφίες», αυτός ο κατακερματισμένος «λαός» θα κατασπαραχθεί αύριο από αντιθέσεις που σήμερα διασκεδάζονται με την αυταπάτη της Μνημονιακής Σεισάχθειας. Ως αποτέλεσμα μιας Μεγάλης Απάτης, μιας Εθνικής Παρεξήγησης. Αυτής και αυτών που την πλάσαραν στη λαϊκή αγορά. Παρουσιάζοντας τη βαθιά κρίση ως αποτέλεσμα των αλλαγών και όχι των μη αλλαγών στο κράτος και στην οικονομία.
«Κουτσοί-στραβοί» στον Άγιο Μνημόνιο ή στον Όσιο Αντιμνημόνιο. Τέτοια πολιτική ένδεια λοιπόν. Τόση μεγάλη δειλία για το «γνώθι σ? αυτόν». Για ένα πολιτικό προσωπικό και μια ιθύνουσα τάξη των ανίκανων σε ιστορικό αναστοχασμό. «Καταραμένοι» να επαναλαμβάνουν λάθη που οδηγούν σε εθνικές ήττες. Τις οποίες θα «χρεώσουν» αύριο σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς.
Η συνεννόηση στο εσωτερικό της χώρας φαντάζει ως ιδεολογική προδοσία και στο εξωτερικό ως εθνική μειοδοσία.
Σε αυτή τη χώρα σαν να μη τέλειωσε ποτέ ο εμφύλιος πόλεμος. Ένας ολέθριος αλυτρωτισμός αποθεώνει τον ανορθολογισμό και ενοχοποιεί τον ορθολογισμό.
Δημιουργεί ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δυνάμεων του «σκότους» και του «φωτός» παραμορφώνοντας την πραγματικότητα. Η οποία -φυγείν αδύνατον- θα περάσει ως οδοστρωτήρας πάνω από χαμένες ευκαιρίες που θυσιάζονται χάριν της αρχομανίας των ιδεοληψιών.
Των «ιδεοληψιών» ή των… εξουσιών; Της αρχομανίας των ιδεών ή του ιδεολογικού αμπαλάζ που αυτό προσφέρει για να αποκρυβεί η εξυπηρέτηση των αθάνατων κομματικών πελατειών; Μικρή σημασία έχει η απάντηση στη διάζευξη. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Δείτε. Ακόμα και τώρα που η επίκληση της εθνικής ανάγκης για συγκυβέρνηση κάθε άλλο παρά πρόσχημα αποτελεί, οι δαίμονες του παρελθόντος «δαιμονίζουν» τους εταίρους. Η συνύπαρξη με τη ΝΔ προκαλεί σκοτοδίνη σε ΠΑΣΟΚους και σε Νεοδημοκράτες αντίστοιχα. Κανένας δεν αντέχει τον άλλον. Μίκρυνε και η πίτα της εξουσίας…
Καμαρώστε το τελευταίο νομοσχέδιο για τον φόρο στα ακίνητα και πώς εμπεδώνει (!), αυτό, φορολογική συνείδηση.
Απαλλάσσουμε κατ? ουσίαν τους αγρότες -οι ίδιοι δεν είναι αποδέκτες των ανταποδοτικών κοινωνικών οφελών;- και επιβαρύνουμε τους ιδιοκτήτες ακινήτων στα αστικά κέντρα. Επειδή, υποθέτουμε, θεωρούν πως το Κιλελέρ είναι συνώνυμο της αγροτιάς. Ποιος, όμως, μπορεί να αποκλείσει το εκλογικό Κιλελέρ των πόλεων;
Υπεράνω όλων όχι πολιτικές, σχέδιο και πρόσωπα, όχι πολιτικά ισχυρός λαός, ήτοι λαϊκές πλειοψηφίες με πολιτικές συντεταγμένες, αλλά άθροισμα αγανάκτησης προς κτήση εξουσίας. Μπορεί να το δούμε και αυτό. Τους… ΣΑΝΕΛ σε κυβερνητική συνεργασία κατά τη βιτριολική ονομασία που έδωσε στην εικαζόμενη συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στέλεχος της Αριστεράς. Και ευγενικός ήταν.
Διότι η αποκάλυψη του ευτελισμού αλλού βρίσκεται. Όχι στη Chanel. Αλλά στο κοκό της εξουσίας. Στην Coco Chanel.
Υ.Γ.: Από το ξεστραβωτικό βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση «Η Ελλάδα στην κρίση», αναδημοσιεύω κείμενο επιστολής που απηύθυνε το 1947 ο επικεφαλής της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα Paul Porter προς τον υφυπουργό Εξωτερικών W.L. Clayton.
«Εδώ δεν υφίσταται Κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ? αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από τους άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα».