Αφορμή γι’ αυτό το οργισμένο σχόλιο, είναι η απαράδεκτη απεργία που κήρυξαν ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ σε όλα τα ΜΜΕ, την ημέρα επίσκεψης στη χώρα μας ενός πολύ σημαντικού ηγέτη της ΕΕ, του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ. Ενός ηγέτη που έδειξε από την αρχή την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και συνέβαλε, κατά κοινή αποδοχή, πάρα πολύ, ώστε η χώρα μας να αρχίσει να ανακτά την αξιοπιστία της και να έχει ελπίδες να ορθοποδήσει…
Η Ένωση των δημοσιογράφων, που σε κάθε ευνομούμενη και ΚΑΝΟΝΙΚΗ χώρα θα στεκόταν δίπλα σε κάθε εθνική προσπάθεια, πέρα από οποιαδήποτε διαφορά που μπορεί να υπάρχει στο εσωτερικό, στην Ελλάδα επέλεξε το αντάρτικο, εγκλωβισμένη σε αριστερίστικες λογικές και «αντιμνημονιακά» συμπλέγματα.
Όμως η απεργία αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Διότι η ηγεσία των δημοσιογράφων έχει κηρύξει εδώ και αρκετό καιρό άλλη μία φορά τον πόλεμο μέχρις εσχάτων σε ό,τι δημόσιο υπάρχει στο χώρο της ενημέρωσης: ΕΡΤ, Αθηναϊκό Πρακτορείο, 9.84 και οι υπόλοιποι Δημοτικοί Ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία εδώ και περίπου ένα 20ήμερο. Και ο λόγος; Διότι αρνούνται να μπουν στο ενιαίο μισθολόγιο, όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στο δημόσιο (αυτοί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού…) και δεν είναι ικανοποιημένοι ούτε από τη χάρη που τους κάνει η κυβέρνηση, εξαιρώντας τους και προσφέροντάς τους μια ΚΥΑ με πολύ πιο ήπιες μειώσεις. Κανείς δεν θέλει να μειώνονται οι μισθοί. Δεν μπορείς όμως να ζητάς να εξαιρείσαι εσύ, με αποτέλεσμα να πέφτουν περισσότερα βάρη στους άλλους, που ήδη βρίσκονται σε σημείο που δεν αντέχουν πια…
H ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, που στα λόγια υποτίθεται ότι τιμά τις περίφημες «διαδικασίες βάσης», προκηρύσσει απεργίες- τουφεκιές, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, παρά την εκπεφρασμένη βούληση γενικών συνελεύσεων εργαζομένων να επιλεγούν άλλες μορφές διεκδίκησης και όχι τυφλά απεργιακά μπλακ άουτ.
Καμιά απεργία δεν έχει γίνει βέβαια για τα «ένοχα μυστικά» που έχουν να κάνουν με τις αργομισθίες, τις περίεργες λίστες και τα βολέματα ημετέρων. Ούτε για τις περίεργες διαπλοκές δημοσιογράφων και πολιτικής, οικονομικής εξουσίας… Αλλά αυτή είναι μία λεπτομέρεια, σε μια κοινωνία στην οποία απουσιάζει η αλληλεγγύη και κυριαρχούν οι εκβιασμοί των συντεχνιών. Και οι δημοσιογράφοι είναι μία από τις ισχυρότερες συντεχνίες.
Κατά την άποψή μου, αργά αλλά σταθερά, διαμορφώνεται κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό, που αρνείται συστηματικά να καταδικάσει η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου. Υπάρχει μια βαθιά αντιδραστική, αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική αντίληψη. Η αντίληψη που ξεκίνησε από το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αλλά εξελίχθηκε επικίνδυνα. Ενώνει ως κόκκινη κλωστή τα γεγονότα της Κερατέας, την αθλιότητα στις Σκουριές της Χαλκιδικής και τα καλόπαιδα που θεωρούν ότι είναι επανάσταση να ληστεύουν τράπεζες και να βάζουν εκρηκτικούς μηχανισμούς σε πολυσύχναστους χώρους, όπως το The Mall.
Ο εγκλωβισμός σε ιδεοληψίες και δογματισμούς, οδηγεί στην απόλυτη περιφρόνηση των νόμων, των κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού, του διαλόγου που σημαίνει ότι συζητάς αναζητώντας κοινά σημεία και όχι για να εκβιάσεις και να επιβάλλεις τις δικές σου θέσεις, των κατακτήσεων της Δημοκρατίας. Πράγματα αυτονόητα στις ανεπτυγμένες δημοκρατίες, ζητούμενα όμως στη χώρα μας.
Μια απόδειξη γι’ αυτό είναι η στάση της ΕΣΗΕΑ αυτές τις ημέρες. Θέτει πάνω από τον εθνικό στόχο που σηματοδοτεί η επίσκεψη ενός ευρωπαίου ηγέτη, τα δικά της συντεχνιακά συμφέροντα. Παίζει το πολιτικό παιχνίδι διαφόρων πολιτικών δυνάμεων στον «αντιμνημονιακό» αγώνα. Αγνοεί την ουσία των δικαστικών αποφάσεων… με τη λογική του «ό, τι δεν μας συμφέρει το αγνοούμε…». Ο σεβασμός των αποφάσεων των δικαστηρίων είναι αυτονόητος σε μια Δημοκρατία, ακόμη και εάν θεωρούμε ότι μία απόφαση είναι άδικη. Αυτονόητα πράγματα που δεν είναι, δυστυχώς, αυτονόητα σε αυτή τη χώρα…
Θεωρώ χρήσιμο να κλείσω αυτό το κείμενο με τα λόγια μιας κοπέλας από την ιστοσελίδα espresso croquant, που υπογράφει με το όνομα «< Ο πολυεθνικός μάνατζερ» όπως τα «έκλεψα» από το post του συναδέλφου μου, συνδικαλιστή της ΕΣΗΕΑ, Μάκη Διόγου: (Ζητώ συγγνώμη για το λάθος που έγινε και τα λόγια αποδόθηκαν στην Α. Πρωτοψάλτη)
«Ναι, θα έφευγα. Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα -ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς- και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο -συνήθως αυτός λέγεται κράτος, όταν δεν λέγεται μαλάκας- να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: Απ’ το να του βρει δουλειά, μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.»
.
Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ