Όσο πλησιάζει το συνέδριο του «νέου» ΣΥΡΙΖΑ - ως «προοδευτικής συμμαχίας» πλέον - τόσο πυκνώνουν τα αυτοκριτικά εγχειρήματα στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για διαγκωνισμό των παλιών και των υπό διαμόρφωση τάσεων προκειμένου να καταλάβουν τις καλύτερες δυνατές θέσεις στην αφετηρία του νέου φορέα.

Στο πλαίσιο αυτό δεν επιχειρείται φυσικά κάποια ειλικρινής και ουσιαστική προσπάθεια αυτοκριτικής, έστω και στη βάση των προγραμματικών στόχων που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θέσει. Επιχειρείται απλώς η μονομερής επίρριψη των ευθυνών σε τρίτους, με στόχο την απαλλαγή της ηγεσίας που τους επέλεξε και τους αξιοποίησε.

Το εκρηκτικό  «αυτοκριτικό» κλίμα επιδεινώνουν και τα εκτός νυμφώνος πλέον ηγετικά στελέχη της Συριζανελικής διακυβέρνησης. Ο Βαρουφάκης παρομοιάζει το προσυνεδριακό κείμενο με «διάγγελμα Ντάισελμπλουμ», ο Καμμένος πλέκει το εγκώμιο της εποχής - με εξαίρεση το άλλοθι της εξόδου του - και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προαναγγέλλει βιβλίο που θα «προβαίνει σε συνταρακτικές αποκαλύψεις και θα αναφέρεται σε σκληρές αλήθειας που θα πονέσουν και θα ανάψουν φωτιές».

Παραμένει η απορία για το ποιες πολιτικές δυνάμεις από εκείνες που κατήγγειλαν όλα αυτά τα χρόνια την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν, στη βάση της δήθεν αυτοκριτικής του, να κάτσουν μαζί του στο ίδιο τραπέζι.