Είχαμε πει ότι για να υπάρξει η επόμενη ημέρα για την κεντροαριστερά πρέπει να υπάρξει η ημέρα, η Κυριακή το βράδυ. Η Ελιά στάθηκε όρθια και έτσι μπορούμε πλέον να ανοίξουμε και πάλι αυτήν την συζήτηση, που διακόπηκε απότομα όταν μια ομάδα από τους 58 αυθαίρετα έδωσε την εντύπωση ότι οι «58 τα έσπασαν με το ΠΑΣΟΚ», όπως έγραψε ο τύπος και πέρασε στην κοινή γνώμη. Υπενθυμίζω ότι το επόμενο πρωί του » διαζυγίου» ανακοίνωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης την κάθοδο του Ποταμιού στις ευρωεκλογές και ένα κομμάτι των 58 αμέσως μετανάστευσε στην κοίτη του. Ένα άλλο κομμάτι είχε επιστρέψει στην ΔΗΜΑΡ, ενώ 5 μπήκαμε στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς. Το Ποτάμι κατέγραψε ένα αξιοπρεπές ποσοστό αλλά η προσπάθεια του να κυριαρχήσει στον ενδιάμεσο χώρο είναι προφανές ότι δεν πέτυχε. Η ΔΗΜΑΡ γνώρισε βαριά ήττα που ήταν απότοκος του διπλού λάθους της αποχώρησης από την κυβέρνηση και από τις διεργασίες για την κεντροαριστερά.
Από την Κυριακή το βράδυ ορισμένοι/ες που δεν άνοιξαν το στόμα τους να πούνε μια κουβέντα καλή για την Ελιά (κάποιοι από αυτούς μας θύμιζαν με νόημα ότι είναι ΠΑΣΟΚ λες και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πυλώνας της Ελιάς) και περίμεναν με ανυπομονησία να επιβεβαιωθούν οι καταστροφικές μετρήσεις για να θέσουν θέμα ηγεσίας ή για να τους καλέσει η Ιστορία, εμφανίζονται σαν να μην τρέχει τίποτε και θέλουν να χωρέσουν στο κάδρο της επόμενης ημέρας.
Έχοντας πίσω μας μήνες σκληρής δουλειάς που απέδωσε τελικά το σχήμα της Ελιάς- που χωρίς αυτό δεν θα άντεχε η παράταξη- έχουμε μια διπλή υποχρέωση: να σημάνουμε επανεκκίνηση αλλά και να αξιολογήσουμε συμπεριφορές για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη που ανέκοψαν μια δυναμική η οποία θα μας ανέβαζε ψηλότερα.
Η συνταγή είναι μία και δοκιμασμένη: πρόσκληση σε όλους χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς. Ακούω μια θεωρία ότι η παράταξη φτιάχνεται από τα κάτω, μέσα στην κοινωνία κλπ. Φτιάχνεται και από τα κάτω. Αλλά χωρίς συνεννόηση και από τα πάνω δεν γίνεται τίποτε. Μόνο που δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Η Ελιά είναι «ένα το κρατούμενο», αποτελεί βάση εκκίνησης. Βάση αναγκαία αλλά όχι ικανή από μόνη της να συσπειρώσει όλη την κεντροαριστερά. Για αυτό η πρόσκληση προς όλους για συνδιαμόρφωση της παράταξης μέσα από ένα ιδρυτικό Συνέδριο είναι σωστή. Και το ισοδύναμο της πρόσκλησης χωρίς όρους και προϋποθέσεις είναι ότι όποιος ανταποκρίνεται προσέρχεται χωρίς δικούς του όρους και παραλυτικά προαπαιτούμενα σε αυτή την συζήτηση. Και η εμπειρία από την Ελιά είναι ότι προχωράμε με όσους θέλουν. Γρήγορα αλλά όχι βιαστικά, το φθινόπωρο.
Η συρρίκνωση της ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει να τροφοδοτήσει υπεροπτικές συμπεριφορές απέναντι της. Όχι μόνο γιατί υπάρχουν εκεί σύντροφοι που πιστεύουν ότι και εμείς. Αλλά γιατί το θέμα δεν είναι το άθροισμα δυνάμεων, αλλά η δυναμική που απελευθερώνεται από μια συσπείρωση. Συσπείρωση που προφανώς θα ενισχυθεί αν το Ποτάμι προσέλθει με ότι φρέσκο κουβαλάει στην συνάντηση αυτή. Αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζεται κάποιος χρόνος για να συνειδητοποιήσουν στο Ποτάμι ότι η εμμονή στην θέση «πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» ήταν και απόλυτη και αν την πάρουμε τοις μετρητοίς συγκρούεται μετωπικά με την άλλη διακηρυγμένη θέση του για κυβερνήσεις ευρύτατης βάσης και συνεννόησης. Επίσης πρέπει να ξεκαθαρίσουν μέσα τους αυτό που όλος ο κόσμος πιστεύει για αυτούς: ότι ανήκουν στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό και κεντροαριστερό χώρο.
Είμαι βέβαιος ότι τελικά θα συνεννοηθούμε και ότι το Ποτάμι θα αποφύγει σφάλματα μικρομεγαλισμού που διέπραξε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ και που δεν δικαιολογούνται από μια ψύχραιμη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Γιατί ότι ανεβαίνει πολύ εύκολα κατεβαίνει αν δεν ανταποκριθεί στην απαίτηση για ενότητα και ανανέωση, που αποτελούν αδιάσπαστο δίδυμο.
Σε κάθε περίπτωση η πρωτοβουλία των κινήσεων βρίσκεται στα χέρια της Ελιάς και σωστά ο Βενιζέλος την Κυριακή άνοιξε την συζήτηση. Και η συζήτηση θα περιλάβει τα πάντα. Και τις ασκούμενος πολιτικές, και τις αναγκαίες αλλαγές σε αυτές και θεσμικές αλλαγές, μια μεταρρυθμιστική ατζέντα μιας σύγχρονης κεντροαριστερής παράταξης. Αντιλαμβάνομαι οτι δεν είναι το ίδιο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το εύρος των δυνάμεων που στήριξε τον Καμίνη και τον Μπουτάρη δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μια πολιτική συμφωνία για την κεντροαριστερά και τον τόπο. Και μπορεί και θα γίνει.