Στην προεκλογική ατζέντα κυρίαρχο ρόλο παίζει η αποχώρηση Λαφαζάνη και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κατανοητό, αλλά είναι λάθος. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η επόμενη διάσπαση του κόμματος και η αποσύνθεση της ηγετικής του ομάδας. Η οποία, αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι, θα οδηγήσει σε νέα πολιτική κρίση και ενδεχομένως στην οριστική έξοδο της χώρας από την Eυρωζώνη.

Υπερβολή; Καθόλου. Η εμπειρία των προηγούμενων Μνημονίων μάς δείχνει πως σε κάθε καινούργιο γύρο υπερψήφισης μέτρων είχαμε αποχωρήσεις βουλευτών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην επαναληφθεί το ίδιο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο. Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις δηλώσεις των στελεχών του, ο μόνος λόγος που δεν είχαμε από τώρα περισσότερες αποχωρήσεις είναι ο ισχυρός κομματικός πατριωτισμός. Για πόσο ακόμη; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ. Τσακαλώτος ο οποίος μαζί με άλλα στελέχη του κοντινού περίγυρου του κ. Τσίπρα έπαιξε με το ενδεχόμενο να μην είναι υποψήφιος. Oταν τελικά ανακοίνωσε τη συμμετοχή του υπογράμμισε πως ήδη πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου είχε πει ανοικτά πως το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν βγαίνει. Του είχαν απαντήσει όμως από την ηγεσία να σιωπήσει γιατί θα χάσουν ψήφους!

Ολοι υπέθεσαν ότι ο κ. Τσακαλώτος είχε την άποψη ότι δεν έπρεπε να έχουν δοθεί τόσες ανεδαφικές υποσχέσεις. Στην πραγματικότητα ο κ. Τσακαλώτος είχε πει το αντίθετο. Πίστευε απλώς ότι το πρόγραμμα θα πρέπει να συνοδευτεί από μια «μεγάλη επίθεση στον συσσωρευμένο πλούτο». Ο κ. Τσακαλώτος με άλλα λόγια δεν είναι ο ρεαλιστής. Κάνει κριτική από τα αριστερά όπως και η κίνηση των «53» στην οποία ανήκει και η οποία αποτελεί ή μάλλον αποτελούσε ένα από τα βασικά στηρίγματα του κ. Τσίπρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ανακοίνωσή της η κριτική προς τη ΛΑΕ του κ. Λαφαζάνη είναι επιδερμική, ότι έπληξε τον πλουραλισμό του κόμματος και ήταν μονοσήμαντα αντιμνημονιακός. Τον κ. Τσίπρα από την άλλη πλευρά τον κατηγορεί για αρχηγισμό, ότι δεν προχώρησε σε έκτακτο συνέδριο όπως αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή και ζητά τακτικό συνέδριο μετά τις εκλογές. Επιμένει μάλιστα στη διατήρηση «διαύλων ουσιαστικής επικοινωνίας» με τους διαφωνούντες και επισημαίνει την ανάγκη για «στρατηγικό επαναπροσδιορισμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως επισημαίνει τις αποφάσεις πρέπει να τις πάρουν τα μέλη του κόμματος. Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει κανείς πού οδηγούν όλα αυτά. Αλλωστε η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να δηλώνει αντιμνημονιακή, αρνείται να κάνει αυτοκριτική και η ευρωπαϊκή της πολιτική εξακολουθεί να είναι ένα φλερτ στο ευρωπαϊκό περιθώριο. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έχει τη θέληση και την ικανότητα να αντέξει τη δύσκολη τριετία που πρέπει να περάσει η χώρα για να βγούμε από τα Μνημόνια. Πόσω μάλλον τα απλά μέλη και τα στελέχη του κόμματος.