Χωρίς εκπλήξεις ολοκληρώθηκε και η τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας. Όπως αναμενόταν, η υποψηφιότητα Σταύρου Δήμα δε συγκέντρωσε τις αναγκαίες 180 ψήφους και μοιραία, σύμφωνα με τη συνταγματική πρόβλεψη, η Βουλή διαλύεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές την 25η Ιανουαρίου.

Εκλογές που δε σημαίνει κατ’ ανάγκη και κάποιας μορφής «τελική λύση» του ελληνικού προβλήματος. Αντίθετα, με τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους δανειστές να είναι ακόμα ανοικτές, η διαιώνιση των αιτίων που οδήγησαν στην ελληνική κρίση, καθώς και τα προτάγματα των δύο κύριων αντιπάλων αυτής της εκλογικής αναμέτρησης παραπέμπουν σε συνέχιση των πολιτικών και των συμπεριφορών που εγγυώνται σε ικανό βαθμό το βάλτωμα και το βάθεμα της υφιστάμενης κατάστασης.

Καίριας σημασίας για την κατανόηση των πολιτικών εξελίξεων που πυροδοτούν οι επικείμενες εκλογές, αλλά και οι προτεραιότητες των δύο κομμάτων που θα διεκδικήσουν την πρωτιά σε αυτές δεν είναι τόσο ο προεκλογικός λόγος που εκφέρουν ήδη και θα εκφέρουν στην πορεία ως τις κάλπες. Προεκλογική περίοδος γαρ και ο προπαγανδιστικός λόγος θα έχει την τιμητική του. Πιο πολύ διαφωτιστικές είναι οι κοινωνικές συμμαχίες που βρίσκονται στη βάση των οπαδών-ψηφοφόρων τους, και η προσέγγιση των συμφερόντων, των στοχεύσεων και των διακυβευμάτων τους από τη διατήρηση ή την κατάληψη της εξουσίας.

Ο βασικός κυβερνητικός εταίρος, η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, σε καμία φάση της θητείας του δεν επέδειξε ιδιαίτερη μεταρρυθμιστική έφεση και φυσικά ουδέποτε άρθρωσε ένα ανάλογο αφήγημα που θα μπορούσε να συσπειρώσει τις παραγωγικότερες και ζωτικότερες αναπτυξιακά τάξεις και υποκατηγορίες του πληθυσμού και του κοινωνικού σώματος παρέχοντας ένα σαφές τροχιοδεικτικό στίγμα για υπέρβαση των αιτίων και των πρακτικών που παρήγαγαν την οιονεί χρεωκοπία, ενώ ανάλογης ποιότητας ήταν και η μη ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού με άνοιγμα εκτός των κομματικών τειχών, κάτι που φάνηκε κρυστάλλινα στον τελευταίο ανασχηματισμό-φαρσοκωμωδία.

Αντίθετα, επέμεινε εμμονικά στη διαφύλαξη των ειδικότερων συμφερόντων των κοινωνικών στρωμάτων που αποτελούν διακριτές ομάδες επιρροής στη σπονδυλική στήλη των ψηφοφόρων του, όπως ενδεικτικά τα κλειστά επαγγέλματα, γιατροί-φαρμακοποιοί-δικηγόροι-συνταξιούχοι ευγενών ταμείων-εκκλησία.. Μέτρα για την υγιή επιχειρηματικότητα, την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, την προσέλκυση επενδύσεων και τον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης απουσίασαν χαρακτηριστικά από την ατζέντα των επιλογών του την παρελθούσα τριετία, μένοντας απλά και μόνο ως «μεταρρυθμιστική ρητορεία», προκειμένου να καλυφθούν προπαγανδιστικά η ένδεια τομών στο διαρθρωτικό πεδίο και η τυφλή προσήλωση στο δημοσιονομικό σκέλος των δανειακών συμβάσεων. Το δε κυριότερο, τίποτα δεν πείθει ότι ένα κατάκοπο κόμμα, όπως η σημερινή ΝΔ, είναι σε θέση την επαύριο των εκλογών να στραφεί στις κατευθύνσεις εκείνες που απαιτούνται για την εξυγίανση της οικονομίας και την τοποθέτησή τις σε πραγματικές αναπτυξιακές ράγες. Το μόνο στο οποίο μπορεί να προσδοκά κανείς είναι η συντήρηση των σημερινών αδιέξοδων και των συμφερόντων εκείνων που παραδοσιακά προωθούνται από τη σημερινή ελληνική δεξιά παράταξη, τη συνέχιση της υψηλής ανεργίας και την επέκταση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Αναπαραγωγή της Κρίσης συνιστούν και οι κυβερνητικές διακηρύξεις της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ανακατάληψη της εξουσίας από τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό, τη συνδικαλιστική ιδιοτέλεια και παντελής, ταυτόχρονα, αγνόηση κάθε πραγματικής απόπειρας ενίσχυσης της τριτοκοσμικής ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων με οξεία ιδεοληπτική παλαιοαριστερή ρητορεία. Με άλλα λόγια, αναπαραγωγή των δομών εκείνων που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στον γκρεμό των μνημονίων και των συμφερόντων εκείνων που παρεμποδίζουν με πείσμα και επιμονή το πέρασμα σε ένα διαφορετικό, ορθολογικό και βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, απειλεί θανάσιμα τη θέση και τα προνόμια των κοινωνικών ομάδων που με όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν την αναπαραγωγή της ισχύος τους και, εν συνεχεία, τη διαιώνισή τους. Ακόμα και με κόστος τη χρεωκοπία και τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αναπαραγωγή τέλος της ελλιπέστατης κοινωνικής συνοχής, αφού οι πρακτικές των κρατικοδίαιτων ελίτ της συμμαχίας που έχει υφάνει η Κουμουνδούρου αποτελούν πρακτικές βαθιάς εκμετάλλευσης του κοινωνικού συνόλου.

Την πολιτική αλλαγή του 1909-1910 ο Ελευθέριος Βενιζέλος την είχε επιχειρηματολογήσει στην ανάγκη ανάληψης των κυβερνητικών ηνίων της χώρας από τις παραγωγικές ομάδες που παρείχαν και δημιουργούσαν τα κρατικά έσοδα στον προϋπολογισμό και που ως τότε διαχειρίζονταν από όσους παρασιτικά σιτίζοντας από αυτόν, κατέχοντας και διακρατώντας την πολιτική εξουσία. Έναν αιώνα μετά, στις επερχόμενες εκλογές, όποια και αν είναι η τελική έκβασή τους, η εξουσία θα παραμείνει μακριά από όσους παράγουν, και μπορούν να παράγουν αποτελεσματικότερα και πιο εκτεταμένα, τον εθνικό πλούτο, αφού αυτή θα παραμείνει στα χέρια των κοινωνικών ομάδων που απομυζούν τους πόρους της παραγωγικής Ελλάδας προς ιδίον όφελος. Η υπέρβαση της κρίσης μπορεί να περιμένει. Με όποιο τίμημα για τη χώρα. Όπως είχε πει και ο Γκράμσι, ζούμε την εποχή των τεράτων…