kathimerini.gr
Υπάρχει κάποιος λόγος να πηγαινοέρχονται καθημερινώς στην Βουλή οι κ.κ. Σπύρος Δανέλλης, Κώστας Ζουράρις, Βασίλης Κόκκαλης, Ελενα Κουντουρά, Αικατερίνη Παπακώστα, και Αθανάσιος Παπαχριστόπουλος; Τσάμπα οι βενζίνες και τζάμπα τα αέρια του θερμοκηπίου που εκλύουν τα βουλευτικά τους αυτοκίνητα, αφού περιόρισαν το «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» των βουλευτών στο «ό,τι πει το κόμμα»· και μάλιστα το κόμμα που δεν είναι το δικό τους και δεν είναι αυτό που επέλεξαν οι ψηφοφόροι τους.
Δεν έχει ματαγίνει τέτοιος ευτελισμός της Βουλής, σαν αυτόν που επέτυχαν η κυβέρνηση μαζί με τους έξι. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να έχει και την πλειοψηφία χορτάτη και την κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ ολόκληρη, δημιούργησε βουλευτές δύο Κοινοβουλευτικών Ομάδων. Θα ανήκουν τυπικώς σε αντιπολιτευόμενα κόμματα και θα υπερψηφίζουν ό,τι θέλει το κυβερνών κόμμα· μα ό,τι θέλει! Ούτε σεναριογράφος κωμωδιών του Χόλιγουντ δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί. Πολλώ δε μάλλον όταν διανθίζουν αυτή την απρέπεια με φληναφήματα σαν του κ. Δανέλλη «επιθυμώ να συμβάλλω στην προάσπιση του κύρους του Κοινοβουλίου καθώς και στην εύρυθμη λειτουργία του» ή της κ. Παπακώστα «το αξίωμα του βουλευτή υπερβαίνει τις κομματικές σκοπιμότητες και τακτικισμούς».
Μπορεί να ζούμε σε μεταβατική περίοδο, όταν τελειώνει το παλιό των συμπαγών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, την περίοδο που ο Αντόνιο Γκράμσι ονόμασε «εποχή των τεράτων». Οι λέξεις έχουν χάσει πλέον την σημασία τους και η Δημοκρατία μένει ανάπηρη από τα πολλαπλά στραμπουλήγματα των κανόνων κοινοβουλευτικής ευπρέπειας και πολιτικής αξιοπρέπειας αυτών που ο λαός επέλεξε να τους εκπροσωπήσει κι αυτοί εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα.
Οι καθηγητές του Χάρβαρντ Steven Levitsky και Daniel Ziblatt στο βιβλίο τους «Πως πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο) γράφουν πως «οι Δημοκρατίες λειτουργούν καλύτερα και έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής όταν οι συνταγματικές ρυθμίσεις ενισχύονται από άγραφους κανόνες (…) Το Αμερικανικό Σύνταγμα του 1787 δεν θα είχε ίσως επιβιώσει αν με τα χρόνια δεν είχαν διαμορφωθεί κάποιοι άγραφοι, εθιμικοί κανόνες σχετικοί με την λειτουργία των κομμάτων (…) είναι και αυτοί “προστατευτικά κιγκλιδώματα” της Δημοκρατίας. Συμπεριφορές που κάποτε θεωρούνταν αδιανόητες για Αμερικανούς πολιτικούς γίνονται σήμερα ανεκτές. Ακόμη κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτολμήσει να γκρεμίσει τα προστατευτικά κιγκλιδώματα της συνταγματικής τάξης πραγμάτων, θα έχει οπωσδήποτε συμβάλλει ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον, πιθανόν από άλλο Πρόεδρο».
Αποδείχθηκε πως αυτή η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός. Για το χατήρι του κ. Πάνου Καμμένου και λίγους μήνες ακόμη στην εξουσία «γκρεμίζει τα προστατευτικά κιγκλιδώματα της συνταγματικής τάξης πραγμάτων» και αυτό θα το πληρώσει η Δημοκρατία, αφού το δικό τους προηγούμενο θα χρησιμοποιήσουν άλλοι, πιο καπάτσοι, λαϊκιστές για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Οι άμεσες εκλογές είναι ο μόνος δρόμος για να διορθωθεί αυτή η συνταγματική απρέπεια. Και μέχρι τότε οι έξι μπορούν κάλλιστα να κάτσουν σπίτι τους, αφού με μια κόλα χαρτί εκχώρησαν στην κυβέρνηση το «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Το μισθό τους θα τον παίρνουν, αλλά τουλάχιστον δεν θα θυμίζουν με την παρουσία τους τον ευτελισμό του Κοινοβουλίου….